AKP hükümeti -bilmiyorum farkında mı- öyle bir kumara oturmuş ki, ya silinip gidecek, ya da gitmeden memleketin canına okuyacak.

Geçenlerde bir bayan gazeteci arkadaşımla sohbet ederken konusu açıldı; o diyordu ki, “Bunlar (AKP’li hükümeti kastederek) şeriat yanlısı filan değil, bunlar ABD güdümündeki emperyalizmin Türkiye’deki temsilcileri”. Yani aslında ülkedeki şeriat yanlılarının birer temsilcisi olmadıklarını anlatıyordu. Bir bakıma kendisine katılmakla birlikte, nihai isteklerinin şeriat olduğuna inanıyorum. Bir kısım ABD ya da çıkarlarına uygun grup ne isterse onu yapmaya hazır ve nazırlar, doğrudur. Ancak “silerken silinmeye” dönecek olursak, ülke ciddi bir bunalıma doğru sürükleniyor, bunu akıllısı, akılsızı bir süre sonra fark edecek ve bu hükümet de tarih olacak. Peki, giderlerken nasıl gidecekler. Giderayak bir şeriat patlatalım diyecekler mi? Tabi bunların hepsi varsayım ve senaryodan ibaret. Dünya doğası gereği yolunu bulacak. Doğru ya da yanlış, ancak üzülüyorum ki, son 30 yılda çok büyük bir beyin göçü oldu Türkiye’den. Heyhat, belki de gitmeseler çok daha iyi bir Türkiye’de yaşıyor olacaktık.

 

Politika, tabi çok genel bir kavram, burada anlatmak istediğim politik ideolojiler; ve tabii politik ideolojilerin altyapısı... Politik ideolojilerin temelinde 2 önemli neden yatar diye bir genelleme yapacağım. Birisi “Din”, diğeri “Ekonomik”… Önce “Din” faktöründen yola çıkacağım. Politika bilindiği gibi Yunancada “çok söz, boş söz ya da yalan söz” anlamına gelir. Aslında dinle bir alakası yoktur. Din kimilerine göre kutsaldır, kimilerine göre değildir. Kimileri Tanrıya inanır ama bilinen dinlerle ulaşmaz tanrısına. Demokrasilerde inanç özgürlüğü vardır. Bu nedenle kim nasıl görürse dini, din odur. Ancak politik ideolojilerin altında yatan din kutsal olmasa gerek. Çünkü kutsallığı zaten politikaya alet edilmiştir. “Çok yalan söz”e alet ediliyorsa din, devlet işlerinden de doğası gereği ayrılmalıdır. Ayrıldığında da buna laiklik deniyor zaten. Benim merak ettiğim; laikliğe karşı duran İslami kesim, din devleti kurmak isterken yalan dolandan ibaret politika ile kutsal sayılan dini, bir rejim altında nasıl uygulayacak?

Diğer yandan ilkel dinlerden tutun otoriter dinlere kadar, antik dönem filozoflarından tutun çağdaşlarına kadar hepsinin de tek hedefi toplumsal bir ıslah üzerine kuruludur. Toplumu ıslah etmek neden bu kadar önemlidir? –Bunu tartışamayacağım, çünkü bence de önemlidir- ama yöntemler tarih boyunca yanlış olagelmiştir. Nietzsche, insanoğlunu ıslah eden bütün filozofların ve din adamlarının birer “Pia fraus” olduğunu söylüyor. Aslında katılmamak elde değil, birincil ya da ikincil dereceden pia fraus’turlar. Ya da sorgulamadan süregelen bir ıslahın uygulayıcısı olmaları, onları pia fraus yapmaktadır. Pia fraus; dolandırıcı, yalancı sofu demektir.


