2 Temmuz Pir Sultan Abdal Kültür ve Eğitim Vakfı Başkanı Murtaza Demir, Aleviler için önemli bir gelişmeyi Odatv'ye yazdığı mektupla duyurdu. İşte Murtaza Demir'in o mektubu:

Sevgili dedelerim; talipler, canlar;

Uzunca bir süredir, bu haberi (muştuyu) beklediğimi; bu yüzden Serçeşme’mizin- inancımızın Postnişini “Veliyettin Efendimiz ve Ozanımız Dertli Divani’nin önderliğinde,  pir ve rehberlerimizin bölgesel toplantılara başladığı, Antalya, Mersin, Gaziantep ve Adıyaman toplantılarının başarıyla sonuçlandığı” haberini aldığımda, tarif edilmez bir mutluluk yaşadığımı itiraf etmeliyim. Bu olağanüstü kıymetli haberi bizimle paylaşan değerli C. Necati Üçyıldız cana ne kadar teşekkür etsem azdır.

Alevi-Bektaşiler olarak, “birliğimizi, dirliğimizi, iriliğimizi” yeniden ihya edecek, bizi koruyup-esirgeyecek, manevi mirasımızın devamını temin edecek, sorunlarımıza çare üretecek en üst makam Serçeşme ve onun temsil makamıdır. Bütün tarihi, teolojik ve sözel geleneğimiz bu gerçeği işaret ettiği halde, görmeyen gözlerin-işitmeyen kulakların ve bilinçli inkârcıların bütün çabalarına karşın, ”gerçek”, ayan-beyan ortadadır. Serçeşme’siz menzile varılamayacağını, inançsal temsiliyetin manevi desteği olmaksızın BİR olamayacağımızı, “varlık, birlik, hiçlik deryasında” çare üretmek bir yana, yok olup gideceğimizi kafamızı taşlara vurarak, yaşadık, anladık ve ikrar ettik.  

DEVLET, HÜKÜMET, SİYASET, PARLAMENTO BİZİ YOK SAYDI; ÇARE ÜRETMEDİ

Sevgili kardeşim; hükümet başkanına bir talep götürüp; “bu ülkenin başbakanı olduğunuza göre, bizim sorunumuza da çare üretmek zorundasınız” dediğimizde, bize dönüp şunu söyledi: “ben neden Alevilerin başbakanı olayım ki?” “İbadethanemiz cemevidir; yasal statü verin” dediğimizde; “onu bir de ulemaya sorun” dedi ve Diyanet’i adres gösterdi. Yargıdan karar alıp, “uygulayın” dediğimizde; savsakladı, oyaladı, uygulamadı: Zorunlu Din Dersleri konusunda AİHM’den karar alıp getirdiğimizde ise eski uygulamayı makyajlayıp tekrar önümüze koydu. “Açılım” dedi, ritüellerimizi inkâra kalktı…  

Hâsılı sevgili can, ne yapsak, ne etsek olmadı. Belli ki, bu iktidar, bize-inancımıza, varlığımıza hasım… Aklı sıra, demokrasi, laiklik, Atatürk ve Cumhuriyet yandaşlığı, insan hakları, kadın erkek eşitliği gibi evrensel değerlerden yana olan tavrımız nedeniyle; sürü değil birey olmayı yeğlememiz nedeniyle, bizlerden ve ecdadımızdan öç alıyor, cezalandırıyor…     

O HALDE ŞİMDİ AKLIMIZI BAŞIMIZA DEVŞİRMENİN, YOLA TALİP OLMANIN ZAMANIDIR

Hal böyleyken, halen, dernek, vakıf ve bireyler arasında (nadiren de olsa) “ben’lik” duygusunu yenemeyen, kin ve kibirden arınamayan, bu nedenle de Serçeşme’nin etkisini azaltmaya, otoritesini tartıştırmaya; hatta (hâşâ) O büyük ve ulu iradeyi göz ardı etmeye çalışanları görüyor ve bundan üzüntü duyuyoruz. Bu beyhude çabalar, bizi bölüyor, zarar veriyor, enerjimizi tüketiyor; çare -çözüm getirmediği için de el-âlemi bize güldürüyor. O halde, yolun taliplerinin ve cem ehlinin öncelikli sorumluluğu, bundan böyle fitneye-bölücü niyetlere izin verilmeyeceğini ikrar etmek olmalıdır.  

SERÇEŞME AYAĞA KALKARSA, TÜRKMEN KIYAMA KALKAR!

