ben olaya mustafa gibi süzülmüş bir bilimsellik açısından değil de daha değişik bir yerden bakmak istiyorum.

birincisi her devirde bir fikri savunan bir takım insanlar bir müddet sonra gelişip serpildiklerini (!) ve hatta hidayete erdiklerini zannediyorar...

ve bunları gazete sayfalarından, renkli camlar arkasından işaret parmaklarını sallaya sallaya savunuyorlar...
haklıdırlar..

zaman içersinde, belki de kendilerine göre gençliklerinde yaşadıkları devrimci ruhlardan ve en mühimi hayal dünyasından sıyrılmak zorunda kalmışlardır..

yaşlar ve ihtiyaçlar ilerledikçe ve yaşam koşulları vesaire giderek zorlaştıkça, fikriyatlarını da gayrıihtiyari bu yöne doğru tevcih ediyorlar.

edebiliyorlar...

en halis marksist pek ala liberal, en tutucu dinci ise bükülmez bir sosyalist olabiliyor.

bu örnekleri, yukardaki nedenlerden dolayı ülkemizde çok sık görüyoruz. acaba bu bizim ülkemize mahsus bir moda akımı mıdır yoksa diyar-ı küffarda da var mıdır bilemem.

bu açıdan dönmelik kimi milli-tutucu-dinci, marksist-komunist-sosyalist, edebiyat-siyaset-spor yazarlarımız tarafından zaman zaman iğnelendiği gibi hiç te aşağlık ve bayağı bir şey olmuyormuş...

ikincisi kendisini bir topluluk, bir toplum, bir ırk ya da bir başka renk olarak tanımlayan insanların binlerce yıl beraber yaşadıkları ülke insanlarından ve onların topraklarından ayrılmak, bir başka devlet kurmak istemeleri hiç kuşkusuz bir "özgürlük" mücadelesidir.

yani verilen savaş, bu uğurda ölen sayısız insanoğlu hep bu gaye için yani "özgürlük" için savaşacaklardır.
savaşıyorlar...

burda aklıma cennette meş'um melek tarafından aldatıldıktan sonra aklı başına gelen ve birer incir yaprağı ile örtünen adem ve havva geliyor. ayvayı (veya elmayı) yedikten sonra örtünen bu iki insana tanrı gür sesi (!) ile sorar: "peki size çıplak olduğunuzu kim söyedi?"
cennet gibi düşünülmesi, hayal edilebilmesi çok zor olan eşsiz güzellik ve bollukların olduğu bir ülkede ebediyen müreffeh yaşamaya mahkum edilmiş iki yaratığın günün birinde şu ya da bu sebepten dolayı birdenbire ayılmaları ve örtünmelerini, kuşkusuz ardelden manipüle
edilmiş bir kuvvette aramak gerekir. (nitekim şeytan !..)

yoksa refah içersinde yaşarken, dürtülmeden kışkırtılmadan, akılları (eğer varsa) çelinmeden bir başka hayat düzeyine geçme riskini göze almak akıl karı olmamalı.

eğer gerçeklere dönersek;
diyelim ki bu kürt kardeşlerimiz arkalarındaki bol kırmızı/beyaz çizgili ve yıldızlı meleğin kışkırtmalarınla özgürlüğüne kavuştu.
ve diyelim ki biraz bizden biraz ordan, biraz öteki taraftan (tabii verirlerse) topraklar alıp etrafına dikenli tellerini de gerdikten sonra "işte bu benim toprağım... ben artık özgürüm" mü diyecek ?
bir, üç, beş milyon kürt kardeşim eninde sonunda sandık başına gitmiyecek mi ?

bir idare bir hükümet seçmiyecek mi ?
başına, insanoğlu kadar eski bir bela olan devleti musallat etmiyecek mi ?

taşlar yerli yerine oturduktan sonra ekmek üç kuruş pahallılandı diye sokaklarda yürürken polis (!) tarfından coplanmıyacak mı ?
ekmeği zorla elinden alınıp it gibi çalıştırılmıyacak mı ?
sömürülmiyecek mi ?

daha bugünden sokaklarda meydanlarda seçtikleri vekillerinin, bir gül fidanı, biraz buğday ve bir zeytin ağacı yerine ekmekte oldukları süpürge otu tohumlarını görmüyorlar mı ?

biz bunları hali hazırda canlı canlı yaşıyoruz.
ve kafaları örtme özgürlüğü dahil her türlü özgürlüğe göğsümüzü gere gere sahibiz !...

eğer böyle özgür olmak istiyorlarsa bence çatışmaya hiç gerek yok.
ha sınırın bu içinde özgürlük ha bir başka sınır içinde ayni özgürlük..
buyurun...

insanlar büyük bir çöp bidonunun içine düştükten sonra gün ışığından zerre kadar nasiplerini alamadıkları için balık kılçıkları, yarı yenmiş karpuz kabukları, pet şişeler ve salata artıkları arasında, kendilerini oraya atan çöpçü başı tarafından mahkum edildikleri ortamda yaşamın (bidonun dışındaki..) amacını ve güzelliklerini tamamen unutarak yalnızca etraflarındaki pisliklerle uğraşır oluyorlar.
buna bilge (ya da bilgiç) insanlar dezinformasyon ya da depolitizasyon falan gibi etiketler takıyorlar.

