Sabahleyin erken saatlerde iş yerinize gitmeye hazırlanıyorsanız, Ankara'da saatler 06:30’u gösterir. Ancak İstanbul’daysanız, sabah 06:00’da kalkmak zorundasınız. Kış sezonunda yaz saati uygulamasını sürdüren tek ülkenin Türkiye olduğuna inanıyorum. Bu uygulamanın, elektrik tüketimini artırarak ‘Yap-İşlet-Devret’ santrallerine olan devlet borcunu karşılamak amacıyla yapıldığını düşünüyorum. Fakir halkın sırtına bir yük daha koyarak, onların buna alışkın oldukları düşüncesiyle bu yükü de ödeyeceklerini varsayıyorlar.


Ankara’da Yenimahalle’de oturan bir aile, çocuklarının eğitim yarışında geri kalmaması için Çankaya’daki bir okula çocuğunu yazdırmaktan çekinmiyor. Yenimahalle’den kalkan okul servisi, sabahın kör karanlığında yola çıkıyor ve okul saatini kaçırmamak için trafik kazası riskini de göze alarak bu çocukları okullara getiriyor. Aynı kaos, okul bitiminde geri dönüşte de yaşanıyor. Bir düşünün, binlerce okul minibüsü yollarda çocukları taşırken, onların oyun oynama zamanlarını çalıyor. Bu çocuklar, çocukluklarını yaşayamıyor.

Çocukluğumuzda okula yürüyerek giderken, yolda arkadaşlarımızla sohbet eder, fikir alışverişinde bulunurduk. Sohbet, bir yerde sosyalleşmemizi sağlardı. Bugün yetiştirdiğimiz çocuklar ise bu sosyalleşmeden uzak büyüyor ve küçük bir ekrana mahkum yaşıyorlar. Ankara’da okula giden çocuklar, okula gidip gelirken kaybettikleri bu zamanları ya uykularından ya da hayatlarından çalıyorlar.

İstanbul’da ise durum daha vahim. İstanbul’daki öğrencilerin büyük bir bölümü okula servis araçlarıyla gidiyor. Kimi öğrenciler Anadolu yakasında oturup Avrupa yakasındaki okullara giderken, kimileri Avrupa yakasında oturup Anadolu yakasındaki okullara gidiyor. Bu gidişlerin dönüşleri de var ve bu durum yıllardır süregelen, içinden çıkılmaz bir sorun haline gelmiş ve kangren gibi büyüyen bir yarayı andırıyor.

İstanbul’da günde ortalama 20-30 km mesafe kat eden öğrenciler, ya yollarda uyuyor ya da akşam yemek yerken başları düşüp uyuyorlar. Ankara’da mesafeler biraz daha kısa olsa da yine de hatırı sayılır rakamlar söz konusu.

Düşünün, çocuklar kaç saati yollarda kaybediyor ve bu zaman heba oluyor. Biz bu değerleri çocukların hayatlarından çalıyoruz. Sarf edilen milli servet ise cabası. Yüzlerce aracın bu yollarda olması, trafiği içinden çıkılmaz bir kaosa dönüştürüyor. Sarf edilen yakıt ve insan gücünü eklersek, büyük bir serveti sokağa attığımızı kabul etmemiz gerekiyor.

İstanbul’da, Anadolu yakasından Avrupa yakasında saat 10.00’da bir iş toplantısına katılmak için en geç 06:45’te yola çıkmanız gerekir. Ancak yetişirsiniz. Yıllar önce Milli Eğitim Bakanlığı, semt okullarına kayıt yaptıracak çocuklardan ikametgah ilmuhaberi ile elektrik ve su faturaları gibi anlamsız belgeler istemişti. Bu aslında namuslu bir vatandaş için üstesinden gelinmeyecek bir sorun değildi. Kıvrak zekalı yurdum insanı, istediği okulun civarında mutlaka bir tanıdık bulup onun belgeleri ile çocuğunu okula yazdırmakta zorluk çekmezdi. Bu engeller çabuk aşıldığından okullar bu uygulamadan vazgeçti. Memleketimizin kıvrak zekalı bazı anne ve babaları, çocuklarını kaydettirmek istedikleri okullara yakın ev bile tutup bu belgeleri kullandıklarına şahit olmaktayız.

Tabii ki bu çapraz bulmaca, trafikteki keşmekeşi daha da artırıyor. Bu nedenle bu genelgeler, diğer genelgeler gibi işlevsiz kalmıştır.

Geçen gün gazeteler yazdı. Siz de okumuşsunuzdur diye düşünüyorum. Gazetelerin yalancısıyım. Türkiye’nin 2024 yılı Mart ayı verilerine göre %5.5 büyüdüğünü yazıyorlar. Bu veriler, TÜİK’in, Saray'dan yönetilen kurumun verilerine dayanarak söyleniyor. Ben de bu verileri, 2023 yılı verilerine bakarak orantılamaya çalıştım. Bu yalana daha ne kadar dayanacağız bilemiyorum. 2023 yılında %4 büyüme kaydedilmiş. Yine resmi rakamlarda kişi başına düşen milli gelir $12,804 olarak kaydedilmiş. Elinizi cebinize atın, $804 var mı?

Yine yakın tarihte ülkemiz için ilan edilen değer %5.5 büyüme. Kişi başına milli gelir, 2024 yılı için $12,849 olarak ilan edilmiş. Maliye Bakanı Şimşek’in sayfasında %5.7 büyüme gösteriliyor. Beyler, biz hangisine inanacağız?

Kanımca, Merkez Bankası’na verilen emanet paraları da milli gelir olarak kayda alıp 85 milyona böldüklerine inanıyorum. Yoksa halkın büyük bir bölümü yoksullukla mücadele ederken, beş müteahhit firmanın gelirlerini ülke nüfusuna bölüp kişi başına milli gelir demenin ne anlamı var ki?

Sizin anlayacağınız, holdingler büyürken, küçülen bir toplumun kâğıt üstünde milli gelirden payı $25,000 olsa ne olur olmasa ne olur diye bir sözüm geldi söyledim hem nalına hem mıhına.