|
İşçilerin Tarihi
1970 e vardığımızda sendikal hareket ve iktidar arasındaki manzara şöyleydi: Birkaç yıldan beri Türk-İş (Türkiye İşçi Sendikaları Konfederasyonu) konfederal (üst) yönetimi, patronlar ve Süleyman Demirel in yönetimindeki AP (Adalet Partisi) hükümeti, 1967 de kurulduğundan beri gittikçe güçlenen ve etkisi Marmara Denizinin eteklerinin çok ötesine yayılan DİSK...
Söz / Sözün Özü
Sözleşmek. Konuşmak. Söyleşmek. Yazmak. Yayınlamak : Tarihe, kendi tarihimize bir iz bırakmak. Bir katkıda bulunmak. Ana, baba, hala, teyze, amca, dayı, nene, dede ve benzeri büyüklerimizle söyleşiler yapmak : -Sözün gösterilmesi- için onları söyleşi yaparken kamerayla ölümsüzleştirmek. Evet Sözlü Tarihi canlandırmak. Sözlü Tarih?in olanaklarından en iyi biçimde yararlanmak mümkün.
İşçi Sınıfı
Var mı(ydı)? Yok mu(ydu)? Uzun çok uzun yıllar tartışması yapıldı: Osmanlı İmparatorluğu?nda ve hemen sonrasında Türkiye Cumhuriyeti de işçi sınıfı var mıydı? Yok muydu? İşçi Hareketi Tarihi konusuna 1960?ların ortasından beri merak, hem de ne merak, sardığım için o tarihten beri bu konu beni de birinci derecede ilgilendirdi.
Değerler Rabbi
İnsan doğayla ayrımını algıladığı andan itibaren algısıyla algıladığı arasında bir bağın olduğunu sezer. İlk elden duyusal bilinç düzeyinde de olsa bunun nedenlerini, gördüklerinin gerisinde neyin var olduğunun arayışına da başlamış olur. Algının kendisi bir üçlemenin birliğidir: algılanan, algılayan ve algı. Algı, şiddeti ve biçimi ne...
Eski bir yanardağı Aborijin hikayesi
Uzun zaman önce, Avustralya?nın güneydoğusuna dört dev yaratık gelmiş. Üçü, kıtanın diğer bölgelerine yürüyüp gitmiş ancak biri yere çömelmiş. Vücudu, Budj Bim adındaki bir yanardağa, dişleri ise yanardağın lavlarına dönüşmüş. Günümüzde bilim insanları, bölgedeki Aborjin Gunditjmara halkı tarafından anlatılan bu masalın aslında geçmişe dayanan bazı temelleri olabileceğini düşünüyor.
Kötülüğün Sıradanlığı
Okullardaki tarih kitaplarının içeriğini hatırlayın; eğitim süreci içinde size öğretilen tarih sanat tarihi ya da bilim tarihi değil, ağırlıklı olarak savaş tarihidir. İnsanlık tarihi gerçekten de büyük savaşlar ve katliamlarla doludur. İnsanlığın tuttuğu kayıtların atılım yapması dolayısıyla yirminci yüzyıl içinde yer alan bu korkunç şiddet olaylarına daha detaylı olarak tanıklık etmekteyiz.
KAOTİKA
-En parlak yıldızlar en büyük kaostan doğar- (Nietzsche.) Evrende var olan her şey olduğu haliyle kendini ortaya koyuş biçimi olarak bir ifadedir, bu haliyle kendinde nasılsa öyledir. İnsan dışındaki her varlık verili haliyle zorunlu-doğal yasalılığın hükmü altındadır. Görünüşler her ne kadar değişiyor olsa da yasalılık değişmeden kalır.
Türk ulusunu Araplaştırma projesi
Amerikalı ünlü siyaset bilimci Samuel P. Huntington 1996 da yayınlanan kötü şöhretli kitabı -Uygarlıklar Çatışması: Dünya Düzeninin Yeniden-İnşası-nda dünyayı şu dokuz uygarlık kümesi arasında paylaştırır: Batı, Latin Amerika, Afrika, İslami, Çini (Sinic), Hindu, Ortodoks, Budist ve Japon. Huntington a göre dört ülke ise, son tahlilde bu kümelerden birinde yer...
