![]() |
|
![]() |
|
![]() |
![]() |
![]() |
Şans, Talih, Kader, Kısmet 5 Kuruş
![]() ![]() Gökşen yengelerin evinden yana kalenin hemen sol çaprazında, ceza sahasına yakın bir yerde bulunan yaklaşık 80-100 çapında 15m yüksekliğindeki bu davetsiz futbolcu her maçımızda yer aldı. Dut ağacı! Heybetli bir ağaç olmasına karşın gövdeden yükselen ana dalların bir yanı bilinçsizce kesilmişti. Yaprakları, dutlar erişemeyecegimiz kadar yüksekte kaldığından yazları meyvesinden çok gölgesinden yararlanır, buluşma yeri olarak da kullanırdık. Dut ağacımız yirmidört saat yedi gün sahamızın bir kenarında duradursun, çocukluğumuzun untulması olanaksız diğer günlük ziyaretçileri de seyyar satıcılardı. O sıralarda büyük alış merkezlerini Aşkın Bakkal, Hayrullah Bakkal, Mehmet Bakkal, Osman Bakkal, Kürt Bakkal, Laz Bakkal ve dolmuş duraklarına gelişi güzel olarak sıralanmış manav, kasap, pastane, berber, tuhafiyeci, ayakkabıcı, kuruyemişçi, kuru temizlemeci ve nalbur dükkanları temsil ediyordu. Çekirdek, çiklet, gofret, akide şekeri, lokum , bisküvi ile mutluyduk daha fazlasını bilmiyorduk zaten. Ankara’nın alışveriş merkezleri Ulus ve Kızılay’dı. Akköprü’de Amerikanvari sinemalar ve marketler de yoktu. Sadece kurban bayramında kurbanlıkların pazarlandığı, bayram dışında ise gidilmesi pek hoş görülmeyen, gençler arasında şakalara konu olan bir yerdi Akköprü. Amerikan ve Avrupa merkezli patentlerin ürünleri henüz ülkemize şehrimize, mahallemize bu kadar girmemişti. Hamburgeri bilmiyorduk. İki bisküvi arasına bir lokum koydun mu tadından yenmezdi. Mevsime göre evde yapılarak hiç bir saglık kontrülüne gerek görülmeden satışa sunulan dondurmalar, pamuklar, sekerlerlemeler her zaman çekici gelirdi. Hele o yuvarlak bir tepsinin bakalava dilimleri gibi bölümlere ayrılmış küçük odacıklarına eritilerek dökülen her biri ayrı renk şeker macunu! Pek severdik. Nerede nasıl yapıldığını bilmeden birbirine karışmış rengarenk macunu yalamak ne keyifliydi! O günlerde ilk filmlerini yapan Uğur Dündar araştımacı gazeteciliğe henüz başlamamış oldugu için gıda kontrolü belediye zabıtasına ya da Allah’a emanet edilmişti. ![]() Kredi kartı keşfedilmediği için veresiye diye tabir ettiğimiz bir kredi sistemi vardı. İmzasız, senetsiz, kartsız sözlü bir alış veriş anlaşması! Yani söz senetti. Söz senetti ama düzenbazlar o zaman da vardı. Kimi hazine arsalarını parselleyip satar kimi evde inek besleyip süte su katardı. Suyun bir gün sütten ve petrolden daha değerli olacağını o günden keşfettikleri için bu mücitlere madalya verilmesi pek münasip olur diye düşünüyorum. Boyabatlı yoğurtçu omuzlukla taşıdığı yoğurt tepsileri ile gelişini, diğer seyyar satıclar gibi avazı çıktığı kadar bağırmak yerine, elinde salladığı zille haber verirdi. Mahalleli adını bilmezdi, onu herkes yoğurtçu dayı diye çağırır, gıyabında ise Zilli Dayı derlerdi. Yüz dönümlük bir bağın parsellenmesiyle bir anda bir kaç mahalenin sınırları çizilmişti. Bağın kuzeyinde Karslılar, Erzurumlular; kuzeydoğusunda Sivaslılar ile daha çok Kırşerhirlilerin oturduğu bizim mahalle içiçe girmişti. Böylece, hemen hepsi Sivaslı olan Kadir, Fevzi, Murat,Gamber, Baki, Remzi, Ali, Ayvaz, Cavit, Sami gibi yeni arkadaşlar girmişti hayatıma. Aynı yöreden gelip bir arada