Sevgili can, işte bunca umarsızlık içinde olduğumuz bir süreçte, Veliyettin Efendimizin yollara düşmesini, büyük bir umut ışığı olarak görüyor, önemsiyor, niyaz oluyor, eyvallah diyoruz. Er ya da geç, çerağın uyandırılacağına inanıyor; büyük bir özlemle bekliyorduk. Ecdadımızdan böyle görmüş, böyle ikrar vermiş, böyle inanmıştık. Hacı Bektaş Makamının sahipsiz olmadığını, Alevi-Bektaşi yolunun, bu büyük inançsal evrensel kültür mirasının bir sahibinin; Sahib-i Zamanın olduğunu, çağırdığımızda, çağırmasını bildiğimizde carımıza yetişeceğini biliyor, inanıyor; bütün benliğimizle iman ediyorduk. Büyük ozan Pir Sultan Abdal, Şah Kalender’e çağırdığında, Kalender yetişip kıyama durmamış mıydı?

Hep devşire gele iller

Şah’a köle ola kullar

Rum'da ağlayan sefiller

Şad ola da güle bir gün

PEYİK GELDİ, CEMİMİZ VAR.

Şimdi ulu iradeyi temsil eden gül yüzlü, gevher yüklü dost kervanının geç de olsa yola çıktığını, Türkiye'nin dört bir yanında bulunan çerağları, ocakları, bucakları tek tek uyarmaya başladığını görüyoruz. Antalya, Mersin Gaziantep ve Adıyaman muhabbetlerinden sonra, 11 Şubat’ta Ankara’da, 12 Şubat’ta Bursa’da, 13 Şubat’ta ise İzmir’de benzer muhabbetlerin gerçekleştirileceği haberi, Veliyettin efendimizin ne denli kararlı olduğunun göstergesi sayılmalıdır. Kurumsal ve kişisel olarak, maddi-manevi bütün varlığımızla bu iradenin talibiyiz. Ruhsat gelirse, muhabbetin Ankara ayağına katılmayı dileriz.

Şimdiden ilan ve ikrar etmiş olalım ki, bugüne değin her iyi niyetli girişimi ve emeği dejenere edip, çürüten, başarımıza engel olan, Serçeşme’ye değil, siyasi partilerin kapısına turab olan, saygınlığımızı tüketen, benlik yarışıyla yıllarımızı heba edenler, içimizden çıkmıştır. Keza, “Alisiz Alevilik, İslam dışı Alevilik” gibi tuzaklar da, yine içimizden birilerinin elleriyle kurulmuştur. Bir ayağı siyasette, diğeri kurumların içinde olan, ikisini de bırakmak istemeyen, samimiyetsizler de, yine içimizden çıkmıştır. Ama artık yeter! Çünkü tahammülün, toleransın da bir sınırı vardır. Tanrı aşkına; inançsız adamın, Alevi inanç kurumunun başında ne işi olabilir?

Siyasete, herkesin beğendiği siyasi partiye destek vermesine, idari ve siyasi kadrolarda çokça yer almamıza elbette karşı değiliz; hatta bundan mutlu olur, teşvikçisi de oluruz. Ama siyaset, din, mezhep, inanç üzerinden hem de bu kurumlarımız kullanılarak mı yapılmalı? Bu durumda, Sünni mezhebini, İslam’ı, türbanı, camiyi, orucu kullanan AKP’den, Tayyip Erdoğan’dan ne farkımız kalır?

Öğretimizin ihyası ve hiyerarşik yapılanması, Serçeşme’nin sorumluluğundadır.

Öğretimizin, müthiş bir yozlaşma ve misyonerlik kuşatmasıyla karşı karşıya olduğu, hepimizin malumudur. Alevi dernek ve vakıflarını yöneten canların, yolumuzun inanç boyutundan bihaber oldukları ise başka bir gerçektir ve apaçık ortadadır. Bu arkadaşlarımız, özünü dara çekmemiş, görgüden geçmemiş, ben’liklerini yok edememişlerdir. Elli yıldan buyana ibadetten ve özünden sapmış-saptırılmış, şekli-zahiri ibadetle kendini avutmakla meşgul olan bir kitlesel yapılanmanın, bu büyük sorumluluğu kaldırması zaten beklenemezdi. Köyden kente göç olgusuyla birlikte Alevinin inançsal hiyerarşisi bozulmuş, dede ocaktan, talip dededen, dede talipten kopmuş, YOL sahipsiz bırakılmıştır.

