Yaşadığım yeri bilerek seçmediysem, burada kalışım biraz tembellikten olduysa da şanslıyım. Yaşamda pek çok şeyi aslında rastlantılar belirliyor. Melbourne’da Avondale tepelerine yerleşmemiz de öyle. Melbourne’nun hemen her semti birbirine yalnızca yollar değil parklar, doğal koruma alanları, bisiklet yolları ile de bağlı ama Avondale tepelerinde yerleşmiş olmanın bir Akdenizli için özel bir anlamı var.

Bahçelerde, sokaklarda okaliptüs ağaçları, zeytin, incir ve limon ile;  lilipili, kanguru ayağı, akasya, zakkum, sardunya, küpe çiçeği, begonvil ile yanyana… Evlerden uzaklaşıp, tepelere ya da vadiye uzandığımda ise kendimi buşda buluyorum. Akdeniz’le Avustralya’nın doğasının kaynaştığı bir yer burası.

En güzel yanı ise sanki hiç değişmiyormuş gibi değişmesi. Birşeyler birşeylere dönüşüyor, ama kökleri duruyor, özü aynı.  Ağaçlar büyüyor, zeytinler daha olgun, kuşlar daha cıvıltılı… Avustralya kıtasını kasıp tam anlamıyla kavuran kuraklık ve yangınlar henüz yaşadığım tepeleri etkilemedi. Bu da şans işte.

Yürüyüşlerimde kendimi sık sık vadide buluyorum. Cılız bir derenin aktığı, tek tük okaliptüs ağaçlarının kendi halinde yükseldiği çorak, hüzünlü bir yer değil artık vadi. Aborjin toplum önderleri eşliğinde, vadiyi 'beyaz insan'dan önceki canlı günlerine kavuşturma çalışmalarına çocuklarımla katılmıştık. Sayısız yerel bitki dikildi son on yılda. Şimdi vadi uzaktan bile yeşil. İçinden geçerkense 19.yy’dan bir Frederick McCubbin tablosu gibi.


Vadide yürürken tüm kimliklerimi arkada bırakıyorum. Bir hayatım yok, bir masalım var.  Doğulu Sarı Robin, Kutsal Kral Balıkçısı, Kırmızı Irmak Sakız Ağacı, Şişe Fırçası Ağacının büyülü çiçekleri, mor ışıltılar saçan yerli başaklar… Havalar ısındıkça sinekler, böcekler… Ama olsun. Kimliklerimden sıyrılmanın yeğni bir güzelliği var.  Sonunda bu şiiri yazıyorum.

   bir hikayem olmasın

hikayeler arasında dolanayım
bulutlardan yansıyan ışık hüzmesi
dallara sürünen yeğni yel
toprak yolun tozu
               olayım

sazlığın çığırtısına
börtünün beneğine
mavi gaganın sekişine
               karışayım

başağın eğilişine kurban
yüreğim  atışına hayran
cömert  bakışı aklın
               düşüncelerim  duman

bulanayım ha bulanayım
haşır neşir her nen olayım
dolanayım ha dolanayım
hikayeler arasında
        yok olayım


-ama bir hikayem olmasın-

    Kasım 2019, Steele Creek

Bu son şiirim. Onun her dizesini vadideyken duyumsayarak, vadide değilken orada olmayı özleyerek yazdım. Sevdiniz mi?


İşe bak ki hikaye

Yine bir gün masalımın içinden geçiyordum. Geçen yıl dikilmiş bazı fidelerin söküldüğünü, belki de hafta içindeki güçlü fırtınadan yan yattığını görünce, yeniden dikip destekleme işine giriştim. Kıymık, diken batması, bir kaç kesik, sivri sinek sokması olağan, sorun değil. Fakat toprak yolda yürümek için çıktığım gezide, açık ayakkabı ile otların ağaçların arasına dalmamam gerekiyormuş. Görme şansını bile bulamadığım bir yer canlısı arkadaş tarafından güzelce ısırıldım. Bileğimin yavaş yavaş kızarıp şişmeye başlamasıyla siyim siyim toprak yola çekildim. Düzeltilecek yalnızca bir fide kalmıştı, doğrusu ya daha da hiç umursamıyordum.


Bilekten yukarı çakıp duran şimşekler arasında, yılan ve örümcek sokmaları ile ilgili bilgilerimi anımsamaya çalıştım. Hareket etmemem mi gerekiyordu yoksa bir an önce  yarayı yıkamam, zehiri akıtmam mı? Dereye inebilmek için kayaların üzerinde sekebilecek miydim? Seksem bile derenin içindeki yeşil, kıpırtılı su yerine evdeki temiz suya ulaşmam daha akıllıca olmaz mıydı?

Şişlik ve kızarma durmuş gibiydi. Ayağa kalktım, üstüne basabiliyordum. Arada tüm bedenime elektrik şoku yollayan bir sancı da olsa yürüyebiliyordum, eve doğru yola koyuldum.

Eve, o beni rahat ettiren, tüm gereksinimlerimi güvenle sağlayan, kimliklerimi koruyup bekleyen ev, cennetim! Eve girdiğimde tam da böyle duyumsuyordum.

Isırığı sabunla yıkadım. Örümcek ısırığı olduğunu anladım iki küçük noktadan. Örümcekler de masalımın bir parçasıydı ki,  ilk kez ısırılmıyordum, bu kadarcık ısırma iki güne geçerdi. Kaşıntı ve ağırlaşan bileğim o gece uyutmadıysa da ertesi gün işe gittim, akşamına da kös kös doktora… Örümceğin zehiri değildi, bulaştırdığı mikroptu beni hasta yapan. Güvenli evimde, ayağımı rahat rahat diktiğim koltuğumda, antibiyotiklerle güzelce iyileşirken bir sonraki şiirimi, yaşamımın tüm rahatlıklarını bana sağlamış olan insanlığa yazmaya karar verdim.

Akıllı, meraklı, çalışkan, özverili bilgeleri, bilimcileri, mühendisleri, sağaltımcıları, marangozları, işçileri, emekçileri olan insanlığa!

Ne kadar kaçmaya, aşmaya çalışsam da hep bir parçası olacağım insanlığa!  

Ya da şöyle demeli. Bana yukarıdaki şiiri ve bu hikayeyi yazdıracak olan insan oluşuma yazılmalı en güzel şiirler.

Vadiye hala iniyorum, bot giyerek. Masalımda dolaşıyorum, yeğni bir yel gibi kaygısız… Ha desem kanatlanacak bir kuş gibi… Uzansam toprağa karışacağım toz gibi…

Duyumsamanın, düşlemenin, kendini aşmanın güzelliği, yapılabilecek, yapılamayacak olanların, asla kendinden çıkamayacak olmanın gerçekliği ile karşılaşıyor.

Tam orada evren koca bir tohuma dönüşüyor.

Tam oradan çıkıyor işte, masal, şiir ve hikaye…






Buş (bush): Sözcük İngilizce çalı anlamına gelmesine karşın, Avustralya ve Yeni Zelanda’da insan yerleşiminin çok az olduğu ya da hiç olmadığı, doğal yaşamın el sürülmemiş kaldığı yer anlamında kullanılıyor. Bu Türkçede kır ya da orman olarak düşünülebilir. Avustralya doğası, yaban yaşamı, kendine özgü olduğundan yazımda kır yerine buş demeyi yeğledim.