yaşayanlar, oturdukları yerin adıyla değil de, geldikleri yöre adıyla anılırdı. Boyabatlılar, Tokatlılar, Sivaslılar… . En kalabalık grup Kırşehirlilerdi. Kendi deyimleriyle birbirine çok tutkun olduklarından düğünleri, hastalıkları, cenazeleri hayli kalabalık olurdu. ![]() “İnsan gıymır ki baksın.” Arabacılarımız Kızılcahamlıydı, gelişlerini meyve, sebzeleri kendi şiveleri ile seslendirişlerinden anlardık. Dereboyu’ndan Natoyolu’na kadar avazları çıktığı kadar bağırırlardı. Deli Erolun kafayı çekip mahalleden transit geçmesi ya da oturup sarhoş agzıyla bir şeyler anlatması bizi çok eğlendirirdi. Erol, sokak tiyatromuzun küçücük kafasını bir yana yatırıp yamuk yürüyen, kimseye zararı olmayan, bize bilmediğimiz insanları bilmediğimiz olayları yüksek dozlu alkolle karıştırıp anlatan en gözde aktörüydü. Onun mahalleden geçişini kaçırmak büyük kayıptı bizler için. Seyyar satıcılar arasında, aile dramlarını, cinayetleri bir yandan teksir edilmiş kağıtlarla satanlar da vardı, hoparlörle okuyarak gezen çığırtkanlar da. Herşey bir yana futbol bir yana. Seyyar satıcılar da çığırtkanlar da maçlarımızı bölemezdi. Eğer maç yapmıyorsak, bir satıcı gördüğümüzde, önce annemize koşar memeler arasında gizlenen cüzdandan bozuklukları kaptık mı soluğu seyyar satıcıların yanında alırdık. Bugün okurken kulağa çok sefil gelen hayatlarımız içinde hepimiz mutluyduk. Üstelik, annelerimizin, babalarımızın gozunder, tıpkı Karslı Bıçakçının söylediği gibi ‘bakılmaya kıyamayacak’ kadar değerliydik. Eksiklerimizin, gereksinimlerimizin farkında bile değildik aslında. Yoksulluğumuzu bile bilmiyorduk, bizden daha yoksulları da varken. Herşeye karşın mutluyduk, yoklarımız, üzüntülerimiz hep vardı ama gülücüklerimiz daha fazlaydı, kendi eğlencemizi kendimiz yaratmayı, kendi oyuncağımzı kendimiz yapmayı, paylaşmayı biliyorduk. Ay sonunda veresiye defterlerini nasıl kapatacağını düşünen annelerimiz, babalarımız aynı düşüncede olmasa bile biz mutluyduk. Her şey sudan ucuzdu. Çünkü Şans, Talih, Kader, Kısmet 5 kuruştu...
YorumlarAhmet Cagin
{ 25 Mart 2016 09:58:53 }
Sevgili Ramazan
Seni unutmadim ama dogrusunu istersen Ismaillerle kaynasip karismadan onceki gunleri sen yazinca hayal meyal hatirladim. Seni kendi aramizda oynadigimiz maclarda hatirliyorum ama mahalle maclarina pek gelmiyordun sanki. Bilmiyorum yanlis mi hatirliyorum. Bu arada karsilastigimiza cok memnun oldum Facebooktan haberleselim. Selamlar. Ramazan YILMAZ
{ 06 Şubat 2016 22:21:11 }
Muhteşem ve içten bir anlatış. o günleri yaşadım. Beni hatırladın mı bilemiyorum ama biz dut ağacının bulunduğu saha da ilk takımı beraber kurmuştuk ilkokul üçe yada dörde gidiyor idik.O zaman ilk rakip İsmailler değildi. Ankara Güçlü Feritin kardeşi vardı çok iyi futbol oynayan su an ismini hatırlamadım. Onların takımdan Tuncay, Sabri, Ayhan gibi asları vardı. Bizim takın Sen, ben Dede, Yüksel sonrada evleri yapıldıktan sonra Ese ve Hüseyin katılmıştı. Daha sonra İsmail ve Arifler gelmeye başladılar. Onlardan Haydar adında çok iyi oyuncu vardı. Kısa süre sonra Kırıkaleye gitti sanırım. Daha sonra iki taraf birleşti. Takım kuruldu. Forma alındı. Galiba yokluktan mıdır nedir bilemiyorum. Futbol topu alımına girmedim. Ama beraber çok top oynadım. Hala da halı sahalarda oynuyorum.