Nietzsche, insanlığı ıslah etmek adına filozofların da, din adamlarının da yalandan kaçınmadığını, yalan söyleme haklarından asla kuşku duymadıklarını anlatır. Doğrudur da. Çok kısa bir iki örnek vermek gerekirse; Nasıralı İsa, bir Yahudi idi, Hıristiyanlık diye bir söylemi yoktu. O sadece Roma egemenliğinde ezilen halkının yüz yılların karşında bozulan dinini reform etmek istiyordu. O Yahudi bir reformist idi. Bir Cuma günü çarmıhta canını verdikten sonra, havarileri Cuma günleri buluşup onu anmaya ve fikirleri üzerine tartışmaya başladılar. -Kilise kavramı böyle doğdu- Hz. İsa’nın sağlığında kendisine karşı olan Paulos, Hz. İsa öldükten sonra çok ateşli bir yandaşı haline geldi. Hayatının geri kalan kısmında ikisi Anadolu ve Mezopotamya olmak üzere üç büyük seyahate çıktı. 3. Seyahati Roma’da son buldu. Ve yaptığı seyahatler boyunca, Hz. İsa’nın öğretilerini yaymaya çalıştı. Ancak, o yüzyılda hakim olan pagan inançlarının yanında Hz. İsa pek bir maharetsiz kalıyordu. Bu nedenle Paulos, doğaüstü güçlere inanan paganları Hıristiyan yapmak için Hz. İsa’nın da doğaüstü güçlere sahip olduğunu anlattı. Bu yalancı sofunun anlattıkları günümüzde hala milyonların inancıdır. Paulos çok küçük bir örnektir. Hıristiyan kilisesinin dünyayı kendi çıkarları yönünde ıslah etme çalışmaları ise 325’te İznik Konsili ve daha anlamlısı 431’deki Efes konsili ile Hz İsa’ya ait birçok gerçek öğretinin yazılı olduğu tomarın, gnostik sayılarak yok edilmesiyle başladı. Ve Vatikan 4 kitaptan oluşan bir İncil yarattı insanoğlu için. Günümüzde o dönemden kaçırılarak toprak altına gizlenmiş birkaç yazıt bulunuyor. En önemlisi ise 1945’de Mısır’da Nag Hammadi denilen bölgede bir mağarada bulunan 13 tomardır. Ayrıca benzeri bir buluş 1947’de Lut gölünde de yaşanmış, bu tomarlara da “Lut Gölü Yazmaları” adı verilmişti. Nag Hammadi Yazıtlarının içinde ise dünyada gerçekliği artık tartışma götürmeyen tek İncil, Thomas’ın incili de bulunmaktadır. Bu kitapta Hz. İsa’ya ait 114 logia yani söz vardır. Geriye kalan tüm Hıristiyanlık inancı, kilise eliyle hazırlanmış politik bir senaryodur.

 

Şimdi dönüp dünyadaki arsız Yahudi emperyalizmine, salağa dönmüş Hıristiyanlığın sömürücü, yayılmacı politikalarına baktığımızda gördüğümüz tek şey ıslahatçılık ve güç savaşları…

 

Bir de kendimize dönüp bakalım. İslam’da bir Cihad kavramı vardır. Bu kavram bazı hadislerden yola çıkılarak 2 şekilde açıklanabilir. “Büyük Cihad”, “Küçük Cihad”… Büyük Cihad, insanın kendi nefsini terbiye ederken verdiği savaştır (Cihad-ı Ekber). Dünyevi zevkler karşısında kişinin ruhunu arındırarak ruhsal bir temizliğe ulaşma savaşı… Diğer yandan Küçük Cihad, dini korumak ve yaymak adına materyalist dünyada dinsel bir emperyalizmi anlatır. Küçük Cihad tüm dinlerde olduğu gibi İslam’da da zorba bir ıslahat olgusunun varlığına işaret eder. İki büyük otoriter dinden sonra geliyor olması nedeni ile bu tavrın İslam’ın doğasında olmasını yadırgamıyorum. Ancak dinsel istismar da burada başlıyor. Günümüzde İslam’da söz konusu olan Büyük Cihad değil, Küçük Cihad’tır ve peşinde koşulan şey iktidar ve materyalist anlamda bir güç savaşıdır. İslam’daki yorum her iki cihadın birbirini tamamladığı yönünde ancak anlaması güç, çünkü Büyük Cihad savaşında kendi nefsi ile mücadele eden insan burada kendi kendisi ile çatışmaktadır. Sonuç olarak bireysel savaşın kazanıldığı bir sistemde toplumsal savaş zaten kazanılmıştır. Bugün Küçük Cihad İslam kesiminin ideali ise vereceğim salık önce Büyük Cihad’ı kazanmaları yönünde olacak. Savaş, üzerinde yaşadığımız dünyada özellikle de günün koşullarında zaten ahlak dışı bir kavramdır.

