İnsanın eski dostunun komşusu olması büyük bir lütuf. Altlı üstlü oturduğum yaklaşık otuz yıllık dostumun odunlarını birlikte dizerken fark ettim ki, Yunus, o odunların ateşi ile dervişan yemek yiyecek, ısınacak diye aşkla toplamış ormandan, aşkla kesmiş, aşkla istif etmiş. Bazıları ona ne anlamaz adammış, kırk yılını sadece bu işe harcamış diye alayla yaklaşabilir. Ben o “kırk yıl boyunca odun taşıma” metaforunu ne yalan söyleyeyim köye taşınıp odun taşımaya başladıktan sonra anladım.


Aşkla yemek yemek, aşkla bulaşık yıkamak, aşkla ders anlatmak, aşkla sohbet etmek, aşkla yazmak istiyorum. Ve aşkın bir duygu değil, bir olgu, bir hal hatta son noktada gerçekten ihtiyacımız olan, (bedenin ihtiyacı olan nefes gibi) yaşadığımızı anlamanın aleti olduğunu düşünüyorum. Onun yemeği pişiren ateş olduğunu, kuşun yuvadan  uçmasına sebep olan atlamayı deneyişindeki o cesaret olduğunu. Hayvanda iradeden değil içgüdüden söz edilir. Örümceğin ördüğü ağ kararla ortaya çıkmış bir eylem değildir elbette. Ama oradaki atılımın bile bir erke dayandığını, bir güçten geldiğini, bir kudretin parçası olduğunu görebiliriz. Bütün gök cisimlerinin yörüngesinde dönmesinden, kosmos olarak tanımladığımız, aslında en ufacık sapmayla her an kaosa dönüşebilecek olan düzen bile bir erki gerçekleştiriyor gibi. Böyle bir erk sadece üstün bir varlığın dışarıdan işlettiği bir plan olduğunda saygıyı hak etmiyor. Böyle bir yöneticiye inansanız da inanmasanız da fark etmez bu anlamda.  Suyun önüne kattığı her şeyi sürüklemesinin fizik gerçekliği kadar, bizde de farklı bir anlayışa geçme potansiyelinin gerçekliği var. Denilebilir ki insanı doğanın bir parçası olan yanından ayıran, fark yaratan şey, iradi olarak eylem yapabilme ve bakış açısı geliştirme, hatta bakış açılarından kurtulma, belki de hepsinden soyunma, sıfırlanma ihtimalidir. “Ölmeden önce ölmek”  durup dışına çıkıp, sahiplenmediklerimizle, yüklenmediklerimizle bakabilme  yeteneğimizle ilgilidir. Bu yeteneği körelten her şeyden uzak durmayı seçmek de yönünü belirlemek, niyetini ortaya koymaktır işte. Kendine salt kendi bildiklerinle kurduğun dünyanın kurallarına uymadı diye kimseyi yok sayamazsın!

Filmde dendiği gibi insanın istemediği şeyleri hatırlatan birine inanması gerekiyor.
Her ne yapıyorsak yaptığımız şeydeki birinci motivasyonumuzun kendi kişisel değerimizin karşılığını bulmak olmadığı, bizi özümüze daha yaklaştıracak, başkalarının özü ile temasımızı kolaylaştıracak, birlikte deneyimleyerek öğrendiğimiz ve bütünün hayrına hizmet ettiğine de emin olduğumuz, işleri, eylemleri, duruşları ve konuşmaları alışkanlığım ve yeni pratiğim haline getirmek istiyorum.

Ve bu yolda benim kendim gibi olmamı engelleyen, kendimden uzaklaştıran, iyi hissetmediğim ilişkiler içinde olmamayı; kendime yolculuğumu destekleyen, bana beni hatırlatanlarla irtibatı seçiyorum. Eleştirellik, yargılama, kusur arama üzerinden değil, anlama, anlaşılma ve dönüştürme üzerinden ilişki kurmaya; birbirimizi desteklemenin kendimizden vaz geçmek olmadığını bilerek, bastığım zemini hissederek, samimiyetimle duruşumu ortaya koymaya ve korumaya niyet ediyorum. Bunun için de alışkanlıklarından vaz geçmeye ve sonuçlarına katlanmaya biraz cesaret etmek gerekiyor.

Gülşen’in bir şarkısını duymuş, sevmiş ve ezberlemişim zamanında. Şahsında sevmediğim kendimce olumsuz şeyleri hatırlamak yerine, daha önemli başka bir şeylere odaklanmayı seçmenin zamanı. Günün sonunda o andaki şartlar ve durumlar içinde hepimiz bir bedel ödüyoruz, bunun bedeli budur veya değildir tartışmaya bile gerek yok belki. Ama onun gerçekliğinde bu yaşadığı, başına gelen somut bir durum. Umarım hediyesini aldığını hissederek yoluna devam eder. Birbirimizde ve kamu hayatında desteklediğim şeyin altını çizerek ifade etmeliyim ki, bizi rahatsız eden şeylerin kaynağını dışarıda aramak yerine o şeylerin bizdeki nedenlerine bakmamız gerekir. Çünkü biz o nedenlerle bizden çıkan tutum, tepki ve inanışlarla konumlandırıyoruz kendimizi ve o doğrultuda hareket ediyoruz. Başkasının ne yaptığıyla ilgilenmek yerine kendimizdeki ile ilgilenme zamanı. Bu bizi her ne kadar sanki toplumdaki önemli olaylardan uzaklaştırıyormuş gibi görünse de ve son dönem modası gibi yapılan tüm manevi ya da spiritüel çalışmaların, “kişisel gelişim” piyasasının bir aracı gibi insanı toplumsal sorumluluklarından kopardığına dair ciddi ve kimi zaman haklı bir eleştiriye götürse de, sonuçta başkasını düzeltmeye çalışmakla ilgilenmenin bir fayda sağlamadığını gördüğümüz uzunca bir insanlık tarihi var önümüzde. Farkındalığımızı arttırarak kendimizi anlamaya çalıştığımız, bulduğumuz anlamı hayata geçirebileceğimiz türden bir eğitimin varoluşu büyüten ve destekleyen en iyi eğitim olduğuna, bu durumlarda insanlığın nasıl parladığına dair bir tarih bilgisine de sahibiz. Benim davetim sizi sizde olanla buluşturacak olandan ve aslında hepimizdekinden uzaklaşmamamız yönünde. Çünkü zaten bu bireysel egolarımıza hizmet etmek yerine bütünsel olanı da gözetmeye götüren bir yol bence. O kadar da önemli olmayan mümkün bir hikayenin, kendi içinde çok önemli imkanları barındıran biricik kahramanlarıyız. Hakkını verin ama çok da abartmayın yani.