Çin görkemli açılış töreniyle, örgütlenmesiyle ve birçok dalda madalya alarak hızla artan ekonomik gücünü sergileyerek “artık dünya sahnesinde ben de varım” dediğini tüm dünyaya ilân ediyor.

 

 

Öte yandan ABD’nin Kafkaslar karakolu görevini üstlenen Gürcistan ABD’nin dolaysız ve Türkiye üzerinden dolaylı desteğiyle Güney Osetya diye şimdiye dek çoğumuzun adını bile duymadığı ufacık bir bölgedeki halka saldırıyor.  ABD’nin giderek gövde gösterisi yapmaya başlayan Rusya’yı kuşatma projesi kapsamında piyon olma görevini üstleniyor.  Rusya’nın Güney Osetya’da yaşayan ve çoğu Rusya vatandaşı olan üç buçuk insanı korumak için askerî bir harekâta girmeyeceği hesapları yapılıyor.  Ayyaş Yeltsin’den sonra başa geçen Putin Batı ile dostluğun, iyi geçinmenin teslimiyetçilik demek olmadığının bilincinde olan bir lider.  Petrol ve doğalgaz kaynaklarını kamulaştırdıktan sonra bu gelirle güçlenen Rusya “durun bakalım, benim arka bahçemde artık at oynatamazsınız” diyerek Gürcistan’a giriyor.  Afganistan’da ve Irak’ta rezil olan ve yeni bir cephe açacak durumda olmayan ABD höt höt etmekten fazlasını yapamıyor, Rusya’nın enerji kaynaklarına muhtaç olan Avrupa ise hemen arabuluculuğa soyunuyor.

 

 

1991’de Sovyetlerin çökmesi ve dağılmasıyla tek kutuplu hale gelen ve ABD’nin artık (mazeret bile göstermeden) istediği yere girebileceği, saldırabileceği “yeni dünya düzeni”nin sonunun başlangıcı olan iki olay bunlar.  Ancak bugünkü durum 1991 öncesinden çok farklı.  ABD-SSCB arasındaki ideolojik uçurum bugün yok.  Bugünün Rusyası kapitalist modeli uyguluyor.  Ama bu uygulamanın ulusalcı bir çizgisi var.  Batının çok-uluslu şirketlerine kapılarını açarken ulusal çıkarlarını da gözetmekten utanmıyor ve gerektiğinde dünyanın en büyük doğalgaz şirketi Gazprom’u kamulaştırıyor (2005).  Petrol şirketi Sibneft’i de alan Gazprom bugün Suudi Arabistan ve İran’ın ardından dünyanın üçüncü büyük petrol üreticisi.  AB’nin yüzde 25, Türkiye’nin yüzde 67 doğalgaz ihtiyacını Gazprom karşılıyor.  ABD bir yandan Doğu Avrupa’ya füzeler yerleştirirken öte yandan Orta Asya’dan ve Kafkaslardan Rusya’yı kuşatma çabası içinde.  ABD’nin Karadeniz’e büyük savaş gemilerini, örneğin uçak gemilerini sokma hakkı yok.  Amerikan mandasını reddeden Mustafa Kemal ölümünden 70 yıl sonra halâ ABD’nin başına belâ kesiliyor. 20 Temmuz 1936’da imzalanan Montreaux Anlaşması Karadeniz’e kıyısı olan devletlerle olmayan devletler arasında ayırım yapıyor.  Anlaşma tüm ticaret gemilerine Çanakkale ve Istanbul Boğazlarından serbest geçiş hakkı tanıyor.  Ancak savaş gemileri için durum farklı.  Karadeniz’e kıyısı olan ülkelerin savaş gemileri teker teker olma koşuluyla tonajları ne olursa olsun boğazlardan geçebiliyor, oysa diğer ülkelerin savaş gemileri toplam tonajı 15,000 tonu aşmamak ve en fazla 9 gemi olmak koşuluyla geçebiliyorlar.  Anlaşma, Karadeniz’de kıyısı olmayan devletlerin bu denizde bulundurabilecekleri savaş gemilerine toplam tonaj ve gemi sayısı bakımından da sınırlamalar getirmiş.  Bu devletlerin Karadeniz’de bulunabilecek gemilerinin toplam tonajı 30,000 tonu aşamayacak ve kalma süreleri de yirmi bir günü geçemeyecek. Türkiye ile savaşa girme olasılığı bulunan devletlere ait olan gemilere Türkiye’nin Boğazlardan geçme izni vermeme hakkı var. 

 

 

Tüm dünyada bir “Made in China” tsunamisi yaşanıyor.  Ekonomisinin gerek Suudi parasına, gerekse Çin parasına ihtiyacı olan ABD, dolaysız olarak karşı duramayacağını bildiği Çin’i yıpratma girişimleri için en eski ama en kullanışlı yöntemleri kullanıyor: etnik ve dinsel farklılıklar.  Çin’in uyguladığı eritme politikaları da buna çanak tutuyor elbette.  Yoksa Tibet ve Tibetteki Budist keşişler, ya da Doğu Türkistan’daki Müslüman Uygurlar ABD’nin ya da Avrupalıların umurunda mı olacak?  Guantanamo’da insanları sorgusuz sualsiz yıllarca esir eden, yüzbinlerce Iraklıyı öldüren bir ABD’nin, daha düne kadar sömürgecilikle palazlanan Avrupa’nın veya yerli halkını halâ hastalığa ve ölüme terkeden Avustralya’nın Tibet’te veya Doğu Türkistan’da insan haklarından söz etmesi iki yüzlülüğün daniskası değil de ne?

 

 

Dünya hızla üç kutuplu olmaya yöneliyor.  1991 öncesi MAD (Mutual Assured Destruction), yâni birbirini mutlaka yok etme gücü üzerine kurulu dünya dengesi 17 yıl sonra ABD’nin dünya hâkimiyetine yeniden set çekecek biçimde yeniden oluşmaya başlıyor.  Diyalektik ilke bir kez daha doğrulanıyor.  ABD’nin “tez” olduğu yıllardan sonra “antitez”ler ortaya çıkıyor.  Ortaya “sentez” olarak “yeni dünya düzeni”nin yerini alacak bir “yepyeni dünya düzeni” kurulmaya başlıyor.  Bunun bilincinde olanlar da var, olmayan devletler de.  Türkiye bir yandan ABD’ye yaltaklanıp Gürcistan’ı takviye ederken bir yandan da Rusya ile, İran’la flört etme çabasında.  Avustralya Çin’e kur yapıyor.  Saakaşvili gibiler ise ABD’nin oyuncağı olmaktan medet umuyor.

 

 

60’larda devrimci gençlik ABD’yi protesto ederken, 6. filoya karşı çıkarken “ne yâni Amerika olmasında Rusya mı olsun” diyen, bağımsız olmayı, bağımsız düşünmeyi bilmeyen ve köle mentalitesinden kurtulamamış zavallılar, şimdi de acaba hangi ata oynasak diye düşünüyorlar.  Dünya düzenini bir güçler dengesinin belirlediğinin bilincinde olan, bu dengeler içinde kendi halkını düşünen, ama herşeyden önce bağımsız düşünebilen insanların halâ var olduğuna inanıyorum.  Putin bunlardan biri, Chavez bir diğeri.  Amaç tüm dünya insanlarının insanca yaşamaları ise, umarız daha çok Putin’ler, Chavez’ler görürüz.