Yaşam biçimi ya da yaşanan günübirlik ilişkilerin kendine özgü bir iç mantığı vardır. İnsan, eğer iki kutup olarak söylersek ya yaşamak zorunda olduğu ilişki ortamının yarattığı anlayışı benimser, ki burada farkındalık yoktur, sürüklenme vardır. Ya da yaşadığı ilişkilerin anlayışına kendini teslim etmez değerlerini korur. Modernizmin bizlere hep vazettiği şeyler:
-Başarılı ol
-Biricik ol
-Ayrıksı ol
-Egemen ol
-Kendini hep başkaları karşısında var et
Ee... sonra. Eğer bunları kotarısak dokunulmaz, erişilmez birisi mi olacağız? İçten gelen bir merhabaya hasret, sevinçle bakan göz ışıltısından mahrum, sahip olduklarına tapınıp insansız yapayalnız bir yaşam; acaba bu olgular nerden çıktı? Başarılı ve mutlu olmak için reçete sunan kitaplara her yerde rastılanır, bu kadar bol reçeteye rağmen bu kadar çok mutsuz ve yalnız insan...Acaba reçete de mi bir sorun var, yoksa insanlar bu reçeteye uyamadıkları için mi hep kendilerinden kaçmanın yolunu arıyorlar.