Dün geceki düğünün yorgunluğundan daha çok düğün heyecanının ve telaşının bitmesine sevindik. Düğüne katılan 90 kişinin çoğu Belinda’nın akrabasıyla Emre ve onun arkadaşlarıydı. Erkek tarafından fazla kimse yoktu. Onun için Temmuz sonunda Ayvalık’ta da bir eğlence yapacağız.

 

Yemeklerle birlikte lokantanın bahçesi ve hava çok güzeldi. Yenildi içildi ve eğlenildi.

 

Güzel, sade bir düğün oldu. Belinda ve Emre mutluydu, düğüne katılanlar da.

 

 

 

Dün tam bir tarih ve kültür turu yaptık. Turun sonunda konuklarımıza Bergama Müzesi’ni gezdiremedik kapanış saatine denk geldiğimizden.

 

Onun dışında Marlene-Dietrich Alanı’nı (Berlin Film Festivali’nin yapıldığı salonun önündeki küçük, hoş meydan), Potsdamer Meydanı’nı, mezarlığı andıran Yahudi Soykırım Anıtı’nı, Brandenburger Tor’u, Ihamurlar Altında Caddesi’nde sağlı solu ne varsa onları, Humbolt Üniversitesi’ni, Komik Opera’yı, ünlü Berliner Dom’u, daha çok antik dönemin yapıtlarını sergileyen Eski Ulusal Galeri’yi... gezdik.

 

Berlin’i gezerken insan biter yorgunluktan ama Berlin bitmez. Tarih, mimari, kültür... iç içe geçmiştir ve insanı büyüler. Bizim büyülendiğimiz ne varsa konuklarımzla paylaştık dün. Onun için bugün kısa çevre gezileri yaptık kanal boyunda.

 

 

 

Utku, odak noktamız. Onca insanın kendisiyle ilgilenmesinden çok mutlu. Bunu da iyi kullanıyor gülerek, mızıldanarak, kucak isteyerek, acıktığını belirtmek için iki parmağını emmesiyle... 

 

Emmek sözcüğü Moğolca’daki “em”den (ilaç) geliyormuş. Biraz daha açalım bunu:  Anadolu ya da Asya Türklerinde, Moğollar’da büyü yapmakta kullanılan kokulu ota “em” denirmiş. Bu ot emilerek alınırmış. Giderek anlam kayması yüzünden emilen, srulan, emilerek alınan içilen nesne anlamına gelen “em-ek” türetilmiş.

 

“Em”in aldığı “m, ek” ekleriyle de “em-m-ek”e dönüşür. Daha sonra “emzirmek, emzik” türetilir. Utku bize emmek sözcüğünün etimolojisini kazandırdı.

 

 

 

Wannsee’ye gittik. Wann Gölü’ne yani. Yelkenliler, tekneler ve deniz manzarası olağanüstüydü. Bir tekneye sahip olma düşüm depreşti ve içim gitti o güzel tekneleri kuğu gibi gözümün önünde süzülür görünce.

 

Denizci olamadığıma hayıflanmadım, geçti artık o hayıflanma, ama bir teknem olursa mutlu olur muyum? Diye sordum kendime. Bunu bilemedim işte. Tekneye nasıl zaman ayıracağımı bilemedim daha doğrusu.

 

Ben, masa başı çalışmasına alışmış biriyim. Onca teknik ayrıntıyla donatılmış, sürekli bakım gerektiren tekneyle nasıl baş edeceğimi düşündüm de işin içinden çıkamadım. Aman, hele bir teknem olsun da.

 

 

 

Utku’nun üç tekerlekli kocaman bisikleti kaldı, götüremediler. Utku’yu sürekli anımsayacağız bu bisiklete baktıkça. Mutlu oluyordu oturduğuna bisiklete. Babası arkasından iterek sürdükçe, Utku da ilgiyle etrafını izliyordu. Bavulları toparlamak ve kısaca çocuk parkına gidip gelmekle geçti gün neredeyse. Bir de Utku’yu seven kızlar kaldı günden. Utku da onlara yolduğu çimleri sundu çiçek yerine. Onlar gidince bir süre kendimize gelemeyeceğiz, bu kesin.

