Üşüdüğümü anlamadan, uyuyup kalmışım sobanın dibinde. Gece ne karabasanlar gördüysem de kalkamadım yerimden.

 

Güneş yeni doğuyordu uyandığımda; çok üşüyordum, sarılıp yattığım battaniye beni ısıtmaya yetmiyordu. Kalkıp sobayı yakmak istedim ama kıpırdayamıyordum. Nasıl oluyorsa hem o kadar çok üşüyor hem terliyordum. Yine uyuyup kalmışım, kapının çalınmasına uyandım. Öğrencilerim gelmişti. Demek ki okul saati olmuş. Kalkmaya çalışsam da boşuna, öyle üşüyordum ki, çıkamadım battaniyenin altından. Seslendim çocuklara.

 

 

Öğrencilerimden Necati ve Şener geldiler.  

 

 

 

 

 

 

Gittiler. Seslerini duyabiliyordum, evin yakınlarında konuşuyorlardı. Yine çalındı kapım. Bu kez içeri Nurten ve Necati girdi. 

 

 

O an yaşadığım mutluluğu nasıl anlatabilirim. Sanki kemiklerim hastalıktan değil mutluluktan sızlıyordu.

 

Sobamı yakıp gittiler. Arada gelip bakacakları sözünü vermeyi de ihmal etmediler. İçerisi sıcaktı artık, daha az üşüyordum. Akşam yalnızca bir tas çorba içip yatmıştım. Bedenim isyan ediyor, beni böyle aç bırakırsan sana hiç acımam, kaldırmam yataktan diyordu. Ama bırak yemek yapmayı, su içmeye bile dermanım yoktu. Başucumdaki rafdan bir kitap alıp okumaya çalıştım. Yine sızmışım. Gözümü açtığımda sobam gürül gürül yanıyordu. Anlaşılan öğrencilerim gelip sobaya odun atıp gitmişler de duymamışım.

 

Yine kapı çalındı. Bu kez, ben gel deme fırsatı bulamadan açıldı. Genç bir kadın, elinde tepsiyle içeri girdi.  

 

Tanıyamadım başta. Bu köyde bütün erkeklerle, çocukları tanırım, ama köyün kadınları, genç kızları uzak dururlar. Baktım arkasında Hafize ile Zafer duruyor. Ablaları Ayşe olduğunu anladım. Geçmiş olsun, dedi. Yanıma bir sofra serdi. Yeni yaptığı sıcacık ekmekle, üzerinde dumanı tüten bir tas domates çorbası koydu.  Çıkıp gitti.

 

Çok şaşırmıştım. Bu köyde kimse bana yemek getirmezdi, evlerine çağırmazdı.  Demek ki kötü gün dostu bu insanlar. Onları durup dururken bu kadar çok sevmiyormuşum.

 

Sevilmeyi hak eden, saf, temiz, çalışkan insanlar onlar.

 

Yalnızca sobamı değil, yüreğimi de ısıtan, bu dağların işlenmemiş elmasları.   

 

 

 

 

 

Benim bildiğim düğün yaz ayında olur. Ilk yazda da olur, sonyazda da ama kışın!

 

Hizan’da düğünler kışın oluyormuş. Yaz dediğin zaten kısa burada, düğünle zaman yitirmek istemiyorlarmış.

 

Mehmet, çaldı kapımı akşam. Hasta olduğumu duymuş. Sobama bir odun da o atmak istemiş. Sıcak ekmek getirmiş bir de. Sar sarmalan bize gidelim, anam sana bakar dedi. İyidir Mehmet. Bu köyde bana arkadaşlık gösteren ilk o oldu. Hatta, köylüleri karşısına aldı. Uzak dur ondan, güvenme, bak seni de süreriz bu köyden görürsün demişler. Gelip kalmayan, kaçar gibi giden, köylüyü beğenmeyen, birden ortadan kaybolan öğretmenlerden usanmış bütün köy. Yoksa beni nereden tanısınlar ki. Ama Mehmet hiç umursamadı, dostluğunu esirgemedi.

 

 

 

 

 

 

 

 

Rahat oturamaz Mehmet. Ya sigara saracak, ya çakısıyla dal budak kazıyacak. Yine cebinden çıkardı çakısıyla bir dal parçası, başladı ince ince soymaya.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mehmet bir an boş bulundu, şakayı anlamadı. Yüzü bir karardı bir ağardı, tuhaf oldu. Sonra sırıtarak kalktı ayağa.

 

 

Ama hemen gitmedi Mehmet. Çay bardaklarını mutfağa götürdü, çalkaladı galiba, küllüğü boşalttı, sobaya iki odun attı, sonra Allah rahatlık versin dedi gitti. O gidince aklıma iyice takıldı. Mehmet o kadar parayı nasıl denkleştirdi.

 

Haftasonuna ilçeden iki öğretmen arkadaşım geldi, hem köyümü hem de düğünü görmek için. Kalkıp gittik düğüne. Erkeklerden dörder kişilik iki grup karşılıklı geçmişler halay çekiyorlardı. Davul yok zurna yok. Kendileri söylüyor kendileri oynuyor. Kürtçe bir türkü söylüyorlar karşılıklı, bir grup söylerken diğerleri susuyor. Niye böyle diye sordum. Bu tamamen doğaçlama yaptıkları bir atışmaymış. 

 

 

 

gibi şeyler söylüyorlarmış.  

 

Halay çekenlerin durumu iyi. Hareket halinde üşümüyorlar. Benim hastalıktan daha kurtulmamış zavallı bedenim soğuktan sızlıyor, dişlerimin takırtısıyla ritm tutuyorum. Neyseki oyunlar bitti. Buyrun içeri dediler. Bir odanın içinde dört duvar boyunca küçüklü büyüklü dizi dizi oturduk yere. Biz arkadaşlarla alışkın değiliz yerde oturamıyoruz ama nazlanacak da değiliz. Eh, kız evi biz değiliz. Her iki kişiden birinin önünde bir tas çorba, bir tabak yemek, salata, hoşaf, tatlı, bilemediğim birkaç çeşit yemek daha vardı. İmam duayla açtı yemek faslını.  

 

Yemekten sonra baktık, tüm köy erkek evine gelmiş. Türküler söyleyerek üç ev yukardaki kız evine gittik. Gelini aldık, geldik. Düğün bitti.  Onlar çıktı kerevetine....

 

Eline ayağına, işine gücüne çabuk bu insanlar. Düğünleri de bayramları da cenazeleri de bir çırpıda.

 

Ağır giden, gidemeyen bir dolmuşları.

Öykü içindeki gelin portresi, ressam Sevgili Cemil Eren’in, Ağılözü’nün genç kadınlarından Fatma’nın bir fotoğrafı üzerine çalışmasıdır. Kendisine yürekten teşekkürlerimle...  

 

Deniz Günal