Eski eserler en büyük merakımdır. Çok fazla eski eserim mevcut değil, amma elimdeki parçalar önemli değerdedir. Mutlaka siz de bazı eski parçalara sahipsinizdir. İlk aldığım parça bir gaz ocağı idi. Bilmem hatırlar mısınız? Evlerde doğal gaz veya hava gazı olmadığı dönemlerde gaz ocağı kullanılırdı. Petrol türevlerinden biri olan gaz yağı için yapılan bu ocakta, bir pompa vasıtası ile ince bir delikten gaz yağı püskürerek üst halkada yanmaya başlar. Isı azalmaya başladığında tekrar pompa ile haznedeki basınç artırılır.


Bir başka parça ise 1942 senesi yapımı Remington marka bir daktilo makinası. Aslında faal bir makine, tuşları, şerit akışı, muntazam çalışmakta. Ancak, daktilo üzerindeki şeridin yedeği olmadığı için, makinayı pek fazla çalıştırmadım.

Bir başka parça ise 1952 model Philips marka lambalı radyo. Orta ve uzun dalgada çalışabilecek kabiliyette bir radyo. Radyo ve içindeki lambaların çalışır olması da pek fazla fayda vermemekte. Çünkü radyonun çalıştığı frekansta yayın olmadığı için elimdeki radyonun faal olup olmadığı konusunda her hangi bir iddiada bulunamamaktayım. Bir ara içindeki devreleri çıkarıp hazır bir sistem koymayı düşündüm, amma özelliğini yitireceğini düşünerek vazgeçtim.

Elimdeki bir başka parça ise FACİT marka yeşil bir hesap makinası. Hatırlar mısınız, seneler önce hesap yapmak için kullanılan kol çevirmeli, hesap yapılmasına yarayan hesap makinaları vardı. Yeşil renkli Facit, bej renkte üretilenlerden evvel kullanılmaktaydı. Her iki seri hesap makinası hesap yapan insanlar için çok kullanışlı birer yardımcı idi. Bu aletlerin yanında ise, üniversite zamanımızda kullandığımız ‘sürgülü cetvel’ler de bir yerde antika eşya haline dönüştü. Aristo marka 2 sürgülü cetvelim benim için çok değerli parçalardır.

Sakladığım birkaç parça pul ve ilk gün damgalı ve son gün tarihli bir kaç zarfı da bu antika parçalardan sayarım. Hele bir zarfın çok hazin bir hikayesi vardır. 1976 yılı  Eylül ayı başında, İngiltere’deki Farnborough hava fuarına gitmiştim. Şirketten bir başka arkadaş, eşi ile yine o tarihte Londra’da idiler. 10 eylül tarihinde Ankara’ya dönecektik. Benim geri dönme planım son gün değişti. İstanbul yerine Paris üzerinden  bir yere uğramamı istediler. Ben de biletimi Paris yönü ile Ankara’ya yeniledim. Gitmiş olduğum Hava Fuarından birkaç uçak kartpostal temin ederek, eve, bilhassa çocuklara Farnborough’dan pul yapıştırarak postaladım. 10 Eylül 1976 tarihinde Heathrow’dan kalkan BEA 476 İstanbul yolcu uçağı ile Zagreb semalarında Alman turistleri taşıyan YU-AJR kuyruk yazımlı DC 9  charter uçağı ile havada çarpışırtılar. Belki havacılık tarihinde havada çarpışan böyle başka iki yolcu uçağı olmadığını düşünmekteyim. Çarpışmadan habersiz ben de aynı saatlerde Paris’e doğru yola çıkmıştım. Paris’e indiğim zaman herkes Zagreb uçak kazası konusunda konuşuyordu. Bir yetkili kişiden konunun ne olduğunu sorunca, büyük elemin acısını iliklerime kadar hissetmiştim. Düşen uçakta, sadece benim bildiğim karı koca dostumdan başka, yine firmamızdan bir başka isim daha olduğunu, hatta kendi ismimin de, kayıp yolcular listesinde olduğunu gazeteden okudum. Bu günkü gibi cep telefonların olmadığı, hatta uluslararası konuşmaya açık olmayan telefonlardan bir yeri aramanın imkansız olduğu bir dönemden bahsetmekteyim.

Çaresizlik içinde Paris’teki işimi bitirerek İstanbul yolu ile Ankara’ya dönerken, tıpkı Şair Orhan Velinin izah ettiği ‘Velinin oğlu, Tarifsiz Kederler içindeyim.’  duyguları ile Ankara’ya avdet ettiğimde gazetelerde çıkan hakkımdaki haberin doğru olmadığına mı sevineyim, çok sevdiğim arkadaşlarıma mı üzüleyim bir gri ikilem içindeydim.

Günler geçti bir gün kapı çaldı. Postacı bana birkaç kartpostal ile bir mektup zarfı verdi. Bu kartpostallar ve mektup zarfı benim Farnborough’dan postaladığım, uçak kazasında düşen BEA 476  sefer sayılı uçakta kurtarılan posta çuvalından adrese yeniden gönderilen kartpostallar ve mektup zarfı idi. İşte bu zarfları gözlerimde yaşlarla sakladım.

Sahip olduğum bir başka parça ise 1470li yıllardan, el yazması ceylan deri kaplı bir Kuran-ı Kerim. Bu parçayı bir adamdan satın almıştım. Daha sonra Sabancı Müzesine hediye etmek istedim. Ancak değerini de öğrenmek istemiştim. Daha sonra ne oldu bilmiyorum. Kuran hala bende durmakta.

Ancak bu kuran için RAHLE arayışında bulundum. Bir sedef kakmalı,  bir de bir tek parça ağaçtan oyma ilginç bir rahleyi de bir sahafta buldum. Çok sıkı pazarlıklarla bu iki rahleye sahip oldum. Rahle deyip geçmeyin, bir kitap okurken o kadar  yardımcı bir araçtır  ki, inanamazsınız. Hani bu gün dizlerinin üzerine çöküp rahleye kitap koyup oku deseniz, işte bunu yapamam.  Küçük çocukları kuran kurslarında diz çöktürüp önlerine rahle üstüne Kuran koyup, onlara bilinçsizce kitabı ezberletirler ya, işte bu olay 3 Mart 1924  tarihli 430 numaralı tevhidi tedrisat kanununa aykırı olarak, çocukların dinini ve inançlarını kullanarak, militan yetiştirmeye uğraşanların amaçlarıdır.

Bunların hele son marifeti olan, 6 yaşında bir kız çocuğunu evlendiren zihniyete karşı durması gereken devletteki kilit kişilerden birinin “bu olay siyasi bir olay değildir” diyebilecek kadar mezhebi geniş midir?  Bilhassa adaletten konuşması gereken kişinin ‘Küçüğün rızasıyla yapılmış işler’ demesi ne anlama gelmekte? Cümlenin başında zaten ifade tamamen açık: ‘KÜÇÜĞÜN’ yani KÜÇÜK dediğinizin 6 yaşındaki bir kız çocuğu olduğunu unutmamak gerekir. Dönüp bu cümleleri kuranlara sormak istiyorum: ‘Siz de, istismara uğrayan küçük kızın yaşında, cemaatler tarafından böyle rahle-yi tedrisattan mı geçtiniz?’ diye bir sözüm geldi söyledim hem nalına hem mıhına.