Güney Afrika daki mağarada 170.000 yıllık küllerde bulunan kömürleşmiş parçalar, şimdiye kadar bilinen en eski pişirilmiş kök sebzeleri çıktı. Bulgular, gerçek -paleo diyetin- modern patateslere benzer şekilde karbonhidrat bakımından zengin birçok kavrulmuş sebzeyi içerdiğini gösteriyor. Araştırma lideri Lyn Wadley, Bence insanlar karbonhidratlar ve proteinlerin bir...
|
Haberler | 
İşçilerin Tarihi
Maçka'dan başladım yürüyüşüme, aklımda parkın her zamanki fotoğrafı. Çay bahçeleri, kokulu ıhlamur ağaçları, serserileri, aşıkları, kulakları küpeli köpekleri, melankolikleri var. Açıkhava tiyatrosundan geçerken yürüyen, duran, ayakta konuşan insanların sayıları artmaya başladı. İTÜ'nün binasına vardığımda yanmış bir belediye otobüsünün yolu tamamıyle kapatmış olduğunu gördüm, irkildim ama hemen sonra etrafında neşeli genç gurubu farkettim. Sırayla şoför koltuğuna oturup fotoğraf çektiriyor, direksiyonla oynuyor, hadi atla abla gibisinden eğleniyorlardı. 
Bangkok'da kaldığımız otelden ayrılalı nerdeyse iki saat oldu. Tayland'ın kuzeyi, Burma sınırına doğru yol alıyoruz. Yolda durup ziyaret ettiğimiz yerler hayli ilginçti ilginç olmasına ancak ben bu gezinin son durağı için heyecan duyuyorum. Bir önceki durağımız Kuwai köprüsü, müzesi, müzenin önünde durup insanlara bakan dev iguana, hatta kafesten çıkarılıp kucağımıza verilen iki leopar yavrusunu biberonla beslememiz dahi bu heyecanımı biran olsun hafifletmiyor. 
İskelede biri bekliyordu kıştı sanki hiç üşümüyordu. Çıplaktı ayakları sapsız bir çekiç gibi ve biz buraya kadar anlıyorduk. İskelede biri ağlıyordu ne söyleyecekti unutmuştu dünyaya, umutla bekliyorduk ve anlıyorduk buraya kadar... 
Yaşam yolculuğumuzda ne çok duraklar var... Ne çok bırakışlar... Ne çok dönüşler... İki ayrı zamanda iki ayrı kentten aynı kente dönüşün öyküsü... Atilla İlhan'ın 'İstanbul Ağrısı'nda dediği gibi... "sen eğer yine İstanbul'san/ aldanmıyorsam / yakaları karanfilli ibneler eğer beni aldatmıyorsa/ kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar / yine senin emrindeyim" Kazanan yine İstanbul... Ve ben yine onun emrindeyim... 
"Bonjour Madame et Monsieur...kaptan Habbe ve ekibi adına Air Gabon'un Cotonou üzerinden Dakar'a gidecek AG 122 sefer sayılı uçağına hoşgeldiniz..." Yolcu listesi, uçuş bildirgesi, tüm evraklar tamam kopyalarını teslim alıp ön kapıyı kapattım. Uçağımız tam saatinde terminalden geri geri çıkmaya başlıyor, motorlarını çalıştırdı. 
Alarm, uçakta yangın olduğunu gösteriyor. Ama nerede? Kokpite girip hemen kapatıyorum kapıyı. Pilotlar yanıp sönen ışığa bakıyorlar. Önlerinde ve başlarının üzerindeki göstergeleri tek tek kontrol ediyorlar. Kaptan Du Bois anlık bana dönüp bakmasıyla beraber sağ elini yanıp sönen kırmızı ışığın üzerine kapatıyor. 
