Baharı kim sevmez ki? Hele ilkbaharı sevmeyen yoktur. Tabiat yeniden doğuşa hazırlanır. Yeryüzünde canlılık başlar, koyunlar kuzular, ağaçlar meyve için çiçek açmaya başlar. Bir telaş içinde olur insanlar. Hele toprakla uğraşan insanların toprağa atmış oldukları tohumlar ile sulama ve gübrelemeleri seyredilecek bir uğraşıdır. Bu insanlara hayranımdır. Alın terlerini bu toprağa dökerler. Toprak için ‘TOPRAK ANA‘ denir. Nedeni basittir. Tabiata canlı veren sadece ANA olarak anılır. Bu nedenle ‘ANA’ lara da saygım sonsuzdur. Nasıl bir devri-alemdir ki bir kış sonrası tabiat doğumla canlanır.


Sonbaharı nedense hiç sevmem. Çocukluk yaşlarımda ilkokuldan sonra gönderildiğim yatılı okula eylül ayında giderdik. Ağaç yapraklarının solduğu, toprak ananın yorulduğu, ağaçların meyvelerinin sonuna gelindiği bir mevsimdir, bu sonbahar. Belki bu nedenle, belki de ailemizden, sıcak ANA şefkatinden uzakta olduğumuzdan mıdır bilmem, çok hüzünlenirim sonbaharda. Okulumuzun bir kayabaşı adı ile anılan yerde, kimsenin göremeyeceği bir kaya çıkıntısına oturup ağladığımız zamanlardır sonbahar, eylül ve ekim ayları.

Tabii hem ilkbahar hem de sonbahar şairler, ressamlar, bestekarlar gibi sanatla uğraşanların eserlerini yoğun verdikleri zamanlardır. Sanatkarlar ilkbaharda  tabiatın canlanmasında da, sonbaharda solan yaprakların renk cümbüşünün bir tuale, bir şiire yansıtılmasında da eserlerini verirşler Artık bu solan bahçede bülbüllere yer olmadığından bahsederse, şairin döktüğü bu satırlar, bir şarkının güftesi oluverir.

Yaşamın nasılda tabiatla paralel seyrettiğini izleriz yıllar boyunca. İnsanların da, tıpkı ağaçlar gibi doğumunu, gelişip büyümesini, zaman içinde yaşlanıp hayatlarının sonuna gelişini izleriz.

Toplum içindeki kuruluşlar da tabiatta ki canlılar gibi bir amaca yönelik kurulurlar. Bu kuruluşların bir gelişme çağı vardır. Tıpkı tabiattaki ağaçlar gibi. Bu kuruluşlar gelişme sürecinde kurumsallaşırlarsa, gelişmesi sağlıklı olur. Devşirme gelişmeleri bu kategoriye almak istemem. Çünkü böyle yapılar bir amiyane tabire çok benzer, hani derme çatma yapılar vardır ya, baraka tipli teneke yamalı ve de biz bu yapıları GECEKONDU adı ile anarız, işte öyle yapıda olan kuruluşların temeli olmadığı için küçük bir sallantıda yıkılırlar. Uzun soluklu olmaz bu kuruluşlar, çünkü kurumsal iskeleti yoktur. Mevsimsel dış tesirlerden çok çabuk etkilenirler, çabuk kırılırlar. Böyle kurumlar mevsim başlarında çok coşkulu gösterişlerle gelişirler. Bol miktarda taraftarları olur ve toplumları bir lider peşinden giderler.

Hedefleri ve amaçları liderlerinin hedefleri ile kitlenir ve büyümeye devam ederler. Genelde böyle toplumlarda liderler kendisinden sonra gelecek lideri yetiştirmezler. Kendi koltuğu tehlikeye düşeceğinden korkarlar. Kurumsal yapıyı da fazla sevemezler. Çünkü en ufak bir başarısızlığın faturası liderlere kesilir. Aslında bunun da doğru bir sonuç olması gerekir. Bir kurum eğer kurumsal yapıya sahipse, o kurumun ayakta kalma süresi daha sağlıklı olur. Bizans İmparatorluğunun uzun yaşamasının nedenleri arasında bir gerçek de, en güçlü komutanın İmparatorluğun başına geçmesi olarak bilinir. Babadan oğula geçmesi gibi bir gelenekleri yoktu ve bu imparatorluk MS 324 de başlayarak 1453 yılına kadar ayakta kalmış, hem de en ücra köşelere kadar hükmetmişlerdi. Tabidir ki bu İmparatorlukta  saray entrikalarının kol gezdiği dönemler olmuştur. Hani, bu gün bile, bu entrikalardan yararlananlar olduğunu düşünmekteyim.

Ülkemizde de siyasi yaşam tabiat yaşamı ile örtüştüğüne inanmaktayım. Kurumsal yapıya sahip olmayan bir çok parti ve bu partilerin liderleri kendisine rakip üretmemek adına hiç lider yetiştirmezler. Liderin yaşamı sona erdiğinde kurduğu sistem de yok olmaya mahkum olur. Bizim çok partili yaşamı ve kurallarını bildiğimize inanmamaktayım.

Demokrasiyi uygulayan ülkelerde liderler, bir dönem başı çeker, daha sonra genç ve dinamik nesle koltuğunu bırakır. Çünkü ömür boyu bir lider koltuğunda oturmaz, oturdukça yıpranırlar. Parti başına gelen genç liderler dinamizm getirir, hedeflere ulaşmak için bilimden faydalanırlar. Ancak bu kural bizim ülkede geçerli değildir.

Biz koltuğa oturduk mu, bir daha kalkmak istemeyiz. Neden mi? Brezilya’da bile 32 siyasi parti olması yanında, bizde 36 adet siyasi partinin liderleri için koltuk sıcaktır, ve de kimse koltuğu bırakmak istemez, diye bir sözüm geldi söyledim hem nalına hem mıhına.