sevgili denizcigim

ozunun yapısı cok duygusal ipliklerle islenmis, onlar vasitasiyla evrenden, cevreden ve yaratiklardan yayilan titresimleri yakalamakta donanimlisin; her seyi algılamak kavramak ve duygularinda yansitmak istiyorsun.

balinalari katleden japonlarin pesine dusen sovalye avustralyali kaptan ve ekibine duydugun hayranlık, benim don kisotu okurken ve onlarin resimlerini yaparken servantes`e duydugum hayranlıkla ortustugu icin o bolum beni cok etkiledi.

evrensellige bak ki 17. yuzyıldan bugune uzanan, daha cok daha gerilere uzanan zayifi, caresizi koruma icgudusu nasil da yasami koruma altina alabiliyor. servantes bu gercegi yakalayabildigi icin evrensel olmus; iste donkisot`un uzantilari sovalye kaptanlar okyanuslarda kotu adamlarin. serserilerin pesindeler.

afika sanatina gelince, bana gonderme yapmıssın: o sana gonderilen resimler afrika sanati veya kulturu degil; tamamen avrupa, somurge kulturu. o resimlere bakar bakmaz benim gordugum asirmaca...yapaylık. afrika sanati otantiktir .afrikali onlari sanat diye yapmaz, onlar birer fetistir, totemdir, buyudur. yasaminin bir parcasidir. senin yine de begendigin o resimleri yapanlar avrupa sanat kulturuyle egitilmis kisilerdir. afrikaliyi anlamamislardir. sanatin bir yasama bicimi oldugunu anlayamamislardir, icindeki ozu kavramadan yuzeyde gorduklerini kopyalamaya calismislar ama onu dahi yapamamislardir. sanati da anlayamamis kisilerdir onlar.

afrikali taklit etmez. sanat dedigimiz, veya buyu diyelim, seyi kaniyla caniyla yasar; ondan dolayi da yaptıklari algilayabileni buyuler.

tohum gercekten hayran olunacak cok onemli bir ozdur. bundan daha buyuk bir yarati olamaz. her sey ama her sey nasil o kucucuk nesnenin icine konur da programlandigi gibi, bir canliya yasam verir. dogaya bakmasini ogrenirsek her sabah uyandigimizda yeniden, yeniden dogaya hayran oluruz ve sevincten cildiririz.

ne kadar samimi yazdiklarin sevgi dolu.

sevgiyi yakalayabilirsek zaten cok seyleri hallederiz. onemli olan sevgidir, asktir...

sevgilerle kal
cemil

Okyanusta ki bir balinanın korunması;
Afrikada ki bir bir salyangoz;
Fasulyesiyle uyuyan küçük oğlun;
Heyecan ve Hayranlıkların;

Ya büyük oğlun anne; uzaklarda ki, hiç görmediğin büyük oğlun niye yok?

Annecim yazın çok güzel olmuş. beni çok duygusallaştırdı, ben de kendimi tanımayı hatta tanımlamayı cok denedım ama sanırım bunun ıcın daha cok beklemelıyım.

Gün gelir amaçsız yaşadığımı, gün gelir hayallerimin peşinden sürüklendiğimi anlarım ama bunu önceden hic kestiremedim.

Kendimi tanıdığım gün, Hayattan zevk alarak yaşamaya başladıgım gün olacak.

Kalemine, yüreğine sağlık.

Haz içgüdüseldir, bilincimizle ve irademizle hiçbir ilişkisi olmayan dürtülerin doyurulması sonucu organizmanın duyumsadığı doyumdur. Bu doyumun hatırlanması arzu dediğimiz gücü doğuruyor. Bu noktanın insanlaşmamızla bir ilgisi yok; ama var da, çünkü bunlar aklımıza egemen olursa kendilerinin tatmini için kullanırlar. Beklentilerimiz yaşamımızın bir başka dinamik noktasını oluşturur. Beklentilerimizin karşılanması bizi mutlu eder, oluşturduğumuz planlar da gerçekleştiğinde aynı duyguları duyumsarız. Burada önemli noktanın şu olduğunu düşünüyorum: Her iki durumda da dışa bağımlılık var, dışardan uyaranlarla veya olanaklarla içimizdeki istekler buluştuklarında geçici bir doyum ve denge yaşarız, ama geçici. Mutluluk dediğimiz duygu bu alana düşer. Bundan dolayı hiç bir mutluluk kalıcı olamaz. İsteklerimiz içimizde ve hep bizimle birlikteler, fakat onları karşılayacak olgular dışımızda ve geçiciler, bu hepimizde var olan varoluşsal bir sorundur ve iki yönlüdür. Potansiyel olarak bunalıma da yol açarlar, sevince-coşkuya da- zemin olurlar. Hangi yönün etkin olacağı yine bize bağlı. Başka bir şey daha, bunlar hep geçmişe aittirler, İçimizde istek uyandığında önceki anıları hatırlar ve onların tekrarını isteriz. Anılarımızın gücü buradan kaynaklanır. Şimdinin doyumsuzluğunu geçmişin özlemiyle giderme isteği. Ya da şimdinin boşluğunu geleceğe havale edilmiş göreli hayallerle doldurdurma çabası. Ne yazık ki İkisi de sonuç vermiyor... Sevinç kalıcıdır, deyim yerindeyse ilahidir. İnsanın kendi varlığından beslenmesi, kendinden zevk almasıdır. (Haz içgüdüsel-hayvansal, zevk ise akli ve insani bir duyumsamadır) Kendi varlığından zevk alan insan herşeye karşı içten gelen bir ilgi, yüreğinden taşan bir sevinç ve düşüncelerin de katkısıyla bir hayarnalık duygusunu hep yaşar. Hayranlık bir başlangıç değil bir sonuç, bir üründür. Bu yazıda baştan sona samimi bir sorgulama ve tutkulu bir arayış çabası var. Her insanın şu veya bu düzeyde yaşadığı evrensel bir sorunsala parmak basıyor. Düşünsel içeriğinin değerlendirilmesi ayrıca gerekir ama yeri burası değil.

Nietzsche'nin sözü; "en parlak yıldızlar en büyük kaoslardan doğar." İçsel bunalımlarımız bilincimizin iradesi dışı yaşanan duygulanımlardır. Bütün sorun kendimizi parça olarak görmekten kaynaklanıyor, halbuki varlığımız bütün bilincimiz parçalı. Aslında yanıtlar hep hazır, önemli olan doğru soruyu sorabilmek... Sorgulama yoluyla doğru soru bulunabilir, çünkü sorgulama sorudan soru üreterek düşüncenin yürütülmesidir. Akıl akıla sürtülerek parlar, insan bir başka insanı deneyimleyerek gelişir. Bizlerin bu yazışmaları işte tamda bunu yerine getiriyor diye düşünüyorum. Psişik bunalım da bir yaşam enerjisidir ve bunu sevince dönüştürmek olanaklıdır. Bu bir dilek değil, bireysel yaşantımdan deneyimlediğim bir hakikat. Bu güç her insanda var, bundan eminim. Kendini hayata açtığın ölçüde hayat sana yaklaşıyor. Bu yazıda içten bir açılım ve her insanı kendini açmaya cesaretlendiren etkili bir çağrı var. Burada dile getirilen gerçeklerle tanışık olmayanımız var mı?

sizlerin hayranlık tohumlarının artık kabukları çatladı, onlar kök saldılar ve büyüyorlar.
bir tanesi yatağında bir tek fasulya ile....
diğeri şimdi bir fidan ama ulu bir çınar olma yolunda..
daha ne arıyorsun ki?