...

“Montag iş dışında neler yapar?”

“Çok bir şey yapmaz, efendim. Çimleri biçer.”

“Peki ya kanun bunu yasaklarsa?”

“Sadece büyümelerini izler, efendim.”

…

 “Anne, bak! İtfaiyeciler. Ateş yakmaya gidiyorlar.”

…

“Onlar kitap. Her biri. Erkekler ve kadınlar. Her biri hafızasını kullanarak bir kitap hâline gelmiş.”

…

 

Bizim çocuklar biraz sıkıldılar filmden. Oflar, poflar, göğüslerde bağlanan kollar, aniden düşen kafalar… Sıkılsalar da, patlasalar da izlemeye devam ettik. Çünkü bu filmi hep hatırlayacaklarından ve şimdi olmasa bile zaman içinde anlayacaklarından eminim.

 

Bir çocuk oyunu yazmaya başladım. Dört altı yaş grubu için kısa bir oyun bu. İki anlatıcıyla başlayacak. Tercihen anlatıcılar Palyaço olabilirler. Çocuk oyunu yazmak zor bir alan. En önemlisi de yazmaktan çok hangi yaş grubuna hitap edeceğini tespit edebilmek. Dört-altı yaş grubu için kavramsal bir oyun yazmaya çalışıyorum. Teması: Diş fırçalamanın önemi… Eğlenceyle ve müzikle yoğrulmuş, seyirciyi de içine katan bir oyun olacak… Oyunu Mayıs ayı sonunda dört beş anaokulunda sahneleyeceğiz. İyi de kostümler?! Nursen’e sordum. “Yetiştiririz.” dedi başını önündeki işten kaldırmadan. Ahh onun bu azmi yok mu?... Kostümleri yetiştirme telaşı devam ediyor. Neredeyse bitti sayılır. İnce ayrıntılar kaldı. Süsler, başlıklar, kemerler… Bu gece de on ikiden önce eve giremedik. Komşularımız halimize şaşırıyor olmalılar…

 

“Canım Anneciğim” için yeniden umutlandık. Bir arkadaşımızı madam rolünde denedik. Olmadı. Aslında olabilirdi fakat en az iki ay çalışmamız gerekiyor. Oysa önümüzde yalnızca bir ay var. Üniversite kapanmadan sergilemek zorundayız çünkü. Erzurum’da tiyatro izleyicisi genelde öğrencilerden oluşuyor. Öğrenci yoksa bir taşra şehrine dönüşüyor burası. Boş sokaklar, kapalı dükkanlar… Seneye her ne pahasına olursa olsun bu oyunu sergilemek istiyoruz.

 

3 Mayıs akşamı gösterimiz var. Bugün 1 Mayıs. Kostümler henüz hazır değil. Nursen gösteri için kiralanan salonda çocuklara genel prova yaptırdı. Geldiğinde çok gergindi. Yüzündeki çizgiler derinleşmişti sanki. Prova berbat geçmiş. Kostümler de sanki uzadıkça uzuyor… Tam bir sinir harbi yaşadık. Gazeteler dövülen insanların, yaralı yüzlerin, biber gazı soluyarak fenalaşanların haberleriyle dolu. Geriye fotoğraflar kaldı. Ve acımtırak hikayeler… Polis-gösterici dramatizasyonu yaptıran öğretmenin kulakları çınlasın.

 

Gösteriye bir gün kaldı. Kostümler bir türlü bitmiyor. Gerginlik had safhada. Nursen bir kere daha prova yaptırdı çocuklara. Giderken sekiz on paket sakız aldı; güzel yapanı ödüllendirmek için. Gözleri gülerek döndü. Her şey yoluna girmiş. Şimdi tek derdimiz kostümler. Karagöz Hacivat kostümleri kesilmedi bile. Altı tane ağaç dikilecek. Meyvelerden ve hayvanlardan eksikler var. Anlaşılan yine sabahlayacağız.

 

Akşam saat sekizde gösterinin müziklerini seçtik. Bilgisayarda tek tek dinleyip ayarladık. Hazırlanan sunumları ve tanıtım filmini gözden geçirdik. Tanıtım filminin montajı istediğimiz gibi olmamış. Bazı yerlerine fon müziği eklemek gerek. Feriha Hanım ve Ayşe makinelerle bütünleştiler. Nursen bir benim yanımda bir onların. Gece saat iki. İş bitmeyecek gibi görünüyor.  Kahve üstüne kahve içiyoruz. Tanıtım filmini neredeyse bitirdim. Ağaç kostümü için kesim yapıp yapamayacağımı sordu Nursen. Kesim, dikim işlerini pek sevmem ya, “Olur.” dedim. Dört tane ağaç kestim(!). Süngerleri, astarları, gövdeleri… Saat sabahın beşi. “Gül Parmaklı Şafak” kendini gösteriyor. Bir ara kendimi ikili koltuğa attım. Koltuğa düşmeden uyuyakalmışım. Uyandığımda saat altıya geliyordu. Üzerime üşümeyeyim diye kestiğim ağaç gövdelerinden örtülmüştü. Ne gece ama!... Altı buçukta evin yolunu tuttuk. Feriha Hanım ve Ayşe’nin ne yaptığını söylememe gerek yok sanırım. Eve girer girmez dar attık kendimizi yatağa. Saat ona kadar deliksiz uyumuşuz. Apar topar kalkıp iş yerinde aldık soluğu. Hala çalışıyorlar ve hala yetişmeyen kostümler var!!! Bu arada kestiğim ağaçlar Feriha Hanım’ı krize sokmuş. Çok kıvrımlı kestiğimden dikmekte zorlanıyor. Ayşe uyku sersemi. Tek kelime konuşmuyor. İşe kilitlenmiş adeta. Saat ikide sahne arkasında bize yardımcı olacak arkadaşlar geldi. Nursen kostümleri yaş gruplarına göre bölüp tek tek paylaştırdı, görev dağılımını yaptı. Bu sırada ben tanıtım filmini ve sunumları son kez gözden geçirdim. Kostümler!… Hepsi yetişti. Eksiksiz hem de. Arabayla iki seferde ancak taşıyabildik gösteri yapılacak salona. Ayşe saat dörtte gitti. Gitmedi uçtu sanki. Gözleri kapanmak üzereydi. Feriha Hanım evin yolunu tuttu. Uyuyup dinlen dediysek de dinletemedik. Duş alıp gösteriyi izlemeye gelecekmiş.

 

Gösteri yapacağımız salondayız. Yaklaşık iki yüz izleyici var. Sahne gerisinde koşuşturmaca başladı. Giyilip çıkarılan kostümler, mızmızlanan çocuklar, bağırış, çağırış, panik, son kez tekrarlanan roller, ezber edilen dans figürleri… Ben müzik, ses ve ışık sistemini yöneteceğim. Hepimiz heyecanlıyız. Bir ara sahnenin kenarından seyirciye bir göz atıyorum. Feriha Hanım beni görüp el sallıyor. Gösteriye üç beş dakika kaldı. Sahne gerisine geçiyorum. Nursen çocuklara: “Hazır mısınız?” diye soruyor. “Eveeet!” diye hep bir ağızdan bağırıyor çocuklar. Nursen yeniden ve öncekiden daha yüksek bir tonda soruyor. Çocuklar aynı tonla karşılık veriyorlar. Kulise açılan merdivenin başında durmuş ona bakıyorum. Fark etmiş olacak. Göz göze geliyoruz. Gülümsüyoruz. Gözlerindeki ışık içimi aydınlatıyor. Öyle kararlı, ılık, dingin, pırıl pırıl ki…