Avustralya'da 'John Howard' çocuğu olarak büyüyen bugünkü nesil, bugüne kadar genelde başbakanlarından ve hatta başbakan makamından hoşlanmayıp hep eleştirip protesto etmişlerdir. Aynı nesil bugün yeni başbakan Kevin Rudd'ı, yaptığı işler ve geliştirdiği politikalarından dolayı O'nu ayakta alkışlamakta. Başbakanı sevmek nasıl bir duygu?

Benim nesil kendilerini 'Howard'ın çocukları olarak tanımlar genelde.. Türkiye'de de benzer terimler ile karşılaşmısızdır.. 'Kenan Evren' çocukları, 'Ecevit' çocukları gibi..

Avustralya'da yaşayan bugünün gençleri, eski başbakanımız John Howard ile büyüdü. Bu belki bazıları için fazla bir şey ifade etmez. Ama biz, yerli halk ile ilişkilerini uzak ve soğuk tutan, Asya'lı göçmenlere ve özellikle sığınmacılara karşı önyargılı davranan, ABD'nin politikalarını sorgulayıp tartmadan desteğini esirgemeyen, kendi bildiğini okuyan, halka ve zaman zaman da kendi partisine danışmayan, basit işçi haklarını işçilerin elinden alan, seçim kampanyalarında verdiği sözleri yerine getirmeyen, insanları politik anlamda pasivleştiren ve üniversite öğrencilerinin seslerini kısan bir başbakan ile büyüdük...

Bütün bunların amacı ne idi? Bir çok şeyin yanısıra, tıpkı Türkiye'deki 12 Eylül gibi, insanları de-politize edip pasivleştirmek. Çünkü ancak bununla sorgulamayan, düşünmeyen, herşeyi kabul eden, medyada gördüğünü hemen benimseyen bir toplum olabilirdik..

John Howard çocuğu olup da sorgulayan ve bilinçli bir genç olma isteği oldukça zordu. Çünkü okulda etrafımızda politika ile ilgilenen ve dünyadan haberi olan çok fazla arkadaşlarımız yoktu. Ama bu onların suçu değildi elbette. Yapılan (ya da yapılamayan) politikalar bunu sonuçlandırıyordu.

Üniversite yıllarıma başladığımda, gerek sosyal anlamda, gerek derslerimde, gerek ise medyadaki amatör hayatımda, sürekli başbakanı ve iktidardaki partiyi eleştiren, politikalarını sorgulayan ve etrafımda tepki uyandırmaya çalışan kişilerden biriydim. Bu iyi midir, kötü müdür tartışılır. Ama istisna olduğum kesindi.

Alkışkanlıkdandır herhalde, her ne kadar şimdiki başbakan Kevin Rudd'ı geçen yılki seçim kampanyasında desteklememe karşın, iktidarda olduğu sürede muhakkak eleştireceğimi düşünürdüm. Ama son günlerde, özellikle dün gerçekleştirdiği yerli halktan 'özür' dilemesi ve bugün federal milletvekililerinin maaşlarına zam yapılmayacağını açıklamasından sonra içimde korkunç bir duygunun oluşmaya başladığını hissettim.

Başbakanınızı sevmek mümkün mü? Belki böyle bir duyguya kapılmak için oldukça erken.. Ne de olsa bir kaç aydır başbakan koltuğuna oturdu. Daha kat etmesi gereken uzun bir yol var. Ama en azından şimdilik Kevin Rudd'ın yaptığı işler oldukça hoşuma gidiyor. Bugüne kadar böyle birşey hissetmediğim için bana garip geliyor açıkcası.

Sanırım öğrenci olmanın verdiği bir isyankarlık var. Özellikle 'Howard' çocuğu olarak büyüp, hiç bir politikayı desteklemeyip, herşeyi protesto eden bir öğrenci olarak, Rudd'a karşı olan bu duygularım devam ederse, ben ne yapacağım?

Sonunda Avustralya'lı olmaktan, politik anlamda gurur duyuyorum. Bu belki çok kısa sürecektir, belki de bir kaç hafta sonra Rudd hakkında farklı satırlar yazıyor olacağım. Ama umarım gerçekleştirdiği projelerle, politikalarla ve attığı adımlarla Avustralya'yı daha iyi yerlere götürür. Bugüne kadar bu konuda olumlu girişimler olduğunu gözlemlemekteyiz.. Umarız devamı da böyle olur.