Geçen hafta İstanbul trafiğinden 13 araç ve 60 kişi eksildi. Ama İstanbul bunu hiç fark etmedi… Efendim olay şöyle gelişmiş. Söylentilere göre bu 13 araç bir ara Bursa yolunda görülmüşler. Bir görgü tanığı bu söz konusu 13 aracın İnegöl yolundan Yenice istikametine saptıkları konusunda yemin etmeye hazır. Yenice sakinleri ile yapılan tahkikatta bilgi doğrulandı. Araçların oradan geçtikleri, bu arada köyün tüm ekmek ve domates stokunu erittikleri kesinlik kazandı.

Sonrası için elimizdeki tek kaynak, içlerinden birinin tuttuğu notlar efendim. Ama buna güvenmek bence doğru değil. Çünkü göreceğiniz gibi günlükte yazılanlar pek aklı başında şeyler değil. O yüzden ortadan kayboldukları iki gün içinde başlarına gerçekten neler geldiğini hiç öğrenemeyeceğiz.

Ekte günlüğü bilgilerinize sunuyorum efendim.

GÜNLÜK

“10 Temmuz Cuma. 16.00
En sonunda yola çıktık.
13 aracız. Konvoyu sıralarken tüm araçlara numara verdik. Nedense 13’ü almayı kimse istemedi.

10 Temmuz Cuma. 21.00
En sonunda yoldan çıktık.
Haritayı kullanıp Kıran Köyüne vardık. Hedefimiz 1950 metredeki Kıran Yaylasına çıkmak. Köylüler yukarı çıkamayacağımızı söylüyorlar. Kışın çığ düşmüş, sonra da yağışlar yolu iyice bozmuş. Göreceğiz. Zor bir tırmanış olmasını umuyorum.

10 Temmuz Cuma. 23.00
Turuncu bir dolunay eşliğinde ilerliyoruz. Ortalama hızımız 15 km/saat. Yol gerçekten çok bozuk. Çığ bazı ağaçları devirmiş, yol çatlaklarla ve kaya parçaları ile kaplı. Tepelerden yola doğru minik çağlayanlar düşüyor. Köylüler yanımıza silahlı bir adam vermekte ısrar ettiler. Yukarda ayı varmış.

10 Temmuz Cuma. 24.00
Karanlıkta konvoy halinde ilerliyoruz. Sayımda bir araç eksik çıktı. Biri yanlış sapağa girmiş. Hemen telsiz anonsları yapıldı. ‘Kim kayboldu’ diye sorduk. Herkes ‘ben’ dedi. Kimse önünde ve arkasında araç göremiyormuş. Neyse kayıp aracı bulduk sonunda. Yine tek parça gidiyoruz, ama safları sıklaştırdık.

11 Temmuz Cumartesi. 01.00
11 Temmuz Cumartesi. 01.30
Yayladayız. Sıcaklık 5 derece. Temmuz ortası gezi kıyafeti olarak şort-tişörtü seçmiş bir arkadaş dışında herkes halinden memnun. Ama üst üste iki tişört, üç gömlek, iki mont giyip kafasına da bir çorap geçirdikten sonra onun da yüzü güldü.

11 Temmuz Cumartesi. 03.00
En sonunda uyku tulumuma kavuştum. Beni sabah 9’a kadar kimse uyandıramaz.

11 Temmuz Cumartesi. 05.30
Uyandım.

11 Temmuz Cumartesi. 15.00
Dün geceki tırmanışın aynısı. Hem de 30 derece sıcakta. Yükseklik arttıkça araçların hepsi tırmanışı boykot etti. Genel eğilim su kaynatmak, yağ eksiltmek, debriyaj sıyırmak, marş basmamak. Arada radyatör delinmesi, devridaim pompası, makas kulaklarının kırılması gibi daha spesifik durumlar da olmuyor değil. Hatta adi bir lastik patlaması olayı ile bile karşılaştık. Konvoy on küçük zenci hikayesinin off-road versiyonu olarak ilerlemeye başladıkça, geziye 13 araçla çıkmakta hata ettiğimizi düşünmeye başladık.  Yine de inatla yolun tamamen bittiği yere kadar ilerledik. Orada durup biraz düşünmek zorunda kaldık. Yol heyelan sonucu tamamen kayalarla kaplanmıştı. Bu olay genelde GPS (Ground Positioning System) ile yol alan biz off-road’cuların ara ara yararlandığımız KPS’e (Köylü Positioning System) olan güvenini tazeledi. Çünkü dün gece konuştuğumuz köylüler açıkça ‘gitmeyin orada yol yok’ demişlerdi. Durumu inceledik sonra yol olmamasının bizim için önemli olmadığına karar verdik. Biz zaten yoldan gitmeyecektik ki.

