Anlatıcı Kadın: Ugur Kaynar 1980’de “demokrasi kavgacısı olarak cezaevine girer. Ciğerparesi ilk kızı o parmaklıklar ardında iken dünyaya gelir. Hep dogdugu yerlerin hasretindedir

 

Anlatıcı Erkek: Sivas’dan cesedini bir torbada getirirler. Deri çantası peşinden gelir, bir peçeteye son şiirini yazmıştır.

 

…Öldüğümde doğduğum yere

gidiyorum.   Yıllarca süren bir hasret

ve bilinmezliği İşte böylesine yeniyorum..

 

Güneşin Altında Ölmek

I
Ölüm aramızda geçinip giden
zavallı yıllar gibi
Hem bizimle
hem bizden biri değil
Sanki seninle varoldukça yaşayan bende
Sokağımın yangına ateşle koşan kızı
güzeller güzeli Neslime
İyi bak
kıvamıdır
İyi bak kırmızı şarap renkli akşamlarına
Ben akşamına azbuçuk kalayken
azbuçuk belasıyken başının
Tam zamanıyken
Şiirden ölen bir şairin
son bahanesi gibi
bir bahane bul kendine
Enazından öp beni

 

 

 

Eğer bir gün sevgilim, son verecekse

hayatıma   bir ses,

(lânet olası kara bir ses)  

İsterim, durmasın patlasın anlam bulacaksa kulaklarda.

Yalınız...

Düşerse kanımın bir damlası yere

Bilsinler ki, orada kırmızı yediveren gülleri açacak

Ve bülbüller ağıt yakacak ölüme

Korksunlar, korksunlar artık

 

Korksunlar ALEV çemberindeki akrep

gibi.. Çünkü ölümleri, Gül dikenlerinde olacak

 

Erdal Ayrancı, Mamak’da 1981de yazmış bu şiiri.

 

 
Anlatıcı Kadın: 1978 yılında ODTÜ'de okumaya başlar. Hatice ile Ayrancı Halk Odasında tanıştıktan iki yıl sonra evlenir. 12 Eylül dönemi ile birlikte, 1980 - 1983 yılları arasında Mamak, Ankara Kapalı, Niğde, Bor ve Niğde Cezaevlerinde yatar. Hapishaneden çıktığında çeşitli işlerle uğraşır. 20 Aralık 1986'da kızı Zeynep doğar.  "Balonla Anadolu İpek Yolları" isimli bir projeyi başlatmak üzere ,"Pir Sultan Abdal Kültür Etkinlikleri"ni filme çekmek için Sivas'a gider.

 

Anlatıcı Erkek: Madımak otelinde barikatın önünde ilk saldıraya karşı koyanlar arasındadır. Olayları filme çekmesi istenir, şimdi sırası değil der.

 

Anlatıcı Kadın: Sivas’dan dönmez. Deri çantası, notlar, şiirler, kokusunu taşıyan giysiler döner. Hatice Ayrancı, Erdal’ın gömleklerini, pantalonlarını arkadaşlarına dağıtır. Kokusunu taşıyanları öylece korur,  kendine saklar.

 

 

 

“Muhlis Akarsu,  küçük yaşlardan itibaren şiir yazdı, deyiş ve nefes okudu. Bağlamasıyla birlikte zakirlik yaptı.

 

Hacı Bektaşi Veli, Yunus Emre, Karacaoğlan, Aşık Veysel doğrularından yola çıkarak kendine insan sevgisini şiar edindi.

 

1972 yılında, Seyyit Halil Çiftlik'in kızı Muhibe Leyla Çiftlik ile evlendi. Bu evliliğinden Pınar, Çınar ve Damla adlarında üç kızı oldu.

 

Uzunca bir süre Mahzuni'nin deyişlerini çaldı ve okudu. Pir Sultan Abdal, Kul Himmet gibi

ozanların birçok deyişini geleneksel kalıplardan çıkmadan seslendirdi.