İNANÇSAL HİYERARŞİ YENİDEN TESİSİ EDİLMELİDİR

Tarihi gerçeğimize başvurduğumuzda, önderliğin, toplumsal çağrıya hiçbir zaman bigâne kalmadığının; Baba İlyas, Şah Kalender (Çelebi) gibi unutulmaması gereken örnekleri vardır. Anadolu uluları, yol erenleri akın akın Serçeşme’ye gitmiş, yüz sürmüş, Osmanlı zaliminden şikâyetlerini oraya anlatmış, çözümü oradan beklemişlerdi.  Evet, zalim Osmanlı, halkına sırtını dönmüş; halkın yoksulluğuna bigâne kalmış, hakkını-hukukunu ayaklar altına almış, inancına-kültürüne, diline saygısızca saldırmış, hatta “akılsız, idraksiz Türk” diye aşağılamaya kalkmıştı. Türkmen kıyımına fetvalarıyla ünlenen ve bu yüzden Başbakan Erdoğan’ın yüksek “övgülerine” mazhar olan Şeyhülislamı Ebusuusd’un aşağılık fetvaları, zalim Osmanlının yaşamasına yeterli olmamış, Anadolu halkının canını dişine takarak verdiği mücadele sonunda yok olup gitmiştir.  

GÖRELİM MEVLA’M NEYLER, NEYLERSE GÜZEL EYLER

Dün, demokratik hak taleplerimizin karşısına devşirme ve köksüz Osmanlı dikilirken, bugün, onların yerinde, onlara özenen AKP zihniyetini görüyoruz! Bu iktidar, bir yandan; “referansımız İslam’dır. Tek hedefimizi İslam devletidir.,” diyerek, Alevilerin omuz verdiği laik rejiminden öç almaya; diğer yandan da kendilerini mahkûm eden yargıya; “bana Alevi yargıçlar ceza verdi” gerekçesiyle, Alevi Türkmenleri, Sünni kamuoyuna karşı aleni olarak hedef göstermeye, dışlamaya, “soyumuzu-boyumuzu” sorgulamaya, zulmetmeye ve köleleştirmeye çalışmaktadır.

İktidar; Selçuklunun, Osmanlının ve Türkiye Cumhuriyetinin bir numaralı kurucu unsuru olan Türkmen’in inancına, kültürüne ve yaşam biçimine, hem de Osmanlıdan daha da fena musallat olmuş, sorunlarını çözmeme konusunda sözbirliği etmiştir. Sn. Başbakan’ın tarih bilgisi ve vicdanı olmadığından, bir gerçeği sürekli olarak göz ardı etmektedir. O gerçek şudur: bizler kişilik ve yapı olarak ne Amerikan Zencisi, ne de Emevi kölesi değiliz; asla olmayacağız! Zira Türkmen, hiçbir zaman ne kul olmuştur, ne de köle…

CAMİ İBADETHANE, CEMEVİ (HÂŞÂ) CÜMBÜŞ EVİ!

AKP egemen demokrasi anlayışının standartları şöyle işliyor: cami var, cemevi yok. Diyanet, imam okulu, ilahiyat fakültesi, Din Öğretimi Genel Müdürlüğü, Ramazan, hac, umre, Kuran kursu, davul, davulcu meşru, yasal; cemevi, cem, Muharrem orucu, dede yasadışı. Sünni dersleri hem de “devlet zoruyla” zorunlu, Alevi dersleri yasak. Kuran kursu, çarşaf, türban yasal; çağdaş kıyafet yasak… Üç evlilik, harem, işret, huri, gılman, töre, köle serbest; dem almak, sohbet etmek yasak!

Yazıyoruz, yürüyoruz, çığlık atıyoruz; ama duyulmuyor; yankı bile yok; sanki duvara konuşuyoruz. Mücadelemizin, yasal başvurularımızın, yanıp- yakılmamızın, yüzbinlerle yürüyüp taleplerimizi iletmemizin hiçbiri çözüm olmadı. Sabrımızı mı sınıyorlar, bilmiyorum ama naçizane derim ki, gayrı çektiğimiz yeter; bu günler, işte o Anadolu Bâtınilerinin ayağa kalkıp, zincirleri kırdıkları günlerdir.

Artık sineye mi çekeceğiz?

Pir Sultan’a dostlar yardım etmez mi

Mazlumlar bağında bülbül ötmez mi

Gayri çektiğimiz yetmez mi

Kalkalım bakalım nic’olur olsun

O halde biz Anadolu Alevileri, Türkmenleri ve ezilen insanları olarak, bu çağrıyı yenilemenin zamanıdır diyoruz.

Gözleyi gözleyi gözüm dört oldu/Ali'm ne yatarsın günlerin geldi

Korular kalmadı kara yurt oldu/Şah'ım ne yatarsın günlerin geldi

Pir Sultan Abdal'ım bu sözüm haktır/Vallahi sözümün hatası yoktur

Şimdiki sofunun Yezid'i çoktur/Şah'ım ne yatarsın günlerin geldi

Aşk ve muhabbetle.

Murtaza Demir
2 Temmuz Pir Sultan Abdal Kültür ve Eğitim Vakfı Başkanı