Kuzey Yıldızı’nın son sayısına yetişebilmiştim ancak. İlk çalışmam, Kuzey Yıldızı edebiyat dergisinin on üçüncü sayısında yayımlanmıştı. Louis MacNeice’in “House on a Cliff” şiirinin Türkçe çevirisiydi. Derginin yazı işleri müdürü Vedat Kamer, o sayıyla birlikte bana elinde ne kadar eski sayı varsa hepsini göndermişti. İşte o sayede tanıdım Özge Dirik’i. Oysa ben onu tanımadan iki yıl kadar önce bu dünyada daha fazla zaman geçirmenin anlamsız olduğuna karar vermişti, Özge. Şiirleri ruha saplanan hançerler gibiydi. O yaraları hiç saramadım, onu okumaya başladığımdan beri.

Kendi şiirinden başkasını beğenmeyen büyük şairler Nokta Durağı’nı okuyun!”

“işin rast gelsin

korkma günün taşarak gelmesinden”

Onca paylaşımdan sonra pek çok dost, arkadaş aradı, mesaj attı. Çokçası şiirle bu kadar içli dışlı olduğumu bilmeyenler. Bazıları da yeni tanıştıklarım. Yeni kapılar, yeni ufuklar açtı bu görüşmeler, yeni insanlar tanımama, yeni şairler, şiirler okumama vesile oldu bütün bu etkileşimler.

“Nelly Sachs’ın şiiri sıkı dokunmuş bir şiirdir; yorumlara kolay kolay teslim olmayacak denli katı, ama dupdurudur. Yaşadıkları, gördükleri karşısında dili tutulmuş birisinin, binbir güçlükle yeniden yarattığı bir dili işler; bilmecelerin dili, dilin de bilmeceleridir o yüzden. ‘İmgeler, eğretilemeler benim yaralarım. Ölüm ustam oldu benim. Hayatta kalmak için yazdım,’ demiştir Nelly Sachs.”

Yıllar önce Stefan Zweig’ın Kendileri ile Savaşanlar kitabıyla tanıdığım büyük Alman şair Heinrich von Kleist da erken ayrılmayı seçenlerden. Ona ithafen yazdığım bir şiir, direnen ya da direnmeyi seçmeyen tüm şairlerin ve bütün özgür tercihlerin sonsuz anısına, tekrar usuma düştü;

yokolum

Kleist’a

I
ölümü aşan bir şiirdir bu yaşanmış
oysa gördükleriydi yalnızca
kime anlatabilmek içindi yaşadım
yaşayabilmek için miydi sorardım hep
tüm yaşadıklarım
yaşadım her anında
bugündü ve yaşayan bir vardı
ellerimi avuçlarımı gözeneksiz saran
bir deri içinde soluklanandı
bir vardı bir yok yok ölüm.

II
adı kayıba çıkmış şairler
birer birer sözlüktü hayatları içi
ne girdiler ne katın onu da
zaten hepsi yaşansın diye geçiriverilen
günleri sayılamaz binlerce hayat

III
ölüm aşar zamanı
ölsün diye şiir yazılan yazanlarla
ölümü şiir şiiri ölüm şairlere
son olsun ölümüyle bu selam
yok olsun bu son yokolumla
şiiri yok yaşamlar

Tüm bu anlattıklarımı “İşte Şiir”e bağlamak istemezdim. Kendiliğinden gelişiyor bazen olaylar. Ağır plaza dilinin o Türkçe’ye pek çevrilemeyen “networking” terimiyle açıklanamayacak türden oldu bu yaşananlar; hiç düşünmemiştim. “Torpil Değil Networking” demişti İdil Türkmenoğlu ve Işıl Taysever. Aslında onların da vurgulamak istediği belki de şu şekilde daha doğru anlaşılacak: Networking de Değil “Bağ Kurmak” var temelde; işte değil tüm hayatta en önemli mesele bu: bağ kurmak, hem de sımsıkı…