Bunu dikkate alma! Bağırarak konuşuyor, alarm sesi çok güçlü.

Sağ motoru gösteriyor. Motorda bir sorun olduğunu düşünmüyoruz. Sen yine de kabine dönüp kimseye farkettirmeden sağ motora bakıp gelir misin?

 

Bağırarak yanıtlıyorum. Anladım kaptanım..

 

Kokpitten çıkıyorum. İçim biraz rahatlıyor ama  hızlı hareket edip motora hemen bakmam gerekiyor. Galleyde  bekleyen Andrea ve Elizabeth yüzüme bakıyorlar. Kokpitten gelen sesi duymuşlar belli! Umarım misafirler duymamıştır. Şu ara kimsenin tuvalete kalkmaması iyi olur. Kokpitin yanındaki tuvalete gelirlerse alarm sesini kesinlikle duyarlar. Bongo ve eşi ellerindeki dergilere bakıp sohbet ediyorlar. Kızlara önemli değil işareti yapıyorum, korumalara gülümseyip orta kabine yürüyorum.

 

Sağ motor hizasına gelince boş bir üçlü koltuk sırasını seçip pencere kenarına geçip oturuyorum. Askerler beni görmüyor yine de yerde birşeyler arar gibi yapıyorum, biraz da koltuk ceplerini karıştırıyorum. Bir ara yüzümü cama yapıştırıp dışarı bakıyorum. İçimin az da olsa rahatlamasına rağmen yaslandığım camda küt küt atan kalp atışlarımı duyuyorum.

 

Sağ motor normal görünüyor, alev duman hiç birşey yok. Sadece motorun yanıp sönen kendi ışıkları var. Sakinleşip ayağa kalkıyorum. Pilotlara bu haberi vermek üzere kokpite yürüyorum.

 

Motorların kendi yangın söndürücüleri var. Bir yangın olduğunda bunlar otomatik olarak devreye giriyorlar. Ancak emin olmak gerekiyor, bir kez devreye girince o motorun çalışıyor olması sanırım mümkün değil.

 

Demek ki yanlış bir alarm bu!

 

Kokpite girer girmez sağ motor normal görünüyor diyorum.

 

Biz de öyle düşünmüştük der gibi başlarını sallıyorlar. Bir süre arkalarında duruyorum, onlar hala meşgul. Alarmı kapatıyorlar.

 

Daha önce servis esnasında terleyen kızların yerinde olmak istemediğim aklıma geliyor. Beni kokpite girerken gördükten sonra eminim aynı şeyi onlar da benim için düşünmüşlerdir.

 

Kaptan President'ı soruyor. Alarmı duymuş gibi bir halleri var mı?
 

Keyfim yerine geliyor. Yok yok öyle görünmüyorlar, yalnız.. korumalardan emin değilim! Bir de.. Bonte dönüp bakıyor. Sırıtıyorum.  Andrea ile Elizabeth'in rengi uçtu!!

Du Bois gözünü hala önündeki göstergelerden ayırmıyor. Söyle kızlara yanlış alarm.

 

Kokpitten çıkıp galleye geliyorum. Herşeyin normal olduğunu söylüyorum kızlara.

Elizabeth deneyimli bir hostes olgunluğuyla, B747 de uçarken bir kez başına böyle birşey geldiğini söylüyor.  Andrea sözünü kesiyor. Bizim Air Gabon'un jumbosunda mı?

 

Evet diyor Elizabeth. İç geçiriyorum. Demek ki  dört motorlu o şahane dev uçaklarda da böyle şeyler olabiliyormuş. Uçağımıza laf ettirmiyorum.

Perdeyi aralayıp misafirlere bakıyorum yemeklerini bitirmişler, Andrea kahve servislerini yapıyor.

President dosya rapor herhangi birşey okumadığı gibi diplomatik geziye çıkmış bir havada da değil. Eşiyle konuşup gülüşüyorlar.  

 

Korumalardan önde oturanı koridordan her kabine çıkışımda bana bakıyor. Kokpitteki alarmı duymuş olabilir mi? Umarım onlara birşey söylememiştir. Uçakla ilgili teknik konularda konuşmak hem benim işim değil hem de sorumluluk taşıyor. Pilotlar ise şimdi meşgul, birazdan yemeklerini yiyecekler. Ben en iyisi bundan sonra pek ortalıkta dolaşmayım. Arkadaki durumları telefonla sorarım. Galleye gelip Bonte'nin yemeğini hazırlıyorum.

 

Kokpitten telefon geliyor Bonte'nin sesi.  Şey... kaptanımız rejime girmiş yemiyecekmiş ona kahve bana ne varsa hepsini getir!

 

Bonte'nin yemeğini götürüyorum. Galleye döndüğümde ise korumayla karşılaşıyorum. Korktuğum  başıma geliyor. Beni bekliyormuş gibi bir hali var. Çok ciddiler hiç gülümsemiyor bu adamlar.

Mr Bongo sizinle konuşmak istiyor, diyor ve gidip yerine oturuyor.

