Çatlamaya koşan bir at, hırpalanmış, unutmuş yarışı..... Cezmi Ersöz... Adalar belediyesi olarak Kaymakamlıkla aralarında yetki anlaşmazlığı olduğundan ve bu nedenle gerekli denetimleri yapamadıklarından, aşırı koşturulup çatlayan atları denize atarken üzüntü duyduklarını beyan ediyor yetkilileri. Yıllardır süregelen ve çözüm aranmayan bu at ölümlerine bakılırsa üzüntü yerine durumun kanıksandığı ne kadar da ortada..

Büyük Ada'daki Aya Yorgi kilisesi yılın nisan ve eylül aylarında ziyaretçilerle dolup taşar.

İstanbul'da yaşayıp da Aya Yorgiyi bilmeyen ya da gitmeyen çok az insan vardır herhalde.

Dilek tutan, kısmet bekleyen, gelecek kaygılarını hafifletmek isteyen binlerce hristiyan, müslüman insan gelip burada dua eder.

Adada taşıt olmadığından dik yokuşlu uzun yolu emektar, yorgun atlar ve onların sadece parayı düşünen duyarsız faytoncuları çeker.

Böyle günlerde biraz daha fazla para kazanmak için atlar dinlendirilmez, terlerinin soğuması beklenilmez, ayak sakatlıkları önemsenmez, bir sonraki guruplara yetişmek, daha çok insan taşımak uğruna terli atlar sürekli kamçılanır..  ta ki içlerinden bazıları yığılıp kalana kadar....

At, destan kahramanlarının vefalı ve sevgili arkadaşıdır. Atı da kadın gibi silah gibi namus bilen Türkler zafer yolunda uzakları yakın eden bu sadık dostlarına sevgi ile bağlanmış kahramanlık isimleriyle adlandırmışlar bir zamanlar..

Oysa günümüzde Büyük Ada pislik ve ceset kokan bir at cehennemidir.

Aynı trajediyi yaşamak için 20 eylüle az bir zaman kaldı...