Osmanlı ile başlayan, demiryolları emeklilerine köstekli Serkisof armağan etme geleneği Türkiye Cumhuriyetinde de uzunca bir zaman sürdürülüyor. Bu köstekli saatler kuşaklar boyunca demiryolları ile özdeşleşerek belleklerimize kazınıyor.

Aksamı, tasarımı, güzelliği bir yana sağlamlığı, güvenilirliği ile babadan oğula geçip duruyor Serkisof, elbette.

 

Tik takları dinginleştirici. Ele alınca kendini duyumsatıyor. Hayata bir armağan olarak atılmak, 150 yıldır sevilmek, aranmak, eskidikçe değerlenmek her yaratıma kısmet değil...

 

Yani, şiir gibi bir saat Serkisof...

 

Ya da Serkisof’u demiryolları ile trenlerle, dedelerimizle, babalarımızla özdeşleştirerek, özlemle sarıp sarmalanmış bir şiire dönüştüren biziz.

 

Uzun sözün kısası, Serkisof bizim demiryollarına yakışıyor. Öyle olunca, bu şiir de Serkisof’a çok yakışıyor.

 

 

SERKİSOF

Yataktan sıçratarak,

uykumu bölen telefonun,

bir başka türlü çalışından anlamıştım.

 

Gidemezdim.

 

İki günlük yoldan,

"Durumum müsait değil"den,

ötürü değil.

 

Babamdan sonra ailenin reisi olmak!

 

"Saatini istiyorum" dedim.

Onun için yelek diktirdiği,

kurarken,

derin düşüncelere daldığı.

 

Yeleğe takılan zinciri paslanmamış.

Zembereğe hükmeden kurma'sının,

rengi aşınmış.

 

Ön yüzünde,

akrep, yelkovan, 1'den 12'ye rakamlar,

saniyeliği,

Serkisof yazısı.

Arkada,

bir şimendifer kabartması,

rayıyla.

 

Şimdi babam yanımda olsaydı,

sorardım niçin çalışmadığını?

 

Sanki benim elim değil,

öyle bir el,

yeleğimden alıp,

ceketimin mendil cebine koyunca;

başladı tıkırdamaya,

tam yüreğimin üstünde.

 

Bir yandan

şimendifer çuf çuf!

 

Pencerede eski sahibi,

kasketiyle gülümserken,

kurum kaçtı gözüme.

 

NİHAT ZİYALAN

Sydney 2011