Air Gabon'un bize vereceği üniforma için aylar önce ölçülerimizi vermiştik. Umudu kesip unutmuşken haber geldi hazırmış. Havaalanına gidip aldık. Mavi yeşil ve sarı renklerden yapılmış, fularında logoları papağana benzeyen o kuşlardan var. Etekler biraz uzun ama rahat, Gabonlu ve Fransız ekibin giydiklerinden farklı bir üniforma, sanki bize torpil geçilmiş. Heyecanla odalarımızda deniyoruz. 
Benin-Cotonou yatısından dönüyoruz. Ek sefer konmuş. Kamerun'un başkenti Duala'ya indik. Temizlik ve catering görevlileri uçağın içindeler. Merdivene çıktım havaalanını seyrediyorum. Terminal binasi, apron ve Air Kamerun uçakları tam bıraktığım gibi kalmışlar sanki... 
Sabah 04.00. Uçuşa zinde gitmek için erkenden yatağa girip papatya çaylarıyla kendimi uyuttuğum gecenin sabahı. Odamın bulunduğu otel katında güm güm seslerle uyanıyorum. Birileri hızlı hızlı yürüyor, koşuyor, üstüne "şişşt" uyarıları, gülüşmeler. Sabahın bu saatinde kim bunlar böyle?
Birazdan Luanda' dan kalkış yapacağız, daha doğrusu kaçacağız. Kabinde herkes işinin başında, kimi yemek, kimi içecek, kimi duty free sayımı yapıyor. Ekibin neşesi yerinde. Şarkı söyleyip ıslık çalıyoruz. 
Okoume Palace'ın ön tarafa bakan odalarından birinden dışarıyı seyrediyorum. Anayolda sağlı sollu hindistan cevizi ve palmiye ağaçları uzayıp gidiyor. Yolu geçer geçmez beyaz bir kumsal, sonsuz görünümlü lacivert okyanusa açılıyor. 
Dakar havalimanının ekip kapısından aprona çıktıktan hemen sonra bir uçak piste iniyor, bu bizim uçak. Kuyruğundaki kırmızı renk üzerinde duran bir çift beyaz kuş, bizim logomuz. Mutluluk veren tanıdık bir görüntü. İnsanın evini ya da ailesini görmesi gibi bir duygu. 
Fildişi'li yolcularımız beyaz elbiseleriyle Abijan havalimanında uçağı terkediyorlar. Hepsi gülümsüyor, heyecanlılar. Az sonra terminalde onları karşılamaya gelmiş ailelerine kavuşacaklar. Artık onlar "hacı", kendileriyle gurur duyuyorlar. Hacca gitmek cok az sayıda Fildişi'linin elde edebileceği bir şans. Uçakta kalan yolcularımız ise Senegal'li, yakıt alıp Dakar'a devam edeceğiz. 
Çalar saatimin sesiyle uyandım. Akşamdan uyandırma yazdırdığım otel resepsiyonundan arayan olmadı. Zaten ya dakik değiller ya da unutuyorlar. Bugün kızlarla Kızıldeniz'e gitmeyi planladık. Hoş biraz uzak, belki bir saat yol gideceğiz ama otelin havuzuna ilgi göstermemeye kararlıyız 
Ekip arabamız ucu bucağı gözükmeyen Kral Abdulaziz havaalanında hayli yol alıp gümrük kapısına yaklaşırken ayaklarımın ağrılarını hissetmeye başladım. Yolcu karşılarken yüksek topuklu ayakkabılarımızı giyiyor, servis sırasında babetlerle değiştiriyoruz. Bunlar, alçak veya dolgu topuklu ayakkabılar. Ayaklarımız uçuş boyunca rahat ediyor ama uğurlama sırasında yine topuklular giyiyoruz. 
1988 yılında bir charter şirketi olarak kurulan Birgenair, büyük turizm acentalarıyla çalıştığı gibi yabancı havayollarına da sub-charterlik yaptı. Dünyanın bilindik, bilinmedik her noktasına uçabilmesiyle havacılık camiasında tanındı. Bu nedenle değişik uluslardan da çalışanları oldu 
