Amerika'nın iki kez görevden alınmış, hüküm giymiş suçlu ve yarı otoriter başkanı Donald Trump, seçkincilik karşıtlığı, Hristiyan beyaz milliyetçiliği, kültürel kin ve bir haçlı seferinin "bataklığı kurutma" vaadiyle beslenen popülist bir dalganın merkezinde yükseldi. İlk döneminde iki kez görevden alınmasına ve davalar ve cezai suçlamalarla karşı karşıya kalmasına rağmen, tabanı için mesihvari bir figür haline geldi. 2016'da doğan kampanya sloganı "MAGA", bir siyaset kadar bir kimliğe de dönüştü. Ancak ikinci döneminde, bir zamanlar kopmayan bu bağ, hareketin özüne vuran bir değişimle, incecik çatlaklar gösteriyor.


Trump'ın yalanlarla dolu sicili - göreve başlama törenindeki kalabalıkla övünmesi, 2020 seçimlerinin çalındığı konusunda ısrar etmesi - uzun süre takipçileri tarafından bir hatadan ziyade bir özellik olarak görüldü. Kışkırtıcı sözler, komplo teorileri ve cinsel taciz iddiaları, hileli bir sistemle mücadele için gerekli bir aracın pürüzlü kenarları olarak görmezden gelindi. Mantığa göre mükemmel olmayabilirdi, ancak hissettiklerini yüksek sesle dile getirdi. Ancak, yenmeye yemin ettiği o elit avlanma örgütüne yakın olabileceği iddiası bu pazarlığı zorluyor. Peki dosyalar şimdi neden önemli? Çünkü sadece politikayı değil, ahlakı da sınarlar.

MAGA için sınav hukuki olmaktan çok manevi bir sınavdır: ihanet. Hareketin hikâyesi her zaman parlak bir ahlaki çizgiyi savunmuştur: Trump, güçsüzleri avlayan yozlaşmış bir küresel sınıfa karşı erdemli bir savaşçıdır. Eğer bu çizgi bulanıklaşırsa -haklı veya haksız yere, çizginin yanlış tarafında duruyormuş gibi görülürse- hareketin iskeleti sallanmaya başlar. Bir liderin otoritesi erdeme bağlı olduğunda, belirsizlik bile çöküş gibi hissettirebilir.

Trump'ın karanlık pedofili çeteleriyle savaşan bir kurtarıcı olarak anlatısı, siyasi mücadeleyi kozmik bir mücadele olarak sunan komplo teorisyenleri tarafından kutsallaştırılan bir buluşma noktası haline geldi. Bu anlatıda, o sadece bir başkan değildi; "canavar elitlere" karşı çocukların savunucusuydu. Çelişki ihtimalini bile hesaba kattığınızda, uyumsuzluk gerçek zamanlı olarak yayılıyor: çevrimiçi etkili kişiler yönetimden uzaklaşıyor, komplo teorisyenleri Trump'ın "tehlikeye atılıp atılmadığı" konusunda tartışıyor ve aşırı sağda yeni bir soru ortaya çıkıyor: Ya onlardan biriyse?

Bu huzursuzluk genellikle belirgin bir Amerikan tedirginliği olarak çerçevelense de, günümüz popülizmlerinde görülen kalıpları yansıtıyor. Jair Bolsonaro'nun Brezilya'sından Viktor Orbán'ın Macaristan'ına kadar liderler, Trump'ın savaş tarzı siyaset anlayışından ilham aldılar: ihlal, güç olarak, kuralları çiğneyen, seçkinlere meydan okuyan ve gerektiğinde güçlü adam rolünü oynayan karizmatik bir yabancı. MAGA içindeki çatlaklar genişlemeye devam ederse, dışarıya bir mesaj yansıtıyorlar: Yanılmaz popülist miti her yerde savunmasız.

Popülizmin özündeki ikilik - "biz" ve "onlar" - "saf insanları" "yozlaşmış seçkinlerden" ayırır. Ancak iktidarı devirmek için kurulan hareketler, çoğu zaman iktidara benzemeye başlar; kendi ortodoksilerini besler ve bir zamanlar kınadıkları aynı şevkle muhalefeti denetlerler. Karşı çıktıkları yapı, taklit ettikleri yapıya dönüşür. Saflık, hiçbir insan liderinin sonsuza dek geçemeyeceği bir sınava dönüşür; ne kadar küçük olursa olsun, sapma ihanet gibi görünür.