 

Nietzsche’ye göre Ahlak, yalnızca bir simgeler dilidir, yalnızca belirtilibilimdir. Ondan yararlanmak için söz konusu olanın ne olduğunu bilmek öncelikle zorunludur. Söz konusu olan nedir? Şeriat mı? Toplumu şeriatla kim ıslah edebilir? Türk toplumu aslında çağdaş dünyanın gerisinde bıraktırılmaya çalışılıyor. Toplumun muhafazakar çizgisi ahlak ilkelerini güçlendirmeyecek. Tarihsel maddeciliği sorgulayan, kendisi de bir Marksist olan Max Horkheimer’a göre muhafazakarlık geçmiş değil, geleceğin korkusu ile şekil bulur. Buradan yola çıkarsak toplumun eğitim seviyesinin daha düşük olduğu kesimlere, gayet planlı küresel bir strateji aracılığıyla muhafazakarlık ve gericilik yüklemesi yapılıyor. Bunun da altında yatan gerçek yine tarihsel maddeciliğin aurasında vücut buluyor. Çünkü Marks ve Engels’in maddeci diyalekt ilkelerine göre tarihsel ve toplumsal olayların altındaki aktör ekonomi. Emperyalizm’in ıslahatçılığı da geçmiş korkusu değil, gelecek endişesi üzerine kurulu, daha zengin ve daha güçlü olma, söz sahibi olma adına...

 

Ancak her halükarda politik ideolojilerin altındaki bir diğer unsur “Ekonomik”… İnsanoğlunu ve devletleri ıslah etmenin yollarından biri de ekonomik yaptırımlar. Ekonominin amacı bir ülkenin sahip olduğu tüm kaynakların en yüksek fayda gözetilerek kullanılmasıdır. Mevcut kaynak arzının mal ve hizmet potansiyeli ile olan dengesi; kaynakların ve üretilen metanın toplumun çeşitli kesimlerine istikrarlı ve dengeli dağılımı ise aranan niteliktir. Doğru işleyen ekonomik sistemlerde, halklar refah içersinde yaşarlar. Ancak dengenin bozulduğu toplumlar kaosa sürüklenir. Batı emperyalizminin yayılmacı ve bitmez tükenmez sömürücü politikaları ise dünya üzerindeki ekonomik yönden iç istikrarı yakalayamamış ülkeler üzerine odaklıdır. Burada bir dip not düşmek istiyorum; Emperyalizm ilk olarak Stalin döneminde telaffuz edilmeye başlanmış olmakla birlikte, epistemolojik sıçramaların yaşandığı Stalin öncesi ve sonrasındaki dönemde formülize edilmiş, kuramsallaştırılmış politik ideolojilerin günümüz dünyasına tam anlamıyla uyan modeller olmadığını söylemenin de zamanı geldi diye düşünüyorum. Öte yandan kimi ideolojilerin çökmüş olmasının ise sistemin hatalarına değil, insanlığın mental alanda gelişememe sürecine bağlamakta da yarar var. Tekrar tekrar geldiğimiz nokta ise Türk milletinin batılı toplumlar tarafından birbirine düşürülmek istenişidir. Ulusal bir paranoya yaratmak istemiyorum; haydi halklar bir ulus altında birleşin romantizminden de çoktan geçtim ama sadece “farkında” olmak lazım demek istiyorum…