 

Evin kalabalıklılığına, yeni düzenine, hareketliliğine... alışmıştık iyice. Birden sessizleşecek ev ve eski haline gelene kadar epeyce zaman geçecek. Anılardan konuşacağız ve Utku’dan.

 

 

 

Adana’dan gelen romancı arkadaşım Sana Kırer’le birlikteydim öğleden sonra. Kız kardeşinde kalıyor. Marzaahn’da. Dazlakların ve yabancı düşmanı gençlerin yaşadığı semtte.

 

Ablasının eşi Alman. Saba ile de kültür, tarih, mimari turu yaptık bugün. Hem edebiyattan konuştuk, hem de ona gezdiğimiz yerleri, yapıları anlatmaya çalıştım. Akademie der Künste’nin Brandenburger Tor’daki binasında Ayşe Erkmen’in yüksek duvarlarına yansıtılmış düzenlemesinin altında kahve içtik, pasta yedik.

 

Ihlamurlar Altı Caddesi her zamanki gibi kalabalıktı, turist kaynıyordu. Jandarma Meydanı’da hınca hınç doluydu. Fransız üsluplu kilise, operaların fotoğrafını çeken çekeneydi. Saba’nın “İç Seyahat, Dış Seyahat , Çocukluğumuz” bölümlerinden oluşan Ayna Kırılmış Baksana (2010) kitabını karıştırdım eve gelirken. “Dış Seyahat” bölümü ilgimi çekti. “Haldun Taner, Berlin’de Türk Gettoları, Nursel Duruel, Toplumsal Bir Yaraya Dönüşen Almanya Olgusu, Füruzan, Kent-Getto Birlikteliği ve Şey’leşme” yazılarını bir çırpıda okudum. İyi özümlenmiş yazılar olarak belleğime kazındılar.

 

 

 

Ülkü Bey’i Merkez Garı’nda karşıladım ve ekspres otobüsle Tegel Havaalanına gittik. Uçağa binene kadar lafladık. Ödemişli Ülkü Bey. Aynı zamanda Ece Ayhan’ın Siyasal Bilgilerden yakın arkadaşı. Yazışmaları ve dostlukları kesintilere uğrasa da Ülkü Bey’in diplomat olarak yurtdışında uzun yıllar kalması yüzünden, mektuplaşmaları kesilmemiş.

 

Şimdi tanıklıklarla, yani Ece Ayhan’ı tanıyanlarla görüşmeler yaparak, söyleşiler oluşturarak, kendisine yazılan Ece Ayhan mektuplarıyla birlikte bir kitap hazırlıyor. Bir yandan da Ödemiş’te kültürel etkinlikler yapmaya çalışıyor.

 

Ülkü Bey’e bir iki saatte doyulmaz, günlerce konuşmak gerekiyor. Ne çok şey anlatıyor ve o anlattıkça insanın ufku genişliyor. İlgi alanlarının başında müzik geliyor ama edebiyat, şiir, felsefe ve de siyaset de onu derinden etkiliyor. O uçtu İzmir’e, ben mahzun bir biçimde döndüm eve.

 

 

 

Biraz kapalı, biraz güneşli, yağmur ha yağdı yağacak bir Pazar. Aptal, kişiliksiz, sıkıntılı bir Pazar.

 

Bit pazarına kadar yürüdüm. Ne işime yarayacak bir kitap bulabildim, ne de kartpostal. Yürümüş olmamın dışında beni mutlu edecek bir şey yoktu bugün. Hüzünlü ve sıkıntılı bir gün.

 

Neden hüzünlü olduğunu bilmiyorum, sıkıntı da havadan. Bir de sevgili Hulki Aktunç’un durumunun giderek kötülemesi sıkıntımın ana kaynağı. Hava bahane. Eşi Semra Hanımla konuştum. “Dua edin” dedi. Bu iyice dokundu bana. Onun için kedi bibloları topluyordum oysa. Bir de ortak şiir kitabı çıkaracaktık.

 

 “Opus 2010”da bir onun, bir benim şiirim yer alacaktı. Onun yazdığı şiire ben bir şiir yazmıştım, benim yazdığım şiire de o bir şiirle karşılık vermişti. Güzel, farklı bir dosya oldu. Hulki’siz bu kitabı nasıl yayımlarım ben.