30 Temmuz 2009 Perşembe, 15:30 suları. Çin'li arkadaşlarımla Eastlands'de Çin Masajı yaptığım saatler. Tam o sırada Fahri arıyor ve bana harika haberi veriyor, ABC Çocuk Yuvası'nın Kuzey Hobart Şubesi beni aramış işe başlamam için. Telefonumu bekliyorlarmış ne zaman başlıyabilirim diye sormak için. Havalara uçuyorum. Bu benim tam dört aydır beklediğim telefonun ta kendisi.

27 Mart'da beni görüşmeye çağırmış ardından da bir kontrat imzalatmışlardı. Onlar beni arayacak ben de hop diye gidip başlayacaktım yuvadaki görevime. İşi o kadar ciddiye almıştım ki Hobart Devlet Kütüphanesini altüst etmiş, bir dolu çocuk şarkıları bulmuş hatta bazılarını udum ile çalmayı bile denemiştim. Sonuç harikaydı. Ud hiç şüphe yok ki gitara oranla çok daha zengin tınılı bir saz. Bu hem yapısından hem de tel sayısından kaynaklanıyor olmalı. En basit parçada bile harikalar yaratabiliyor. Neyse ben böyle hevesle çalışırken baktım ki beni arayan soran yok. Ancak düzenli olarak e-postama ücret bordrom yollanıyor, her iki haftada bir. Alacak yerinde ise şöyle bir içler acısı görünüm var "$ 00.00".

Ben bu işten tam ümidi kesmişken yine Fahri koşuyor imdadıma; salı günü elinde bir gazete ilanı çıka geliyor. Aaa o da ne? ABC Çocuk Yuvası yeni bir ilan vermiş, yine eleman arıyorlar. Şaka gibi. Hemen kapıyorum ilanı ve Yuva'nın Melbourne merkezini arıyorum. "Madem çalışacak kişiye gereksinimiz var da beni niye aramıyorsunuz tam dört aydır?" diye hesap soruyorum. Beni geri arayacaklarını söyleyip kapatıyorlar. Geri aramaları tam iki gün sürüyor ama olsun. Şimdi buralıların yaptığı gibi kollarımı dirsekten kırıp, ellerimi yumruk halinde havaya kaldırıp  iki eski model sifonu aniden çeker gibi yapıp "YES YESSS..." diye bağırmanın tam  zamanı. Aynen öyle yapıyorum zaten. Burası Avustralya olduğu için kimse de öyle tuhaf tuhaf bakmıyor, alış veriş merkezinin tam ortasında da olsam. Hemen ardından verdikleri telefonu arıyorum ve Christine ile konuşuyorum. Bana ne zaman müsait olduğumu soruyor ben de "Siz ne zaman isterseniz ben gelirim ama mümkünse Çarşamba olmasın" diyorum. Çünkü her Çarşamba RSPCA'da Eşek Jimmy, köpek Buddy ve domuz Paris ile randevularım var. Onlardan nasıl yuvaya başlıyorum diye vazgeçebilirim ki... Neyse sonuçta Pazartesi, Salı ve Perşembe günleri olarak çalışma günlerim belirleniyor. Telefonu kapatırken ağzımı kulaklarımın yanından almakta hayli zorlanıyorum. Çok mutluyum çok.

30 Temmuz 2009 Perşembe 16:15. Çin'li arkadaşlarımla Eastlands'de Çin Masajı yaptığım saatler. Tam o sırada sol yanıma bir yumruk yemişçesine irkiliyorum. Offf... Bu ne ağrı. Gaz sancısı mı acaba? Derken bir mide bulantısı ardından. Hemen kendimi tuvalete atıp midemi rahatlatıyorum ama iki büklümüm ve doğrulamıyorum. Çaresiz yere diz çöküyor ve bir süre bekliyorum. Sonra derin nefesler alarak kalkmayı deniyorum, tamam şimdi daha iyiyim, ağrı hala orada ama dayanılmıyacak gibi değil. Gidip ter içinde kalmış pancar  suratımı yıkıyorum. Soğuk su iyi geliyor, ardından işe geri dönüyorum. Evet kesinlikle daha iyiyim. Ancak bu iyi hal on dakika kadar sürüyor yine içimi buran bir ağrı ve ardından mide bulantısı. Koş tuvalete dön işe, bu böyle olmayacak. Çinli arkadaşlarım endişeli, kendi aralarında bir şeyler konuşup yatırıyorlar beni bir masaj masasının üzerine. Üstümü örtüp dinlenmemi söylüyorlar. Ben bu arada Fahri'yi arıyorum araba kullanmaya cesaret edemiyeceğim için gelip beni almasını rica ediyorum.