11 Temmuz Cumartesi. 16.00
Yarım saat sonra göçüğü aşmıştık. Yani hemen hemen. Konvoydaki araçlardan biri, yamaçtan kayıp düşmeye niyetlendi. Ancak konvoy olarak böyle düzensizliklere izin verecek değiliz. Ekipteki her araç ayrılışını bildirmek ve izin almak zorundadır. O yüzden bu eğilimi gösteren aracı hemen yukarı çektik. Bir de ihtar verdik. Bu diğer araçlara da ders oldu. Bir daha uçurumla yakın ilişki kurmak isteyen araç çıkmadı. Altimetre 2200 metreyi göstermeye başlarken manzaramız biraz kıraç toprak, bol kaya, ara ara likenler ve zirveleri kaplayan karlardan ibaretti. Ama son köşeyi dönünce bizi mavi-yeşil bir sürpriz bekliyordu. Karagöl.

11 Temmuz Cumartesi. 18.00
Gölün kıyısında dolaştık, suyunu tattık, biraz sırtüstü yattık, derken kampta kalan arkadaşlardan telsizle haber geldi. Kıran Köyü muhtarı şerefimize iki kuzu çeviriyormuş. 10 dakika sonra dönüşteydik. Köyden geçerken minik köylü çocuklardan bolca ahududu ve böğürtlen aldık. Kuzu ile iyi gider.

11 Temmuz Cumartesi. 21.00
Hala kampa ulaşmaya çalışıyoruz. Araçların birinde arıza var, tamire uğraşıyoruz. Bu seferki dolunay koyu kırmızı. Kamp ekibi telsizle moralimizi yüksek tutmaya çalışıyor. Kuzular zaten çok sertmiş, hem bulundukları yerden dolunay da görülmüyormuş. Ne kadar şanslı olduğumuzu vurguladılar. Gözlerimiz yaşardı.

11 Temmuz Cumartesi. 24.00

12 Temmuz Pazar. 05.30
Güneş gözüme giriyor.

12 Temmuz Pazar. 11.00

Yazı burada bitiyor. Görüldüğü gibi efendim şu iki gün ile ilgili anlattıkları tuhaf ve deli saçması. Çok hoşlandıklarını iddia ettikleri şeyler inanılmayacak kadar sıkıntı verici, sinir bozucu, yorucu. Gece donuyorlar, gündüz saatlerce toz ve sıcakta bunalıyorlar. Ama bir şekilde çok keyifli görünüyorlar. Olayda bizim kaçırdığımız bir şeyler olduğu kesin. Ama sorun şurada, onları bulup aslında ne olduğunu soramıyoruz. Çünkü İstanbul içinde tamamen normal şehirlilere benziyorlar. Onları ayırt edemiyoruz. Sakin sakin işlerine gidip geliyorlar. Sosyal hayatları aynı. Konuşmaları normal. İstanbul dışına çıkar çıkmaz da ortadan yok oluyorlar. Hiç bir yerde izlerini bulamıyoruz. Ne uçak seferi var gittikleri yerlere ne de otobüs. Hatta telefon kapsama alanı içinde bile değiller. Yani pratik olarak onları ulaşılmaz sayabiliriz. Ama ordalar işte ve bir şeyler yapıyorlar. Çok da eğleniyorlar.

Haklısınız efendim. Tamamen aynı düşüncedeyim.

Öyle merak ediyorum ki ne yaptıklarını.