Güzel bir şiir okumak denli insanın yüreğini arıtan bir eylem az bulunur. Güzel şiir de çok az çıkıyor insanın karşısına. Gerçek şiir. Hani ozanın tüm deneyimlemiş, olmuşluklarından damıtıp, sözcüklere akıttığı. Şansıma elime öyle bir kitap geçti işte. Bir kaç yıl önce, Ankara’daki evimizde, annemle babamın kitaplığından toplayıp getirdiklerim arasında saklı bir yıldızmış.


Sayfaları daha da sararmış, kapağı hiç bir beklenti yaratmayan, 1971 yılından bir Türk Dili Kurumu yayını. Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın daha önce hiç okumadığım, olduğunu bile bilmediğim bir kitabı. Malazgirt Ululaması!

Doğruyu söylemeliyim. Kapaktan ötesine geçmemin nedeni kitabın adı. Hayır, Malazgirt değil. 1071, Alparslan, Anadolu’ya devlet olarak girişimiz ve kalışımızın başlangıcı, eski tarih, ilkokul sıralarım falan hiç de yeri değil. Sıcak Melbourne günlerinde daha da nesini okuyayım?

Ama “Ululaması”  diyor ya. Türkçe aşkıma bir ok saplanıyor, bir ululama nedir, nasıl yazılır, adı ululama olan bir şiir kitabının dili nasıldır diye açıyorum kapağı. İşte o açış. Bir solukta okudum, üç gündür de döne döne okuyorum.  Fazıl Hüsnü Dağlarca’yı her kezinde, hayranlıkla, sevgiyle, saygıyla anarak... Okumak gibi değil. Sıcaktan bunalınca, yudum yudum buzlu su içer gibi.

Büyük utkunun öncesinden, nedeninden başlıyor Ululama, savaşın niyesine bakıyor, nasılına dokunuyor. Atlar öne çıkıyor, her şiirde onların solukları var. Alparslan’ın yurt bulma, yurt edinme arzusuna, yeryüzü gökyüzü, yaşama aşkına yoldaş olmuş karısı, başbuğları görünüp çıkıyorlar şiirlerden dağları, ovaları, atları, akarsuyu bırakıyorlar bize. Her şiirde onlar varlar, çünkü bir çıplak gerçek var o da ya bir yurtları olacaktı ya da onlar olmayacaklardı.


Bütün kitabı okumak gerek ya, içlerinden, her an her yerde asıl konusundan bağımsız, Türkçenin akarsu tazeliği ile okunabilecek şiirlerini seçmeye çalıştım. Çok zor oldu. Hangisini almak istediysem aklım öbüründe kaldı. Sonunda işte bunları seçtim.


Kuşlar

Malazgirtte bir ulu ağaç vardı
Bir ulu ağaca kondu bir kuş
Kondu bin kuş
Kondu kırk bin kuş

İlk konan
Sordu öbürlerine
Nedir sizin
Yerden göğe
Adınız?

Çığrıştı adını yerden göğe
Hepsi:
Tanrıcıl


Kuş At

Yel gibi uçup gideriz
Atlar gelecekle yelli.

Yeryüzünün turnasıdır
Alınları telli telli.

Biri sürer kılıcını
Biri ovalarca elli.

Sudur içimiz dışımız
Yörük atlar bundan selli.

Kocaman bir kuştur atlar
Konacak buraya belli.  


Hele De

Hele de hele de
Nerde Bizans ordusu
Görüşelim gele de.

Hele de hele de
Göğün mavisi inmiş
Bağdaş kurmuş
Yele de.

Hele de hele de
Benziyor at beşiği
Dalgaya da sele de.

Hele de hele de
Bir çizgiye gelelim
Dağbaşı yüksele de.

*

Atlılar

Atlılar gökleri aştılar bir daha
Kocaman maviye şaştılar bir daha

Su yeni ot yeni dal yeni kuş yeni
Atlılar götürür ta beni ta seni

Bir yakın uzakta yaklaşır ele dek
Masallar içinden bir yakın gelecek

Yeryüzü başlarken duymuşsun ilk hızı
Parlamış alnnda yaşamak yıldızı

Yellere karış sen yellerce es estir
Yankılan Türkçe ol ta için bir sestir

Der ki gel gidersin der ki gel
İyiye doğruya ulaşmak ne güzel

Kocaman maviye şaştılar bir daha
Atlılar gökleri aştılar bir daha


Yeryüzünü Yürümek

Nallarımız
Şimşek olur
Değince çakmak taşları

Birer sessizliktir
İşte
Alparslan’ın yoldaşları.

Bu kılıçlar bu kalkanlar
Görmüş
Nice savaşları.

Yeryüzüdür
Atlarımız
Dağlar atların başları.

*

İçerileyin

Bir ülkeydi onlar
Girdik bir ülkeden içeri

Alınyazısı dedikleri neymiş
Gördük ala göz
Duyduk ala yürek
Dışarı çıkıyor
Ağzımız son soluğumuzdan
Ölüm ulaşsa da en içeri

Budaladır inanan yaşama süresine
Yok o
Kişinin gök aydınlığı yoğunsa yok o
Eski bir türküdür o, susmuş,
Girince
Ben içeri sen içeri.

*

Dil Uyarlığı

Bu sağrılar bu çalı
Türkçeye uydu güzel.
Sanki ulu dilimiz
Değer değmez buraya
Bir akarsuydu güzel.

Yer yeşil gök sessizlik
Bakardı yüzümüze
Sanki gülümserdi hep
Yurdumuz mu ne dedik
Topraklar duydu güzel.

Ulaştık kıyı orman
Ülkeden ülkelere
Binlerce yıl aradık
Yeryüzünde güzeli
Besbelli buydu güzel.

*

Eylem

Eylem de bir konuşmadır
Der bizi
Yaptığımız ettiğimiz.

Sonra yankılanır eylem
Gelecek eder er geç
İçinde bulunduğumuz günü.

İşte savaş bitmiştir.
Kulakları çınlar işte
Yeryüzünün.

*

Bağışlama

Ben seni bağışladım,
Ben seni bağışladımsa
Sürerken ağustos gökyüzünü
Boy atarken
Bütün otlar ağaçlar
Sürülürken kış ekimine toprak
Onları anla diye
Yaşamanı bağışladım.

*

Toprağa Yazmak

Kişi düş kura değil
Kişi gerçek kura
İçti ya atlarımız Dilek Suyundan
Bizim olacak bura.

Mut olsun savaşımız
Anaya babaya oğula kıza, yiğitler.
Yeryüzünün en aydınlık yerine ulaştık
Isısı uydu ısımıza, yiğitler.

Asyda Avrupada nice yıl
Aradık güneyden kuzeyden içeri
Bugün eğildi dağlar
Artık yurt edindik bu yeri.

*

Çünkü “sevgidir yeryüzü çekilir kılıca bayrak olur yurt olur”  

*

Sapla samanın, at izi ile it izinin, hırsızın yolsuzun, ahlaksızın namussuzun yapıp etmelerinin birbirine dolanıp bir karanlık, bir utanmaz imparatorluğun yol açtığı yoksulluğun, iftiranın, dehşetin, tutsaklığın pençesinde, yüreğiniz azıcık ferahlasın, aklınız azıcık arınsın, güzel günlere, doğruya, iyiye, hakkın halkla bir olduğu günlere umutlarımız olsun diye okuyun bence.

Kitabı alıp da okuyun. Yurdumuzu, ekinimizi, dilimizi bizlere bağışlayan geçmişlerimize şükran ile.