A Cagin
{ 28 Kasım 2015 09:40:17 }
Benden yıllar sonra mahalleye gittigimde cok üzüldüm. Hic birşeyi korumaya deger gormemislerdi. Olabildigince cok katlı binlar sıkış tepiş yapılmiştı. Her ne hikmetse Dut agacının oldugu yere halı saha yapılmış ama son gidişimden sonra kısa birsüre sonra orayada betonarme bir bina dikilmişti.
Ahmet Ozbilgi
{ 10 Kasım 2015 06:07:41 }
Sevgili kardesim bu yaziyla beni de o siyah,beyaz,nostalji kokan ama cok masum,bir o kadar temiz ve sorumsuz gunlere goturdun.Ben de senin cocuklugunda yasadiklarinin benzerlerini Ankara -Haskoy'de yasadim.Kucuk bir mahhallemiz vardi.Herkesin birbirini tanidigi ,sayip,sevip deger verdigi.Ilk okulu dahil hemen ,hemen tum yapilar gecekondu ve yigma tarzi evlerdi.Cok guzel arkadasliklar edinmistik ,unutulmasi zor anilar birakmistik geride.Yillar sonra gittigim o mahhalleyi adeta seller,depremler,kasirgalar alip,yok etmisti.Yemyesil kucucuk Haskoy;sekilsiz,kaba,hic duygulari olmayan,beton duvarlara esir olmustu!!!!.Eline ,yuregine saglik kardesim..Selam ve sevgilerimle...
ugurkamilcelik
{ 25 Mayıs 2013 21:09:37 }
Abdi hakikaten İsmail in dediği gibi muhteşemdi. Bir keresinde kalede ARİF İsmail tek başına biz 4 4 kişi tek kale maç yapıyoruz. tevhik var dipğerlerini hatırlamıyorum.
AYNUR GÖKKAYA
{ 17 Temmuz 2012 08:02:48 }
O yıllarda Kredi kartı yoktu.Evet yazdırılıp alınıyordu ve çocuklar yazdırmanın ne anlama geldiğini bilmediği için o çağlarda babamız bakkaldan az alış veriş yapın dediğinde "BABA KIZMA PARA VERMİYORUM YAZDIRIP ALIYORUM" diyorduk .Bu yazıları okumak zevk veriyor bana selamlar saygılar.
Ahmet Cagin
{ 09 Mayıs 2012 05:29:32 }
[:p)] [:p)] [:p)]
ISMAIL KOC
{ 27 Şubat 2012 12:05:42 }
yarim kalan insaat deyip gecme ora bizim macdan önce ve maclardan sonra penalti atis yerimizdi.
Diğer Sayfalar: 1. Ahmet,büyük ali,kücük ali,ugur,arif,yüksel,ziya ese,dede,müfit,alladdin,vedat,teyfik,ismail sari imdattttt ve ben ismail Pardon iki asi unutum nuri ve ibrahim sari bunlar cok ilginc penalti atardi toplara ögle bir vurur idiler ki ayak uclari ile allah ne verdi ise yapistirirlardi kaleyi tutarsa GOL,kaleye tutmaz ise ara top bulasin.
Yorum Yazın
|
![]() ![]()
| Tüm Yazarlar |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() |
![]() |
|
![]() |