 

Elizabeth ve Andrea'ya dönüyorum. Biz servisi bitirdik hadi bakalım biraz da sen ilgilen der gibi bakıyorlar.

 

Nerden çıktı şimdi bu! deminki durumla ilgili nasıl bir açıklama yapsam acaba? Ya uçuş korkuları varsa? İkna etmek zor olur. En iyisi olayı geçiştirmek.

 

“O alarm mı ? Önemsiz! Bazen uçuşlarda böyle yanlış alarmlar olabiliyor. Bir kahve daha alır mıydınız?” 

 

Rujumu tazeliyor, saç ve tokalarımı yokluyor, fularımı düzeltiyorum. Kızlara göz kırpıp kabine çıkıyorum.

 

President'ın önüne gelip dizlerimi  hafifçe büküp çömeliyorum. Prokotol gereği onun göz hizasından biraz aşağıda olmam gerekiyor. Gözlerinin içine bakarak konuşuyorum.

 

 

Gözlerimi eşine çeviriyorum.

 

 

Deminki korumanın duvar gibi suratından sonra President ve First Lady sanki balayına çıkmış mutlu bir çift gibi gülümsüyorlar. Alarmdan haberleri yok. Mr Bongo uçtuğu uçağın yabancı bir    şirkete ait olduğunu biliyor ama merak ettiği birşey var.

 

 

President emin olmak  istiyor.  Peki siz ve pilotlar oralı mısınız?

 

Pilotlarımız Belçikalı, bizim şirkette çalışıyorlar, biz beş Türk hostesiyiz, görevli geldik.

 

President pek keyifli beni dinlerken sürekli gülümsüyor, tekrar soruyor.

 

 

 

Öyle mi? diyor tatlı bir tavırla. Madam Bongo ise İstanbul'dan gelişimizle ilgileniyor, bu kez o konuşmaya başlıyor.

 

 

 

Olabilir, teşekkür ederiz.  Galleye dönüyor kahvelerini yapıp götürüyorum. Yarım ağızla

korumalara da soruyorum. Sanki president ile eşi arkadaşlarım da korumalar diplomatik görevliler gibi görünmeye başlıyor bana.

 

Elizabeth kemer ışıkları yanınca alçalma anonsu yapıyor. Biraz sonra da kabin kontrollerinin ardından iniş anonsu ile beraber galley perdelerini bağlayıp yerlerimizi alıyoruz.

 

Oturduğum yerden konuklarımıza bakıyorum. Yaklaşmakta olduğumuz Bangui'ye bakıyorlar.  Böyle sevimli bir adam Orta Afrika Cumhuriyeti'nin diktatörüyle nasıl bir görüşme yapacak acaba? Yoksa Ömer Bongo da mı bir diktatör? Öyle olsa Gabon'da birtakım ayaklanmalar ya da huzursuzluklar olurdu. Yoksa biz mi farkında değiliz? Bildiğim kadarıyla Gabon zengin bir ülke hatta diğer Afrika ülkelerinden çalışmaya geliyorlar. Otelde kalan Fransızca öğretmenlerinden biliyoruz. Ancak inanılmaz yavaş bir büroksileri olduğu söyleniyor.  Öğretmenler altı aydır Gabon'da çalışmalarına rağmen maaşlarının henüz bağlanmadığını anlatmışlardı. Kafam iyice karışıyor.

 

Yumuşak bir iniş yapıyor park yerine doğru ilerliyoruz. President ve eşi hala gülüşüyorlar. Yuvarlak camdan ilerlediğimiz yöne doğru bakıyorum, büyük bir kalabalık bizi bekliyor.

 

Gelip parkediyoruz. Motorlarımız duruyor hemen merdiven yanaşıyor. Önce korumalar sonra Bongo ve eşi ayağa kalkıyorlar. Elizabeth'le korumalardan gelen işaret üzerine ön kapıyı açıyoruz. Gabon'daki kalabalıktan daha büyük bir kalabalık dışarda bekliyor. Kırmızı halının ortasına büyük bir asker gurubu yürüyor, aralarındaki sanırım Başkan Patesse. President ve eşi hepimize teşekkür edip merdivene çıkıyor, kalabalığa el sallayıp aşağıya iniyorlar. Elizabeth'e soruyorum.

 

 

Elizabeth dışardan gözünü ayırmadan yanıtlıyor. Sanırım bunlar Patesse'nin özel savaşçıları, hani bu kanun dışı öldürmeleri yapanlar. Gazetede görmüştüm üniformalarından tanıdım. Bongo'yu değil özellikle Patesse'yi koruyorlar.

 

Arka kapıdan inen Bongo'nun on kişilik asker gurubu ilerleyen Bongo'nun hemen arkasında yer alıyorlar. Ortada buluşan iki başkan el sıkışıyor, bekleyen bayraklı arabaya binip uzaklaşıyorlar.

