Çabuk tarafından bir çay söyledik ona, masadaki taze simitlerden peynirlerden ikram ettik. Simittten bir parça kopardı, çaydan bir yudum aldı ve ayaklandı. Gitmem lazım! Yok oldu. Güneşli bir akşamüzeri çay, simit ve sohbet keyfinin cazibesine kapılmayacak kadar ne acelesi olabilirdi?

Doğru söylemek gerekirse Türkiye'ye kesin dönüş yaptığımdan beri hayvan hakları ile ilgili sayıları artan sivil toplum kuruluşlarının isimleri duyuyordum ama ilk kez bir aktivistle karşılaşmıştım. Nişantaşında sonraki karşılaşmalarımızda yine elinde hayvan kutularıyla bir yerlere yetişiyordu.  Çabuk merhabalaşıyor, dönüp arkama bakana kadar yok oluyordu. Cılız haline rağmen müthiş bir enerjisi vardı.

 

Bebekte sözleşmiştik arkadaşımla, konuşacak çok şey vardı. Eski günlerde olduğu gibi Bebek yokuşunu yürüyerek indim, heyecanlıydım. Parkın önündeki durağa vardığımda arka ayağını havada tutan yavru bir köpek gördüm. Sokak köpeklerinin o sevimli bakan gözleriyle karşı karşıya kalmştım yine. On yıl Türkiye'den ayrı kalmıştım ama hemen hatırladım bu tanıdık bakışları.  Yakındaki büfeden çift kaşarlı bir tost yaptırdım ona. Yemekle suyla hiç ilgilenmedi. Havada tuttuğu ayağını kokluyordu. Acısı vardı. Çaresiz hissettim kendimi. Bu çaresizlik de çocukluğumdan beri iyi bildiğim bir duyguydu. İnsanlar aç kızım, sen ayağı kırık sokak köpeğiyle uğraşıyorsun, onlar kendi kendine iyileşir! sayısız kere duymuştum.

 

Anlaşılan yine yalnızdım.Hemen telefona sarıldım eski dostum anlardı beni. Ben şimdi ne yapayım, hiçbir araba, taksi almaz  bu köpeği? Mehtap'ı ara dedi telefonun ucundaki ses. Hani o aktivist kız. Peki. Mehtap hanım ayağı kırık bir köpek var ne yapabilirim? Telefonda ilk  kez birisi alt tarafı bir sokak köpeği için yapmam gerekenleri anlatıyordu. Birileriyle konuşacaktı. Orda beklememi söylüyordu. Beklemeli miydim? Gelir miydi sahiden birileri? Yurtdışında alıştığım birşeydi ama.....

 

20 dakika köpeğin yanında durdum. Biri beni dürtüyordu. Hanımefendi bahsedilen köpek bu mu? Karşımda Beşiktaş Belediyesinden iki görevli, park ettikleri arabayı gösterdiler. Arabanın kapıları açıldı. İçerde kanadı kırık bir martı ve yaralı bir tavşan oturuyordu. Köpeği yakalayıp içeri koydular. Etraftan geçen birkaç kadın Belediye arabasını görünce, nereye götürüyorsunuz zehirleyecek misiniz, diye tepki gösterdiler. Haklıydılar. Belediye arabaları şimdiye kadar bu işler içindi.

 

Üç hafta sonra telefonum çaldı. Beşiktaş Belediyesi. Köpek iyileşmiş, kısırlaştırılmış gelip alabileceğimi söylediler, istemezsem tekrar Bebek parkına bırakılacakmış. Neden sonra iyi çalışan sayılı Belediyelerden biri olduğunu öğrendim. Ne yazık ki diğerleri hala eski metodları uyguluyorlarmış. 

 

Gelibolu barınağı yüzün üzerinde köpek yakalamış, tel örgülerin ardına kapatmış ve adeta hayvanları unutmuşlar. Haftasonu ne gönüllüsü, ne görevlisi geliyor. Gönüllü çalışanı bile yok. Yaklaştıkça uzaktan havlayan, ağlayan köpeklerin sesi duyuluyor. Barınağa varınca iskeleti çıkmış, tüyleri uyuzdan dökülmüş köpeklerin havlamaları heyecanlarıyla iyice artıyor. Her hafta bir iki tanesi de ölüyor zaten. Tüm yük maaşlı iki çalışanın üzerinde. Onlar üç beş lokantadan ne toplayabilirlerse, yoğurtla tatlıya karışmış bir tavuk kemiği belki çıkar yoksa taşlaşmış kuru ekmeğe talim.Ne ilaç, ne aşı ne de tedavi var. Barınaklar açılalı hayvanlar daha mı acı çekiyor ne! Kime bahsetsem aman anlatma biliyoruz diyorlar. Bir kez daha çaresiz ve yalnız hissediyorum kendimi.