Bu arada beynim sürekli çalışıyor, ben bu ağrının ne olduğunu biliyorum da kondurmak istemiyorum. Bu yaramaz bir böbrek taşı, "tam da zamanını buldun beni terketmek için" diye sitem ediyorum ona. "Ama haklısın" diye devam ediyorum içimden "burası o kadar soğuk ki değil senin, böbreğimin alıp başını gitmediğine şükretmek gerek." Ve orada sol böbreğime söz veriyorum "En geç bir yıl içinde seni Datça'ya götüreceğim ama  sen de idare et biraz" diyorum. Anlıyor sanki, birden sakinleşiyor. Sonuçta Fahri ile eve dönüyoruz. İyiyim, sol yanımda bir hassasiyet var ama o kadar.

Gece saat 01:00 de herşey çılgınlaşıyor, ağrı nefes aldırmaz oluyor ve hemen Fahri beni kaptığı gibi Hobart Devlet Hastanesinin aciline getiriyor. Bir idrar tahlili istiyorlar. Örneği gördüklerinde ise bana deli gömleğine benzer bir şey giydirip hemen yatırıyorlar. Ardından damardan bir ağrı kesici yapıyorlar ohh rahatladım ya, o kadar iyi hissediyorum ki kendimi. Sonra bir sürü doktor teker teker gelip hep ayni şeyleri soruyor ve not alıyorlar, ya bunların arasında bir iletişim problemi var, ya da benim zeka seviyemi ölçüyorlar diye düşünüyorum. İngilizce aksanlı ya. Sorular şunlar "Ağrı ne zaman başladı? İlaç aldım mı? Hangi ilaçları aldım? Belli bir ilaca alerjim var mı? Kaç yaşındayım?" Şimdi bunlara "Ben Kızılay'daki Gökdelenin temelinin atıldığı günü bilirim" desem anlamıyacaklar onun için 55 diyorum. Tam 55 yaş 3 aylığım. Neyse tansiyonum ölçülüyor, ağızdan bazı ilaçlar veriliyor ve sabah bende ağrıdan eser kalmıyor. Bu taş bildiğim kadarı ile bu kadar kolay pes etmez ama, sanırım konuşmam etkili oldu diye düşünüyorum. Pazartesi işe başlıyacağım ya idare ediyor işte. Aferin ona.

Saat 07:30'da beni yolcu ediyorlar acilden, yine bir problem olursa mutlaka gel diyorlar. Olmaz olmaz, hiç merak etmeyin siz. Fahri ile eve dönüyoruz. Yok yok iyiyim hele pazartesiye kadar turp gibi olurum. Bir güzel dinlendim mi hafta sonu bu iş tamamdır. Gece 23 sıralarında içimdeki ihanet şebekesi yine azıp kudurmaya başlıyor. Herşey başa dönüyor, mide bulantısından  o korkunç ağrıya kadar. Bir ümit küvete sıcak su dolduruyoruz ve ben içine atlıyorum, zınk diye ağrı anında kesiliyor ohh Dünya varmış. Çıkıyorum küvetten yatağa yatıyorum 5 dakika sürüyor rahatlamam, hemen geri dönüyor herşey. Sabaha kadar küvetle yatak arasında mekik dokumaktan bitkin düşmüş bir şekilde küvette uyuyakalıyorum. Ağzıma sular girmeye başlayınca hemen fırlayıp giyiniyorum ve yeniden acilin yolunu tutuyoruz. Yoksa bu böbrek Datça'yı biraz  zor görecek.

