Kuşkusuz ki herkes kaçıp gitmek istemiştir. Göçebe köklerimizden ya da çingene ruhumuzdan mıdır nedir bilmem ama hep keşkeleri cebimize doldurduğumuz nice "kaçış planları" na gebedir içimiz. Yaş artıkça daha bir fazla kullanır olur "aslında" ve "keşke" gibi ucu açık kelimeleri. Oysa daha dün gibi hatırlarız gençlik yıllarımızı ve ideallerimizi, dünyanın dönüş hızının ne kadar hızlı olduğuna küfüreder dururuz. Yaşımız ilerlese bile o kaçış planlarımız hep kafamızın bir yerinde bizi bekler durur.

Türkiye'de çalıştığım dönemde benden yaşça oldukça büyük olan bütün ofis arkadaslarımın ortak tek bir noktası, tek bir pişmanlığı vardı o da hayatta arzu ettiklerini, ya da yaşam dediğimiz deneyimi hakkıyla yaşamadıkları üzerineydi. Ama hiçbir zaman anlamazlardı herşeyin onlar için çok geç olduğunu, farketmezlerdi, sera gibi klimalarla iklimlendirilmiş ofislerde o masa ve sandalyeye nasıl kök saldıklarını. Bilmezlerdi “Kariyer” dediğimiz yirmibirinci yüzyılın en ölümcül hastalığına yakalandıklarını. Tehlikeli olması, cok kısa zamanda insanı “ücretli köle” haline getirmesinden mi, ya da semptomlarının hiç hissettirmeden insanların hayatında gözlenmesinden midir bilmem.

Ama buna rağmen insan bu ya, o umutla yaşamayı sürdürür. Kimi istifasını verdiğinin, banka kredisi ile aldığı evi, arabayı sattığının ve bir yelkenliye yerleştiğinin hayalini kurar. Kimi zaten neredeyse çalışarak tükettiği ömründe emekliliğe ayrılacağı günleri sayar ve köyüne yerleşme planları yapar. Ya da başka diyarları kendilerine yurt, mesken bilmiş olanlar birgün doğduğu topraklara döneceklerinin hayalini kurarlar. “Biraz” para biriktirme ve birkaç yıl çalışma sevdasıyla gelinen o uzak yurttan kimse gitmez, gidemez.

Küçük umutlarla girdiğimiz ilk işimizde cep harçlıkları yaparız kendimize sonra arkasından toplumun bizi evlendirme üzerine biçtiği rolü oynarız. Bakarız ki çoluk çocuk daha iyi koşullarda yaşamalıyız hem “kira öder gibi ev sahibi olmak” fikri de bize çok caziptir. Sanki koca dünya'nın hisseleri halka arz edilmiştir. Biz de toprak, ev alma yarışına gireriz.

Banka kredileri alınır, yaşıyacağımızın garantisi olmayan önümüzdeki yirmi yılı çoktan ipotek altına almışızdır. Artık borçları ödemek için daha çok çalışacak, çalıtıkça kariyer yapacak yaptıkça artık kımıldayamaz hale geleceğiz. Eskiden paramız yok diye gerçeklestiremediğimiz o bütün seyahat planları budefa paramız olmasına karşın, zamanımız olmadığı için askıya alınacaktır. “Borç yiğidin kamçısı” ya, o kamçı bize hergün ödememiz gereken faturaları hatırlatacak, çalısırken biraz daha susacak. Eskiden inandığımız ideallerin hepsinin yerini “pragmatizm” alacaktır.  

Çünku siz, “ah ben senin yaşında olsam” diyenlere inanmayın. İnsan kendine verilen yüzlerce şansı hiçe sayar çünkü kolaydır kalmak, kendi konfor alanında yaşamak. Hayallerinin peşinden gitmek cesaret ister belki de kumarın, riskin en büyüğüdür o. İnsan kendi alışkanlıklarına saplanır kalır,  düşünsene insan hergün işten eve gelirken kullandığı yolu bile değiştirme gereği hissetmez ki bir hayatı değiştirsin.

Nazım'ın sorduğu gibi mutluğun resmi? Belki hayatın ta kendisi. Herbir fırça darbesi bir sanat eseri ama unutmamamız gereken tuvale karaladığımız ya da çizdiğimiz herneyse onu silemeyeceğimiz gerçeği...