Epstein hikâyesi, alışıldık medya kısıtlamalarına da direniyor. Önceki skandallarda, muhafazakâr medya kuruluşları sık sık başkanın arkasında birleşerek, liberal düşmanları, "derin devleti" veya "sahte haberleri" suçlayan karşıt söylemler ortaya atmıştı. Bu yeniden çerçevelemeler, destekçilerine hazır bir savunma sağladı. Epstein örneğinde, sektörleri ve partileri kapsayan dağınık ilişki ağı, yıllardır ana akım haber merkezlerinde ve bağımsız araştırmacı gazeteciler tarafından belgelendi. Bu genişlik, tüm olayı tek taraflı bir saldırı olarak sunmayı zorlaştırıyor. Ekran görüntüleri, dosyalar ve ifade tutanakları yaygın olarak dolaştığında, hareketin bilgi bağışıklık sistemi zayıflıyor.

Bunların hiçbiri başkanın koalisyonunun dağıldığı anlamına gelmiyor. Sadakat derin ve dezenformasyon bol miktarda mevcut. Siyasi kimlik kalıcı. Yine de bir çatlağın varlığı başlı başına haber değeri taşıyor. Daha önceki dönemlerde, ahlaki kusurlar özgünlük olarak yeniden yorumlanabiliyordu; kibar toplumun kurallarına uymayı reddetmek gibi. Burada ise, bir zamanlar ona fayda sağlayan komplo teorileri, ahlaki bir yük olarak geri dönme riskiyle karşı karşıya: Mutlak değerler üzerine kurulu bir hareket, belirsizliği sindirmek için mücadele ediyor.

Trump daha önce de ateşin içinden geçti: ardı ardına gelen skandallar, iki azil, cezai suçlamalar, hatta bir isyan dalgası... ve çoğu zaman daha da güçlenerek çıktı. Bu durum, resmi gücünü tehdit ettiği için değil, amacını sınadığı için farklı. MAGA, Trump'ın sıradan vatandaşlar ile yırtıcı bir elit arasında son çizgide durduğu varsayımına dayanıyor. Bu çizgiyi aştığı düşünülürse, hasar taktiksel değil, varoluşsaldır ve varoluşsal yaralar, hareketlerin kolayca mesaj veremeyeceği yaralardır.

Trump daha önce de ateşin içinden geçti: ardı ardına gelen skandallar, iki azil, cezai suçlamalar, hatta bir isyan dalgası... ve çoğu zaman daha da güçlenerek çıktı. Bu durum, resmi gücünü tehdit ettiği için değil, amacını sınadığı için farklı. MAGA, Trump'ın sıradan vatandaşlar ile yırtıcı bir elit arasında son çizgide durduğu varsayımına dayanıyor. Bu çizgiyi aştığı düşünülürse, hasar taktiksel değil, varoluşsaldır ve varoluşsal yaralar, hareketlerin kolayca mesaj veremeyeceği yaralardır.

Bu temel inanç çökerse, etkileri Amerikan siyasetinin ötesine uzanır. Trump'ın yazıp yaydığı popülist oyun planı korkuya, kahraman hayranlığına ve ahlaki mutlakçılığa dayanır. Gri tonları kabul etmek zorunda olan bir proje, coşkusunu sürdürmek için mücadele eder. Çatlak genişlerse, sadece MAGA'yı bölmekle kalmayacak; aynı zamanda iktidar uzlaşmaları içinde hareket ederken saflıkta ısrar eden bir siyasetin sınırlarını da ortaya çıkaracaktır. Yurtdışındaki taklitçiler rahatsız edici bir dersle yüzleşmek zorunda kalacaklar: karizma, şikayeti örgütleyebilir, ancak efsaneyi gerçekle kalıcı olarak uzlaştıramaz.

Bu paradoks, MAGA'nın mevcut huzursuzluğunu tanımlıyor. Hareketin gücü, kesinliğiydi; zayıflığı ise bu kesinliğin, uyuşmayan gerçeklerle çarpışması. Temel ahlaki iddia incelemeden geçemezse, üzerine inşa edilen siyaset de geçemeyecektir; lider, suçun sadece bataklığa atılması gerektiğinde ne kadar ısrar ederse etsin.