Bu kez daha ciddiye alıyorlar işi. Bir scan alıyorlar örnegin, ardından da bir röntgen filmi. Tekerlekli yatağımda giderken aklıma filmlerdeki hastane sahneleri geliyor. Tek gördüğüm tavandaki sıra sıra lambalar. Birbirlerinin peşi sıra kayıp kayıp gidiyorlar. Kameramanı düşünüyorum o an ve çok komik geliyor pozisyonu. Ardından beni 5. kattaki 2 numaralı koğuşa götürüyorlar. Koğuş arkadaşım Jenny isminde Dünya tatlısı bir ihtiyarcık. Hemen dost oluyoruz. Bu arada hemşireler damarlarıma bayılıyorlar. Hepsi de mavi mavi ve onları hiç üzmeden cuk diye oturuyor soktukları iğneler. O zaman anlıyorum bu deli gömleklerinin işlevini. Her yanları çıt çıtlı, iğne nereye batırılacaksa oradaki çıt çıt açılıyor o kadar. İlginç. Neyse ardından 36 saat önce sorulan sorular yineleniyor. Yanıtlarımda bir değişiklik olmuyor doğal olarak. "Ben ta Kızılay’daki gökde... pardon 55" şeklinde. Bir ara alyansımı bantlıyorlar, takma dişim olup olmadığını soruyorlar ki, o an anlıyorum işin ciddiye bindiğini. Evet bunlar kesin beni ameliyat edecekler. Zaten doktorum da biraz sonra gelecekmiş. Aman gelsin de biran önce bitirsin şu işi pazartesi saat 11.00 de ABC de olmalıyım. Çocuklar bekler.

Gece yarısından çok sonra doktorum arz-ı endam ediyor. Almanmış. Adını şimdi tövbe hatırlayamam. Önce durumum hakkında bilgi veriyor. Ürettiğim taş biraz büyükçe imiş ve bunu düşürmem pek olası değilmiş onun için ameliyatla alacaklar. Hemen bir resim çiziyor elindeki kağıda. İşte bu böbrek, bu idrar torbası şu da taş. "Hımm" diyorum. "Peki". Ardından bana ameliyatın ne kadar tehlikesi var ise bir bir sayıp dökmeye başlıyor, genel anastezi risklidir ama yapmalıyız, taşı alamıyabilirim ama denemeliyiz falan. Sonunda da bana bir kağıt uzatıyor imzalamam için, bu dediklerinin tümü o kağıtta yazılı. Yani risk bende. Sevgili doktorumun hiç risk aldığı yok. Gözünü seveyim ülkemdeki doktorların. Örneğin bir beyin cerrahı akrabamız var, onun bana bir beyin ameliyatını anlatışı vardı ki, inanın "ya ben de mi olsam" falan dersiniz onu dinleyince. O kadar kolay yani. Neyse sonuçta  doktorumla ertesi sabah ameliyathanede buluşmak üzere ayrılıyoruz. O evine giderken ben de uykuma geri dönüyorum.

2 Ağustos 2009 Pazar, saat 7.15. Hemşire Theresa şen şakrak giriyor odamıza. Yanında da bir erkek hemşire, beni alıyorlar ve Operation Theatre' a götürmek üzere hazırlamaya başlıyorlar. Aman Tanrım, burada ameliyathaneye tiyatro diyorlar. Bunu ilk kez duyuyorum. Bende bir anlamsız sevinç ki hiç sormayın. Tiyatroya gidiyoruz ciddi ciddi. Başrol eğer benim sol böbreğimdeyse, yardımcı rol böbrek taşıma verilmiş olmalı, yönetmen de Alman doktordan başkası olamaz diye düşünüyorum. Evet şimdi daha rahatım. İşte tiyatroya vardık bile. Tüm spotlar sahne olarak hazırlanmış ameliyat masasının üzerine düşürülmüş. Beni incitmeden kaydırıyorlar oraya. Bir yandan da bilgilendirilmeye devam ediliyorum. Narkozitörüm gencecik bir kız. Bana önce sakinleştirici bir iğne yapıyor, ardından oksijen maskesini yüzüme kapatmadan önce doktorumun geleceğini söylüyor. İğne o kadar sakinleştirici ki gerçekten sahne heyecanı falan hep uçup gidiyor. Sonunda hayal meyal doktorumu görüyorum. Bana "Good luck" diyor. İşte kızıyorum o zaman. Ameliyatı yapacak olan kendisi, utanmadan bana 'iyi şanslar' diyor. Şaka gibi. "Good luck to you Doc" diyorum öfkeyle ve bu benim hatırladığım son şey oluyor.