 

Uçakta kalıp kalabalığın ayrılmasını bekliyoruz. Gazeteci ve televizyoncular dağılıyor. Askerlerin bir kısmı kalıyor. Uçak teknisyeni sandığım görevliler geliyorlar. Askerler uçağın çevresinde halka oluyor kaldığımız süre boyunca uçağı koruyacaklar. Teknisyenler turuncu rengi motor kılıfları getiriyorlar. Motorlar soğuduktan sonra bu kılıflar takılacak. Bunlar, birilerinin motorların içine birşey atma ihtimaline karşı önlem olarak takılıyor.

 

Kalabalık iyice dağıldıktan sonra ön kabinde toplanıp ekip arabasını bekliyoruz. Biraz sonra yer görevlisinin hazır olduğunu söylediği servise yerleşiyoruz.

 

Öğle saatleri, hava çok sıcak ve nemli ancak kapalı hatta nerdeyse karanlık belki de

birazdan yağmur bastırır. Bu uçuşla beraber Banguí'ye üçüncü gelişim ilk kez otele çıkacağım.

 

Devlet başkanını taşıdık, 6 saatlik bir dinlenme süremiz var ve otelden ayrılmamız söz konusu değil. Kaptanımızın söylediklerine uymak zorundayız. Yine de Du Bois'in  bir kez daha ağzını arasam mı?

 

 

Olur der gibi kafasını sallıyor. Bonte atılıyor söze. Yanında da şehir turları düzenleyen bir turizm acentası! Kıs kıs gülüyor. Bonte'ye bir şey demiyorum ama o konuşmasını sürdürüyor

 

Susuyorum. Dışarıyı seyreden Du Bois bana dönüyor sevecen bir tonla konuşmaya başlıyor.

 

 

İkisi de haklı.Uçtuğumuz Afrika ülkelerinden Senegal ve Kenya'nın dışında hepsinde yanımızda en az bir Afrikalı stewardla dışarı çıktık ve buna rağmen tedirginlik yaşadık. Bazen de hiç çıkamadık. Hem kadın hem beyaz olmak bizim başlıca sorunumuz.

 

Havalanından ayrılalı bir on dakika oldu fazla kalabalık olmayan bir yolda ilerliyoruz. Çevrede gördüğümüz sarı kurak bir toprak. Yerleşim bölgeleri biraz ilerde olsa gerek. Bir süre sonra ilerde binalar görünmeye başlıyor. Tam yaklaşmaya başlamışken ekip arabamız bir yola kıvrılıyor.

Dayanamayıp sürücüye soruyorum.

 

Gideceğimiz otelin adı ne? İngilizce anlamıyor, aynı soruyu Bonte Fransızca soruyor. Yanıt, daha önce de tahmin ettiğimiz gibi, cumhurbaşkanı Patesse'nin otellerinden biri.

 

Geçtiğimiz bu yol üzerinde de yine yer yer çatlaklıklar olan kurak sarı bir toprak hakim. Ötede derme çatma tek tük evler, sepet ya da kovalarla birşeyler taşıyan insanlar var.

 

Daha ilerde yol daralmaya başlıyor artık bomboş sarı bir arazide gidiyoruz. Arabada sessizlik egemen. Kimse konuşmuyor. Sonsuza kadar uzanıyormuş gibi görünen çorak arazide tek tük ağaçlar ortaya çıkmaya başlıyor. İlerledikçe ağaçların daha sıklaştığı bir bölgeye geliyoruz. Bir kenar yoldan sapar sapmaz ağaç kümelerinin ada oluşturduğu bir parka varıyoruz. Ortada otele benzeyen bir bina var, kapısında birkaç asker. Bahçedeki palmiye ağaçları çok güzel.

 

Çantalarımızı alıp otele giriyoruz. İçerisi otele benzemiyor. Lobi ve resepsiyon yok. Çok odalı bir villa veya malikane demek daha doğru olur. Garson kıyafetli hizmetliler önce bize bahçeyi gezdiriyorlar sonra odalarımıza götürüyorlar. Güzel bir bahçesi bir de havuzu var. Kalacağımız saatler boyunca bahçede veya içerde istediğimiz zaman yemek yiyebileceğimiz söyleniyor. Herkes odasına çekiliyor.

 

Nilüfer’le üstümüzü değiştirip aşağıya iniyoruz. Listedeki yemeklerden birşeyler seçiyoruz. Garsonlar getiriyorlar hemen. Ayakta durup bir yere ayrılmıyorlar. Yemekten sonra biraz bahçede dolaşıp odalarımıza çıkıyoruz. Odalar zevkli döşenmiş, pencereden bahçe ve palmiyeler güzel görünüyor, ama beni rahatsız eden bir havası var. Hapis tutuluyormuşuz gibi bir duygu içindeyim.

 

Bangui'deyiz, ama buraya ilişkin hiç bir şey göremiyoruz. Dönüşümüz de aynı yoldan olacak. Yine kırmızı halı, bayraklı araba, el sıkışan başkanlar, korumalar, askerler, çekim yapan gazeteciler, hizmette kusur etmeyen suskun bir ekip…

 

Bir diktatörün evinde kalmak mı beni rahatsız ediyor? Yoksa bir diktatörün ülkesinde olmak mı? Olmamak gibi bir şey…

 

Kalacağımız sayılı saatlerin çabuk geçmesini istiyorum.