kimileri de bir apartmanın dördüncü kat balkonunda ya da kalabalık bir sokakta veyahut ayaktopu çayırlarında cıbıl, çırılçıplak soyunarak özgür olduğunu cümler aleme ilan ediyor. polis enseleyinceye kadar...

onbinlerce insanın (deniz'in deyimi ile anakuzusunun) göz kırpmadan telef edilmesine karşılık olarak özgür mi olacaksınız ?
hayır..

bugün bir devletin prangalı esirisiniz.
yarın özgür olduktan sonra bir diğer devletin esiri olacaksınız.
hem de arkasında o devleti idare eden bir başka devlet tarfından kukla gibi oynatılarak ve sömürülerek.

ayni bizim gibi....

1
Abur-cubur yemek insanın bedensel sağlığını nasıl rahatsız ederse sorgulanmadan, hesabı verilmeden kabul edilmiş bilgilerde aklı bozar (çünkü bilgiler de aklın gıdasıdır), dahası psişik dünyamızı bile altüst edebilir. Bir zamanlar enternasyonalizmin sadık militanı eski arkadaşlarımın şimdilerde sıkı "ulusalcı" haline gelmelerini ilgiyle izlediğim olur. Kişilerle uğraşmak yerine bilincin hareketlerini izlemek hayatı daha kolay anlamayı sağlıyor. Kısaca söylemek gerekirse; tarihsel gücünden dolayı, kişisel-öznel arayışlarımıza yanıt verdiği için, alışkanlıklarımıza ve kültürel dokumuza uygun düştüğü için kabul ettiğimiz fikirler zamanı gelip tamamen zıddına dönebiliyor. Sorunun temelinde (anlama ve anlamlandırma anlamında) göreli olanla mutlak olanın bağının kurulamamasının yattığını düşünüyorum. Olguların ve süreçlerin özündeki evrensellere-kalıcı olanlara bakmadan sadece bunların görünüşüne takılan bilinçler her yöne savrulabilirler; çünkü görünüşler sürekli değişirler. Fakat burada bir başka risk ortaya çıkabilir. Durmaksızın yön değiştiren fikirleri değerlendirirken bizim duruş yerimiz ne olacak? Eğer bizde kendi "değişken" ölçülerimizle sorgulama yaparsak karşıtmış gibi olsa da aslında aynı düzlemde kalmış oluruz.

2
Kutsal metinler pozitivist bir akılla okunamaz, eğer böyle okunursa saçma sapan çocuk öykülerine dönüşürler; alışageldiğimiz, okullardan aldığımız eğitimlerin yöntemiyle okunduğunda asla anlaşılamayacağını deneyimimle biliyorum. (Örneğin Kuran-ı Kerim için; "Allah" sözcüğünün geçtiği her yere "Varlık" veya "Enerji" sözcükleri konarak okuma denemesi yapılabilir.) Fakat şu soru hep kafamda kıvranır durur: Bu metinleri, üzerinden binlerce yıl geçmiş olmasına rağmen bu denli dirimsel kılan nedir?

3
Tasavvuf ehli düşünürler, Hz. Muhammed'in son peygamber olmak yerine onunla artık peygamberlik döneminin kapandığını söylerler ve bunu Kuran metnine dayanarak dile getirirler. (Bu konuda Atatürk'ün de değerlendirmeleri vardır. Nutuk'tan okunabilir.) Kuran söylemine göre de sadece bir tek din vardır.

"Sen yüzünü hanif olarak dine, yani Allahın insanları hangi "fıtrat" (Doğası, kendiliği anlamında) üzere yaratmış ise o fıtrata çevir. Allahın yaratışında değişme yoktur. İşte dosdoğru din budur; fakat insanların çoğu bilmezler" (Kuran-ı Kerim; 30/30)

"Deyiniz ki; biz, Allah'a iman ettik ve bize ne indirildiyse İbrahim'e, İsmail'e, Yakup'a ve torunlarına ne indirildiyse, Musa'ya ve İsa'ya ne indirildiyse ve bütün peygamberlere Rablerinden ne verildiyse hepsine iman ettik. Biz onların arasında fark gözetmeyiz ve biz sadece O'na boyun eğen müslümanlarız." (2/136)

4
Kültürel olan geçici, yaşamsal olan kalıcıdır. Kalıcı olanlar değişik koşullarda değişik biçimde uygulanırlar ve bu haliyle kültürleşirler. Örneğin kimileri yemeği çubukla yer, kimileri eliyle, kimileri de çatal-kaşıkla; işte bunlar kültüreldir; ama yemek yemenin kendisi zorunludur, yani mutlak. Din içinde, onun ibadet biçimleri, ritüelleri farklıdır, bu yanıyla kültüreldir; ancak din kendi doğasında kültürel değil varlıksaldır.

Sayın Gündoğdu'nun önyargısız ve araştırmacı tutumla düşünmeleri, okuyanı da düşünmeye sevk ediyor. Etkilenmem sonucu anladığımı ve anlayışımı kısaca ortaya koymak istedim.