Gözlerimi açtığımda yatağımdayım. Kollarımda  serumlar burnumda oksijen hortumları. Ama mutluyum. "Umarım iyi bir performans çıkartmışsındır" diyorum sol böbreğime usulca, "Beni mahçup etmedin değil mi?" Onun yerine Hemşire Theresa yanıtlıyor sorumu "Ameliyat çok başarılı geçti taş alındı." Tamam artık bu böbreği Datça'ya götürmek şart oldu diye düşünüyorum.

Hastanede kaldığım iki gün boyunca Theresa'yla arkadaş oluyoruz. Yüzünün gülmediği tek bir an yok. Oysa o kadar ağır işçiler ki buradaki hemşireler. Hastadan hastaya bıkmadan usanmadan koşup duruyorlar. Kimini yıkıyorlar, kiminin yatağını yapıyorlar, kiminin serumunu takıyor kiminin yarasını temizliyorlar. Günde 3 vardiya çalışıyorlar ve Theresa hep gülümsüyor. Gerçekten de inanılmaz bir kadın. Bir çiftlikmiş evleri; üç çocukları, iki köpekleri, iki de atları varmış. Son atları Lucy'i RSPCA'den almışlar. İlk sahipleri, 3 yaşındaki Lucy'i yeterince  hızlı koşamıyor diye bir köpek maması fabrikasına götürdükleri sırada RSPCA tarafından yakalanmışlar. Oradan da  Theresa evlat edinmiş bu Dünya güzeli kısrağı. Artık Lucy Theresa'nın yatak odası penceresinin hemen yanında uyuyormuş geceleri.

Oda arkadaşım Jenny ise sanırım 80 lerinde. Tertemiz yüzlü tatlı mı tatlı minicik bir kadın. Onun da 6 çocuğu varmış. Sağ bacağında kangren teşhisi ile gelmiş hastaneye. Ağrısı var ama her gün biraz daha iyileştiğini söylüyor doktorları. Ben orada iken oğulları ile kızı geldi ziyaretine. Kızı talk pudrası ile bir el losyonu getirmiş, nasıl heyecanlandı anlatamam. Durup durup soruyor bana 'Bunlar iyi kalite değil mi?' diye. Ben ise hayatımda ilk kez gördüğüm markalara bakıp 'Evet çok iyi kalite bayağı pahalı olmalı' diyorum. Bir seviniyor ki görmeniz gerek.

Odamız Tasman Köprüsü manzaralı. Ancak köprüyü görebilmek için yatağın üzerine falan çıkmak gerekiyor. Tamam abarttım biraz, parmak uçalarınızda yükselseniz de olur. Çünkü pencereler oldukça yüksek. Belki de şöyle demeliyim, Tasman Köprüsü bizim oda manzaralı.  

Pazartesi sabahı saat 9:00 da, o gün niye işe başlıyamayacağımı açıklamak için Fahri ABC Çocuk Yuvası'nın yolunu tutuyor. Bir kaç saat sonra da ben arıyorum Christine'i, önce geçmiş olsun diyor ardından da eşimi gönderip sonra da telefon edip kendisini haberdar ettiğim için  teşekkür ediyor. Benim kadroda olduğumu, hazır olduğumda başlayabileceğimi söylüyor.

6 Ağustos 2009 Perşembe günü umarım o çok sevdiğim çocuklarla yine birlikte olabileceğim. Üstelik başarılı bir aktör olduğunu son günlerde hakkıyla kanıtlamış sevgili sol böbreğimle birlikte. Yaşasın.