 

1980'li yılların başlarında kısa kollu bağlamayı gündeme getiren ve halk müziğinin niteliğini yükselten Muhabbet Gurubu'nun (Arif Sağ, Muhlis Akarsu, Yavuz Top, Musa Eroğlu) oluşum fikri Akarsu'dan çıktı. Muhlis Akarsu, her yıl yapılan Hacı Bektaşi, Abdal Musa, Veli Baba, Pir Sultan gibi Alevî toplumunun kültürel etkinliklerine katıldı.

 

1980'li yıllarda türkülerinden dolayı üç yıl cezaevinde yattı.

 

Yaşamı boyunca 100'den fazla kırkbeşlik plak, 4 uzunçalar, 20 kaset ve yüzlerce deyiş bırakmıştır.”

 

 

Anlatıcı Kadın: Askeri okullarda okudu Behçet Aysan babasının isteği ile. 1968'de Ankara Tıp Fakültesi'ne askeri öğrenci olarak girdi. 12 Mart döneminden sonra politik nedenlerle ara vermek zorunda kaldığı tıp öğrenimi sırasında çeşitli işlerde çalıştı. Psikiyatri ihtisası yaptı. Yaşamı boyunca katıldığı demokrasi mücadelesinin güçlüklerini bilinçle göğüsleyen bir şair ve hekimdi. Örgüt bilincinin sağlam bir örneğiydi.

 

 

 

  ATEŞTE SEMAHA DURANLAR

“…Beyaz bir gemidir ölüm
Siyah denizlerin hep çağırdığı batık bir gemi,
Sönmüş yıldızlar gibi
Yitik adreslere benzer ölüm, yanık otlar gibi,
Sen bu şiiri okurken
Ben, belki başka bir şehirde ölürüm…”

 

Anlatıcı Kadın: Sivas toplukıyımından sağ çıkabilecek donanımdaydı kuşkusuz. Döğüşken, atletik yapılı, oksijen yetersizliğinin nasıl ne zaman başlayacağını bilen bir hekim.. Ama barikatların arkasında demir çubukla direnirken, ya hep birlikte ya hiç dediği için bıraktı ölü bedenini Madımak’ta.. Biz  şiirini okurken, o artık yaşamıyor.

 

Anlatıcı Kadın: Yeşil pantalonu, mor çorabı, rengarenk gömlekleriyle yaşamını ti'ye alabilen bir Asaf Koçak. Der ki...

 

 

“Bizim toplumumuzda bireylerin kendilerini sorgulamaları ve dönüştürebilmeleri kaygıları oldukça az. Sorgulamak yeterli değil mesele dönüştürebilmekte. En önemli olanın aynanın karşısına geçtiğimizde kendimize ateş edebilmeyi becermemiz olduğuna inanıyorum.”

 

Anlatıcı Kadın: Uzun yıllar süren karikatür serüveninden sonra bir değişim ve yenilenme dönemi başlamıştı sanatında. Öldürülmeden iki ay önce “Yok Devenin Kuşu” adlı, resim boyutlarında karikatürlerinden oluşan bir sergi açmıştı. “Toplumumuzda ve dünyamızda yaşanan maskaralıklara karşı edilgenliktir devekuşu... Kafayı kuma sokuyor. Ne yazık ki dışarıda fırtına kopuyor, şimşekler çakıyor, yıldırımlar düşüyor. Benim yaptığımsa yalnızca çığlıkları valüre dönüştürmek oluyor. “ demişti. Bu sergide bir de müzik eşliğinde serginin tiyatral yorumu gerçekleştirilimişti.  eşliğinde Belki de asıl yapmak istediklerini bundan sonra gerçekleştirecekti.

 

Anlatıcı Erkek: Diyordu ki Asaf Koçak

 

“Bir defa korkusuz olacaksınız ve tanımlara, var olanlara fazla bel bağlamayacaksınız. Tanımlar geçici değil mi!  Sanatta yeni arayışlar içerisinde olmak gerek.”

 

Anlatıcı Kadın: Ödün vermeyen çizer, sanatçı, insan Asaf Koçak... Sivas’da yakıldı.