 

Yine acelesi vardı. Bir köpeğe tecavüz ihbarı almışlar oraya gidiyordu. Ayaküstü de olsa bahsedip rahatlamak istedim. Beni dinlerken bir yandan susmayan telefonlarına cevap veriyordu. İstanbul'da bunca işinin arasında bir de Gelibolu hikayesi mi dinleyecekti.  Trakya bölgesindeki tüm barınaklara yönelik çok şikayet aldıklarını, yardımcısı Attila ile oraları ziyaret etmeyi  planladıklarını söyledi. Gitseler ne yapacaklardi ki? Belediye ve veterineri ile defalarca görüşmelerim sonuçsuz kalmıştı. Onların barınak anlayışı buydu!

 

Bir hafta sonra telefonum çaldı. Yola çıktıklarını söyledi, adres soruyorlardı. Barınak görevlisi

zaman zaman benden ihtiyaç malzemeleri isterdi. Belediyenin köpeklere ayırdığı yetersiz bütçenin tamamı senede bir uğrayan taşaron firmalara gidiyordu. Onlar ne kadar hayvan kısırlaştırabilirse. Üremeleri dursun yeter ki.

 

Birkaç gün sonra barınak görevlisinden mesaj aldım şöyle diyordu: Pınar hanım bir şey oldu! Bizi hatırladılar! barınak bakıma alındı, ilgili bakanlıktan ilaç ve aşı geldi ayrıca taşaron firma burada, kısırlaştırmalara başladı. Anlaşılan o ki bizim sıska kız iş başındaydı.

 

Temmuz başında yakın dostumun köpeği Einstein kalp hastalığına yenildi. Arkadaşımın 12 yılını

birlikte geçirdiği çocuğu gibiydi. Einstein ve annesi Kite ile ne çok anılarımız vardı.  Veterineri pek umut taşımıyordu yine de elden gelen herşey yapıldı. Sıska kız sabahın köründe, gecenin onikisinde  gelebildiği her saatte uğradı, koca köpeği yüklendiği gibi bahçeye taşıyor, sevdiği bahçesinde yürütüyor, çırpınıyordu.

 

5'inci haftanın sonu sabahın 7'sinda telefonum çaldı. Onun sesiydi. Einstein'ı sabaha karşı kaybettik!... Arkadaşım yıkılmıştır, biz ne yaparız şimdi, herkes tatilde nasıl gömeriz? hızla  aklımdan geçirdim. Telefondaki ses konuşmasını sürdürdü  Ben Atilla ile Tuzla hayvan mezarlığındayım görevliyi bekliyoruz sen arkadaşını yalnız bırakma...

 

Arkadaşımı tatile yolladık. Pazar öğle üzeri dersten çıktım, Nişantaşına gittim. Semt sakinleri tatildeler, dükkanlar kapalı, her pazar açık olan kafelerde hayat yok.Ortalık oldukça sessizdi.

Tepeden Einstein'ın koşturduğu bahçesine baktım sonra da apartmanın büyük kapısına... Melburn'dan tatile geldiğim zaman uykumu alır almaz elimde portakallı kurabiye, soluğu burda alırdım. Tepede durur, bahçede tembihli beni beklediğini görürdüm. İki saniye sonra demir kapının otomatiği açılırdı. Zili çalmaya hiç fırsatım kalmazdı, Einstein havlayarak çoktan arkadaşıma haber vermiş portakallı kurabiyesini almak için jet hızıyla iki kat merdiveni çıkmış olurdu.

 

Topağacına doğru yürüdüm, elimde telefon.... aradım sıska kızı. Buralarda mısın? Hayret! Evdeyim dedi. Kurtardığı hasta hayvanlarına bakıyormuş. Kahve içelim mi diye sordum, telaşsız yanıtladı. Sen köşedeki büfenin tahta iskemlelerine otur geliyorum.

Her zamanki bir yerlere yetişecekmiş gibi acelesi yoktu. Kahvelerimizi içerken elbiselerden takılardan, sevdiğimiz renklerden söz ettik, yeni tanışmış gibiydik...Uzun  saçlarını toplamış topuzuna çiçekler koymuştu.

 

 

 

 

 

 

Teşekkürler Mehtap.....
 

Araştırmalar  hayvana şiddet ve insana şiddet arasında çok önemli bağ olduğunu göstermektedir. Cinsel suçluların, seri katillerin birçoğunun geçmiş yaşantılarında hayvanlara yönelik suç işledikleri belgelerle açıklanmıştır. 5199 sayılı Hayvanları Koruma yasası, Türkiyede gerçekleştirilen tecavüz, kurşuna dizme, işkence etme, dövme, dövüştürme, sakat bırakma gibi hayvanlara yönelik suçların hiçbirini cezalandırmıyor. Sadece kabahatler kanunu kapsamında göstermelik bir yaptırım uyguluyor. Bugün hayvana yapılan eziyetin yarın insana yapılacağı unutuluyor. Hayvanlar can çekişerek öldürülürken ceza olarak kesilen makbuzlar bu yanlış sistemde devlete para kazandırıyor.

 

Bir hayvanın acı çekmeden yaşama hakkı, bir insanın acı çekmeden yaşama hakkı kadar önemli olmalıdır. Doğal hayatı koruyan insan gerçekte kendisinin mutluluğunu güvence altına almaktadır.

 

 

HAYİHAK etkinlikleri için:

(Kedi)  www.pisibank.com

(Köpek) www.benisahiplen.com